ήχους του γάργαρου νερού
ταξίδευαν οι νότες του μικρού βιολιού
στην άκρη στης πλατείας στη γωνία..
είχαν στηθεί από νωρίς
ένα βιολί κι ένα παλιό μπορντώ ακορντεόν
στην πινακίδα έγραφε
''ενθάδε εδρεύει ορχήστρα μιας πλατείας''
Οι νότες εδιψάγανε..δραπέτευαν
πότε εφτάνανε στ' ανταριασμένα πέλαα
να δροσιστούν
κολυμπώντας στ' αφροκύματα
εκεί που οι μάζες ξεδιψούν
του ονείρου τα μηνύματα..και άλλοτε
στιχάκια εστήναν για τον ίδρωτα
εκεί που ο ήλιος έκαιε την ψυχή
τα όνειρα τσουρούφλιζε
κι οι στάχτες τους γίνονταν μουσική.
Εσκόρπαε η θολούρα του μυαλού
για μιας στιγμής τις νότες ακολούθαε
ξαλάφρωνε η πλανόδια ψυχή
στις δοξαριές..στα μπάσα
κι ύστερα ετάχυνε το βήμα του
ξέχειλη η πλατεία από σιωπή
μα αυτός σκυφτός περπατητής
στις νότες που εισχωρούσανε κρυφά
απ' των ψυχών τις γρίλιες
εκράταε για μια στιγμή
τον άρτον της αιωνιότητας
που 'θρεφε την ψυχήν του.
⫷ ορχήστρες του δρόμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου