⫷ μικρό καλύβι⫸

Dmitry Alexandrovich Kustanovich (Russian: Дмитрий Кустанович)

Μες στο μικρό καλύβι μου

απ' της ψυχής μου τη ρωγμή στάζει μηνύματα η βροχή

και η σιωπή στη νοτισμένη μου ψυχή..στέλνει τραγούδι

αρουραίοι παντός είδους τρωκτικά και όφεις δε χωρούνε

επαναστάτες δεν χωρούν που τους ροκάνισε ο σκόρος

ουδέ γυναίκες που ''εκδόθηκαν''..επαραδόθησαν στην ήττα

ποιητές που δεν γροικάγανε μια ρίμα να σκαλώσουν

στέρφοι το στάρι που δεν σπείρανε στου κόσμου την αλήθεια.

που είχαν τη γλώσσα μακριά..το σύστημα λυμαίνονταν..εγλείφαν. 

Μες στο φτωχό καλύβι μου 

γίνεται  ο πόθος τις νυχτιές μου αητός

εις τα φεγγάρια φτερουγίζει και πετά..μου χτίζει παραμύθια.

Εμπούχτισα να περπατώ σε μονοπάτια αγκαθωτά

τα πόδια και τα μάτια να ματώνουν

είμαι καλά με όσα εκυνήγησα..με όσα εκαζάντισα 

μένω αθεράπευτα ρομαντική..

ως μη για το ρομαντικόν Μαγδαληνή μετανοούσα.

Θέλω ν' αράξω στο μικρό καλύβι μου

και στης μικρής μου Επικράτειας το φως

το παραμύθι μου να συνεχίζω για να γράφω

να νανουρίζουμαι στον ήχο της βροχής 

πλάσματα των ονείρων μου να συναντώ στα χλοερά

και να γλυκοκοιμιέμαι.

 

⫷ μικρό καλύβι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ από το Σπήλαιο στο φως⫸

 

 

Μες στην στενότης του Σπηλαίου

την ομοιάζουσα με τη στενότητα

που φέρνει η δυσκολία της ζωής

μια νύχτα παγωμένη εγεννήθη ο Χριστός

και εφορέθη τον μανδύα του ανθρώπου εις τη γη

να δυνηθεί ............

για να φορέσει και στον άνθρωπο το μπόι του Θεού..

Κάμνουν ανακωχή με το Θεό

κάμνουν ανακωχή με την ψυχή τους οι ανθρώποι

κάμνουν ανακωχή και με τα λάθη τους

παραδοχές σα βάλσαμο εγκυμονούν

στις αδυναμίες των ανθρώπων..

Γιατί έχουνε ανάγκη οι άνθρωποι

από 'να άσπαστο κλαρί για να πιαστούν

στους ουρανούς να σκαρφαλώσουνε με προσευχή

να γονατίσει η ψυχή

ταπείνωση..ενσυναίσθηση για να γευτεί

νόστιμον ήμαρ η μετάνοια..

γλυκεία η αγάπη στην ψυχή..

Της λάμψης του φωτός αμετανόητοι

παραμονεύοντας εσαεί αναζητητές

του αστεριού και του Σπηλαίου της Βηθλεέμ

αλλόφυλοι της Οικουμένης οι εραστές.

 ⫷ από το σπήλαιο στο φως⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ελπίς πτερόεσσα ⫸

Τα χρόνια παίρνουν σχήματα

φορούνε χρώματα τις νύχτες

περιπλανήσεις μας ζητούν εις τα πρωτύτερα

παλαιά γρανάζια πεταμένα στους σταθμούς

μα ατόφιες στο ταξίδεμα οι ψυχές ..

Σκουριάζουνε τα τρένα της γραμμής

άδεια βαγόνια..λιγοστεύουν  κι οι ανθρώποι..

η μοναξιά δείχνει τα δόντια της

δαγκάνει τις ψυχές.

 κι ένα κρυμμένο δάκρυ κάτω από το βλέφαρο  

σταλάζει τις ελπίδες τις μουσκεύει..

Παλιά μου γνώριμη συντρόφισσα

η ελπίς μου η πτερόεσσα

πάντα μαζί μου επορεύονταν αόρατα

κι όταν τις νύχτες χάνομουν

τους δρόμους μου ζωγράφιζε ερήμην μου..........

στα ύστερα ..στης ερημίας τους χρόνους μου ..

αλαφροϊσκιωτα στις μύτες επιμένουσα...

 

παράφορα.........

κάτω από τις φτερούγες της εναγκαλίζει με ζεστά..

ψιθύρους μου ταχυδρομεί:

''αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον

πως περιμένεις να το εύρεις''?

 

 ⫷ ελπίς πτερόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ορχήστρες του δρόμου⫸

Σαν την πηγή που φέρνει απ' τα ψηλά βουνά

ήχους του γάργαρου νερού

ταξίδευαν οι νότες του μικρού βιολιού

στην άκρη στης πλατείας στη γωνία..

είχαν στηθεί από νωρίς

ένα βιολί κι ένα παλιό μπορντώ ακορντεόν

στην πινακίδα έγραφε

''ενθάδε εδρεύει ορχήστρα μιας πλατείας''

Οι νότες εδιψάγανε..δραπέτευαν

πότε εφτάνανε στ' ανταριασμένα πέλαα

να δροσιστούν

κολυμπώντας στ' αφροκύματα

εκεί που οι μάζες ξεδιψούν

του ονείρου τα μηνύματα..και άλλοτε

στιχάκια εστήναν για τον ίδρωτα

εκεί  που ο ήλιος έκαιε την ψυχή

τα όνειρα τσουρούφλιζε

κι οι στάχτες τους γίνονταν μουσική.

Εσκόρπαε η θολούρα του μυαλού

για μιας στιγμής  τις νότες ακολούθαε

ξαλάφρωνε η πλανόδια ψυχή

στις δοξαριές..στα μπάσα

κι ύστερα ετάχυνε το βήμα του

ξέχειλη η πλατεία από σιωπή

μα αυτός σκυφτός περπατητής

στις νότες που εισχωρούσανε κρυφά

απ' των ψυχών τις γρίλιες

εκράταε για μια στιγμή

τον άρτον της αιωνιότητας

που 'θρεφε την ψυχήν του.

 

 ⫷ ορχήστρες του δρόμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του σύμπαντός μου ομοιώθηκα⫸

Ένας ασύνορος ορίζοντας μ' ακολουθεί..

παίρνει κατόπι τη σκιά μου

ως ο κρυφός ο πόθος μου εγκυμονεί..

ασύνορα..απέραντα ως όφειλα

ως έπρεπε..να χτίζω τη ζωή μου.

Μαγειρεύω διαρκώς..αδιαλείπτως..ασταμάτητα

λέξεις μπαχάρια..αρώματα..

χρώματα που στολίζουνε

συμπαντικά ουράνια τόξα..

Καθώς οι άλλοι προσπερνούν

σκύβω στο παραθύρι μου..στο βλέμμα μου..

υπάρχουν θάμματα που βλέπω τις νυχτιές

κι άλλα που την ημέρα τα κοιτάζω

και γεύομαι  τα θελκτικά

που ενέχει η ψυχή μου .

Κι ύστερα στέκομαι γαλήνια ασάλευτη

αρκούμαι στην ανάμνησιν

σ' ένα ηλιοβασίλεμα

στου τόπου που εβλάστησαν

τα παιδικά μου χρόνια

που εφύτεψε και ρίζωσε την ευτυχία στο πετσί

μου εδίδαξε ουσία της ζωής τι να σημαίνει..

Του συμπαντός μου ομοιώθηκα

στης μήτρας ..εις την γέννησιν

δώρον Θεού το ελάχιστον μου έκαμε τρανόν

ιδού η αφορμή της υπαρξής μου .

 

⫷ του σύμπαντός μου ομοιώθηκα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα χέρια τα αχαϊδευτα ⫸

Έτσι τα όριζες τα χέρια σου

πιστά εις το καθήκον..νευρωμένα

πότε στον κάματο στην ξωμαχία ολομερίς

τα βράδια στα νυχτέρια με βελόνες

η μόνη έγνοια  σου ο άντρας  σου και τα παιδιά.

να πλέκεις και να πλέκεις Καλοκαίρια στο Χειμώνα

δεν έσκυβες εις την αδυναμία των χεριών

σε παρασέρναν της ανάγκης οι καιροί

ξεχνιόσουνα εις τα σκαλιά της προσφοράς

που χρόνος τις ουλές τους..τις ρυτίδες να χαϊδέψεις?

στα παιδικά μου μάτια ακόμα οι βελόνες του πλεχτού

πλέκουν τα βράδια στα νυχτέρια σου της γειτονιάς

διαλέγουνε μετάξινες αγάπης τις κλωστές

ροζ άνθια ανακατώνουν απ' τον κήπο της καρδιάς

μου πλέκουνε υφάδια..με ζεσταίνουν..

 

⫷ τα χέρια τα αχαϊδευτα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το γράμμα στη Ροδένια ⫸

 

Ροδένια λατρεμένη μου.......

σαν θα τρανέψεις και από τη σκια 

στο φως θ' αναδυθείς

θα σε πονέσει η ζωή

μα πιότερο.....

θα σε πονέσει ο άνεμος που κουβαλείς

ο σορόκος της καρδιάς σου...

όταν βαθειά..ίσαμε τις  σαράντα οργιές

τις θάλασσές σου θ' ανταριάζει  ..

γιατί έχεις άτι και καλπάζεις στη ζωή

γιατί σαν το λεπίδι κόβει αιχμηρά

το μερτικό αναζητά η ματιά σου..

θα πληγωθείς..μη μου σκιαχτείς..

γιατί έχεις κρυμμένο κήπο στην ψυχή

και οι λεηλάτες δε σε συγχωρούν

ποδοπατούνε ..τα μαραίνουνε τα ρόδα.

Σου το 'γραφεν ο κύρης σου..

και αν το μακρινό αεράκι το αθέατο

τα όνειρά σου τα σκορπάει 

εις τα παφλάζοντα του βίου σου τα κύματα..

Κι αν σε πληρώνει με φαρμάκι η ζωή

εσύ στο κοριτσάκι να γυρνάς

με το σιρίτι στο φουστάνι..

⫷ το γράμμα στη Ροδένια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,