ως ο κρυφός ο πόθος μου εγκυμονεί..
ασύνορα..απέραντα ως όφειλα
ως έπρεπε..να χτίζω τη ζωή μου.
Μαγειρεύω διαρκώς..αδιαλείπτως..ασταμάτητα
λέξεις μπαχάρια..αρώματα..
χρώματα που στολίζουνε
συμπαντικά ουράνια τόξα..
Καθώς οι άλλοι προσπερνούν
σκύβω στο παραθύρι μου..στο βλέμμα μου..
υπάρχουν θάμματα που βλέπω τις νυχτιές
κι άλλα που την ημέρα τα κοιτάζω
και γεύομαι τα θελκτικά
που ενέχει η ψυχή μου .
Κι ύστερα στέκομαι γαλήνια ασάλευτη
αρκούμαι στην ανάμνησιν
σ' ένα ηλιοβασίλεμα
στου τόπου που εβλάστησαν
τα παιδικά μου χρόνια
που εφύτεψε και ρίζωσε την ευτυχία στο πετσί
μου εδίδαξε ουσία της ζωής τι να σημαίνει..
Του συμπαντός μου ομοιώθηκα
στης μήτρας ..εις την γέννησιν
δώρον Θεού το ελάχιστον μου έκαμε τρανόν
ιδού η αφορμή της υπαρξής μου .
⫷ του σύμπαντός μου ομοιώθηκα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,