φορούνε χρώματα τις νύχτες
περιπλανήσεις μας ζητούν εις τα πρωτύτερα
παλαιά γρανάζια πεταμένα στους σταθμούς
μα ατόφιες στο ταξίδεμα οι ψυχές ..
Σκουριάζουνε τα τρένα της γραμμής
άδεια βαγόνια..λιγοστεύουν κι οι ανθρώποι..
η μοναξιά δείχνει τα δόντια της
δαγκάνει τις ψυχές.
κι ένα κρυμμένο δάκρυ κάτω από το βλέφαρο
σταλάζει τις ελπίδες τις μουσκεύει..
Παλιά μου γνώριμη συντρόφισσα
η ελπίς μου η πτερόεσσα
πάντα μαζί μου επορεύονταν αόρατα
κι όταν τις νύχτες χάνομουν
τους δρόμους μου ζωγράφιζε ερήμην μου..........
στα ύστερα ..στης ερημίας τους χρόνους μου ..
αλαφροϊσκιωτα στις μύτες επιμένουσα...
παράφορα.........
κάτω από τις φτερούγες της εναγκαλίζει με ζεστά..
ψιθύρους μου ταχυδρομεί:
''αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον
πως περιμένεις να το εύρεις''?
⫷ ελπίς πτερόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου