⫷της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸

S. G. Anderson

Της συλλοής τα μύρα της ψυχής μου τα ακένωτα

στα πόδια τ' ακριβά Σου με ευλάβεια σκορπίζω

αγίασμα στα χώματα στον τόπο που έσταξε το αίμα Σου

απ' τα καρφιά που ετρυπήσαν το κορμί Σου

κι εγώ μετανοούσα και αμαρτωλή

που δεν επρόκανα του δήμιου το χέρι ν' αφοπλίσω

το μύρο των δακρύων μου 

θα ράνω στο ακάνθινο στεφάνι Σου

με το άρωμα του λιβανιού θα θυμιατίσω εις ανάμνησιν

την αέρινη εκπνέουσα Θεού πνοή..πνοή Σου

να γαληνέψουνε οι νεκρικές κραυγές..

να ημερέψουνε του Άδη οι φωνές

εις τους αιώνες για Ανάσταση μονάχα να μιλούνε

φαντάσματα να τριγυρνούνε τα καρφιά

μη βρίσκουνε αθώους να Σταυρώσουν.

ν' ακούγονται από μακριά τα σήμαντρα εαρινών εκκλησιών

να μου θυμίζουνε Χριστέ μου την πορεία Σου

να κρατηθώ απ' τον ιερό σκοπό για τη βαθύτερη φυγή σου

να απορώ και να εξίσταμαι..

πως να έζηα απάνω εις τη γης

χωρίς τη σμύρνα και το νάρδο στην ψυχή μου. 

⫷ της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μέσα στους φρέσκους ροδαμούς⫸

στην εξοχή 10/4/2022

 

 

 

Στις απλωσιές της Άνοιξης

μέσα στους φρέσκους ροδαμούς

ν' ανθίσει συναισθήματα ελαχτάραε η ψυχή

με σπόρους να γεμίσει το κελάρι..

με ψίχουλα χορταίνουν τα σπουργίτια στις αυλές..

τρατάρισμα..τον εύγεστον καρπόν αποζήταε η αληθινή ζωή

εστένευε ο εγκλεισμός τα παραθύρια της..

οι πόρτες της γεμίζαν αγριάδα..

Ο δρόμος της της βούλησης

το φιδωτό της το δρομάκι ακολουθεί

την φέρνει στο μετόχι της..στην εξοχή

κωπάζουν οι αγέρηδες ψηλά εκεί

τους κόβουν οι ψηλές κορφές..

φορώντας χρώματα ανοιχτά

μ' ανάλαφρη περπατησιά

δένει τα πένθη των χαμένων ημερών

στη ρίζα τα φυτεύει ασπαλάθων..

Σε τούτη την απανεμιά..αποσταμένος περιπατητής

κλέβει αλκυονίδες ζεστασιές..

μες στα χειρόγραφα της σύντομης ζωής

στάζει σταγόνες ευτυχίας.

⫷ μέσα στους φρέσκους ροδαμούς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

στην εξοχή 10/4/2022 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷της ποίησης αρώματα ⫸

Giovanni Boldini - Italian - A Beauty with Lilacs

Αερικό να γίνεσαι στου νου τις εκδρομές σου

ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους

των εμπνευσμένων και των ποιητών

να χάνεσαι στα λόγια τους

στις σκέψεις που αρώματα σκορπάνε.

Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..

που στης ομίχλης των καιρών ..

αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους

σε χαραμάδες να τρυπώνουνε

στον κόρφο σου τον αδειανό

ήλιους για να γεννάνε..

Σ' αλαλαγμούς..και οδυρμούς

αδύναμων στην ''ίντριγκα'' ν'αντισταθούν..

κοντόφθαλμα τα βλέμματα μην ψάχνεις..

Κλείσε στο μπουκαλάκι το μικρό σου το ακριβό..

της ποίησης ''άρώματα''..

να 'ρθουν οι έγνοιες ν' αρωματιστούν

να σκεπαστούν ανάμνηση να γίνουν

κι όταν ανθούν οι πασχαλιές

να μπλέκονται τα άνθια τους

απρόσμενα στις σάρκες σου

μεθυστικόν το άρωμα

σε σένανε να φτάνει....

Άλλοι θα σε κατηγορήσουνε

θα λέν' πως είσαι αλαφροϊσκιωτη

κι άλλοι θα λέν' πως παρανόησες

που ψάχνεις μπουκαλάκι ακριβό

να φυλακίσεις το άϋλον

που ψάχνεις να τυλίξεις με τ' αρώματα της ποίησης

της γύμνιας της ζωής των τη λαχτάρα

μα εσύ θα 'χεις καλά κρυμμένο μυστικό

τα βήματα της μνήμης θα σε φέρνουνε

σ' αρώματα μιας άλλης εποχής

στα δύσκολα στα βυθισμένα χρόνια

κάτω απ' το λιγοστό λαδοφωτιάς το φως

που μάθαινες στιχάκια να σκαρώνεις.

 ⫷ της ποίησης αρώματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸- σονέτο

Εὐλογημένος εἶ όστις εδυνήθη κι έκαμε
μιας Κυριακάτικης να μοιάζει εκδρομής
τον σύντομον..ουχί επί ματαίω περίπατον στη Γης
ευλογημένος δις που έζησεν την εντός του σιωπήν.

Ευλογημένος στα αθόρυβα ..ο αόρατος..
μιας επανάστασης στ' ανύποπτα που εγίνηκε προζύμι.
όστις την φλόγαν άσβεστην εκράτησε
στο Κούγκι της ψυχής του.

Εὐλογημένος εἶ όστις εκατόρθωσε κι έκαμεν χορηγόν
του λογισμού του μοναχά..χωρίς παρεμβολές..τα θέλω..
όστις εφύλαξε άσβεστο.. της αρμονίας καθάριον φως.

Ευλογημένοι κι όσοι αντέξαν κι εκρατήσαν ζωντανό
της χαραυγής το πρωινό κελαηδητό
στο απέθαντο αηδόνι της ψυχής των.

⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸ - σονέτο  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ παιάνας της φύσης⫸

art ana munoz reyes

Από 'ναν κόσμο άκαμπτο..σκληρά καμωμένο ..
αποδράσεις συχνά σχεδιάζω.
λυρικές οι εντάσεις δονούν της ψυχής μου τα μάτια..
Η ταπεινότητα της φύσης γεννά μεγαλείο εμπρός μου
μου προσφέρει αμισθί..με υπηρετεί..με αντέχει ακόμα.
κι ο παιάνας της φύσης στο παρόν και στο μέλλον στοχεύει
πρώτης προβολής πεντάγραμμα μοναχός σχεδιάζει
κι η ψυχή αγναντεύει θυμάται
μουσικός κι ο παιάνας της νιότης
της αθωότης λευκές τις σελίδες κομίζει.
στα βαθέα ποτάμια της ζωής τα κλαμμένα γιατί
ουρλιαχτά που κραυγάζουν.

Την ψυχή μου εναποθέτω στην πανδαισία χρωμάτων..
Μένω εδώ να κοιτάζω τον γερασμένο τον πεύκο..
αγκαλιάζω σφιχτά τον ροζιασμένο κορμό του
σ' ένα φόντο μαγικής ακουαρέλλας στην παλέτα της φύσης
μαγικός αυλός στη γωνιά η ψυχή μου μελωδία σταλάζει
το αρχέτυπον κάλλος  που την καρδιά μου σκεπάζει
ο παιάνας της φύσης απαρχής λυρικά τραγουδάει.

 

⫷  παιάνας της φύσης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σέβου γενναία τον καιρόν⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανήσυχες οι έγνοιες γίναν προσκεφάλι σου
κι ο φόβος της φθοράς στις λόχμες σου ενεδρεύει
ό,τι μ' αλλοφροσύνη εσχεδίασες στοχάζεσαι
στης φύσεως απέναντι στον τοίχο..
είν' πράσινος με πιτσιλιές στο χρώμα της ελπίδας
τόσο τον εσυνήθισες που χρώμα δεν τ' αλλάζεις
ψάχνεις μες στα λιβάδια του,πιστά σε καθρεφτίζει
αποβραδίς παίρνεις το σχήμα κοριτσιού
μα το πρωί στο χάραμα
γεννιέσαι σκοτεινή μορφή
χάνεται το κορίτσι απ' τα μάτια σου
ψεύτης και το φεγγάρι..
σε γέλασε το τρεμοπαίζον φως και των κεριών
το μάτι του Θεού..η Θεία βουλή,σου άλλαξε τη ρότα
δεν είσαι θάλασσα πλατειά
είσαι μια λίμνη με τα στάσιμα νερά
είσαι ένα νούφαρο παλιό ξεριζωμένο.

Κοιτάζεις στον καθρέφτη σου
σε πλαισιώνουνε μορφές θαμπές
σελίδες ξεφυλλίζουν σε τετράδια
γλυκεία γεύση αφήνουν να κατρακυλά
εις την πλαγιά της νιότης
κωπηλατώντας στους καιρούς έρχονται μαϊστράλια
φέρνουν φωνές χαϊδευτικές, σου τραγουδούν
''σέβου γενναία τον καιρόν
και μην αυταπατάσαι''
οι χρόνοι αδίσταχτοι βυθίζουν το κορίτσι σου
φιλοσοφείς..αφουγκράζεσαι αθάμπωτα
σε ανταμείβουν δάκρυα νοσταλγικής ευδαιμονίας.

⫷ σέβου γενναία τον καιρόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ρόδον της μοίρας μυθικόν⫸

Ζωγράφος: Achille Beltrame

 

 Γλυκά φυσάει ο χρόνος τη φλογέρα του
σε λίκνισμα ανελέητον καλείται η ανθρωπότης
κι εσύ αλάνι ατίθασο που αρνήθηκε την γήρανσιν
δεν τράνεψε στων χρόνων τους καιρούς
ψάχνεις στους ανθισμένους τους γκρεμνούς
το ρόδον το άγριον το τριανταφυλλί
στα αγκάθια του ματώνεις..
ελκυστικόν το χρώμα του σαν έρως ξαφνικός
στους ανθισμένους τους γκρεμνούς 

θάμα το ρόδον το άγριον το μυθικόν 

διψούσε να φανερωθεί..διψούσε να ανθίσει
κεί που οι ρυθμικοί βηματισμοί

εναγκαλίζονταν αρχέγονες μορφές στης νιότης των το χνούδι.
Η αναρρίχησις άθλος ψυχής
στην ανεμόσκαλα του χρόνου
είν' αλητήριος ο χρόνος και μπαμπέσικα χτυπά
στοχεύει ήχους βέλος στις καρδιές
κλαίει ο Ινδιάνος με πνευστά
κι ό Έλληνας τα περασμένα τραγουδά
με του τσοπάνη τη φλογέρα........
καρφώνονται οι ήχοι στα βουνά
ζητούν στα βήματα σοφά να λικνιστούμε..κι εσύ

απ' το πρωί ψάχνεις στον κήπο του Θεού
μες στα λιθάρια και στις ρεματιές
να έβρεις ένα ρόδο άγριο τριανταφυλλί
ασχημονούνε οι σκιές στο περιβόλι της ζωής
και σε λυγάνε..
  ρόδον της μοίρας μυθικόν
σηματωρός για το κυνήγι  σου στου ιδανικού τη στράτα.
Κι έτσι καθώς βραδιάζει έξω απ' της πολιτείας τη λοιμική
κελαρισμόν ποιείσαι  σαν αηδόνι της αυγής
της ομορφιάς την ήττα αρνείσαι να δεχτείς
τον λυρικό σου ψάχνεις τον κρυμμένο σου εαυτό
αυτά που δεν επαίρονται ορκίστηκες να τραγουδείς
κι ύστερα κάμνεις τόπον εις τα  θάματα
εις το λυσιμελές στο άγριο τριανταφυλλί
που χρόνους ταξιδεύεις στην ψυχή σου.

⫷  ρόδον της μοίρας μυθικόν ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,