⫷ κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Αύγουστος μήνας κι έχει ένα ρίγος

τα θαλασσόκρινα στην άμμο ανθούν

Αύγουστος μήνας κοχύλια εμμένουν

στις ακτές του Αιγαίου να κατοικούν

πάνω στα βράχια η γυναίκα μόνη

 η ψυχή σαξόφωνο που τραγουδεί

 φορές θυμώνει φορές φουσκώνει 

ανταριασμένη   θάλασσα  

 η ψυχή που κλαίει

το  μελτεμάκι ήχους πως φέρνει

κείνον θυμάται κι όλο γυρεύει

της νοσταλγίας το φλόκο 

στα βράχια ακουμπά..

 γλυκεία μορφή στην πρώρα σιμώνει

κι ύστερα χάνεται μες στις αντέννες

κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης

 όνειρο ήταν φρούδας στιγμής.

 ⫷ κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 φλόκος = μικρό τριγωνικό πανί της πλώρης ιστιοφόρου

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ για δυο ψιθύρους επιβράβευσης⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Για δυο ψιθύρους επιβράβευσης
για δύο σινιάλα αποδοχής.
την ψυχή σου άνευ όρων επαρέδωσες
στον Μεφιστοφελή
φόρεσες το μανδύα του
έγινες κυνικός, αδίσταχτος, μηδενιστής
της διανόησης τη μαγεία
στα χαλάσματα εγκρέμισες
κυλίστηκες στο βούρκο της επιφάνειας
συνέθλιψες το μέσα σου Θεό..
δεν ενεβάθυνες εις τον σκιώδη σου εαυτό
έπαιξε δόλια ρόλο
καταλυτικό ο Μεφιστοφελής
σου πρότεινε αγνή αθώα ομορφιά
εξεγελάσθης και αφέθης ..
σ' ενα βυθό ανομολόγητο εβύθισες
τα λιγοστά σου ανθρώπινα σημεία
τώρα μονάχος στο αγιάζι των λειμώνων σου
την ξεπαγιάζεις την ψυχή σου.

 ⫷ για δυο ψιθύρους επιβράβευσης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸ - ( στην κόρη μου) - 20/7/2022

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η Σοφία σου...........

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷οι σκέψεις μου αλητεύουνε⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Μες στους καιρούς τους χαλεπούς
πολύτιμο κειμήλιο τα χρόνια σου
εκράτησες γεμάτα αναμνήσεις
οι φίλοι σου εμήναγαν
'' αλλιώτικα πως σκέφτεσαι''
πως χάνεσαι τα βράδια...
οι σκέψεις σου αλητεύουνε
σε λόγια που δεν ειπώθηκαν
κάτω απ' το χάλκινο το φως του φεγγαριού
σαν οι πυγολαμπίδες αναβόσβηναν
κι αφήνανε τα ίχνη τους
σκορπάγανε την ομορφιά
χιλιόμετρα μακριά.

Οι σκέψεις αλητεύουνε
σε κάστρα που δεν πάρθηκαν
βραδιές που σπαταλήθηκαν
προσμένοντας τις φρούδες φρυκτωρίες ..
κοιτάζοντας φωτογραφίες σε άλμπουμ παλαιά
οι αναμνήσεις λέν'
είναι θηλιές που υφαίνουν φυλακές
μα εσύ σοφά τους απαντάς
μάθε της ζωής τους κύκλους σου
μ' αγάπη να χαιδεύεις
το χρόνο μην αφήνεις τον αξόδευτο
και αν ταξίδια μακρινά δεν ημπορείς ν' αντέξεις
μες στα δειλά σου τα όνειρα
καράβια σε πελάγη για να ρίχνεις..
κάνε σινιάλο, ζήτα αναδρομές
νοσταλγικά να τις σιμώνεις.

⫷ οι σκέψεις μου αλητεύουνε ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

φρυκτωρία = (στην αρχαιότητα) η επικοινωνία μέσω σημάτων με φωτιές από αναμμένους πυρσούς μέσα στη νύχτα.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 Κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι
μα απόμενε το όνειρο λειψό
κι όταν η μέρα χάραζε κι εσκόρπαε δυοσμαρίνι
στην ευωδία αρνούμουν να παραδοθώ
κι ας την επόθαε τόσο η ψυχή μου
ψιθύριζα την πίκρα μου σε ανεμοστρόβιλους
να την παγαίνουν στους γκρεμνούς
να μη με τυραγνά..
κι έπειτα μόν' εκράταγα κλειστά
εις το κελάρι της ψυχής
τα λόγια που μας γήτευαν
τη μοναξιά να διώξω..
ποιά λύρα..ποία μουσική
το μύθο μας του έρωτα να παίξει
ποιά λύρα ..ποία μουσική
την τόση ορφάνια μου σε νότες ν' αραδιάσει
διανύω αποστάσεις με το νου
τα ξέφτια της ζωής μου τα μαντάρω
όσα δεν πρόφτασα μαζί σου για να ζήσω νοσταλγώ
τυραννική η αγωνία μου για τη ζωή
ένας αγέρας το Θεό παρακαλώ στην προσευχή
για να σε φέρει πίσω με όσα έχουν χαθεί
να πάψω να πενθώ για το φευγιό
το όνειρο της μάταιης ζωής..
απ' την αρχή να ζήσω.

⫷ κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές⫸

Είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές
στον άνεμο,στους χρόνους δε λυγάνε
σαν τοξωτό γιοφύρι εστάθης στο βουνό
για να διαβαίνει ο έρως μας
να ψάχνει δίλοβα καμπαναριά
κει που ακούγονταν βυζαντινές
μελωδικές καμπάνες.
για να περνάει ωσάν ποτάμι η αγάπη μας
βοτάνι της αγάπης να φυτρώνει..
μου μήναες..παράγγελνες αποβραδίς
''αν θες στα τρίσβαθα του χρόνου να διαβείς
φύλαε το βοτάνι της αγάπης μας
σε δροσερό απάγκιο..
μη το μαράνεις το βοτάνι μας
όσο αμάραντο θα το φυλάς
τόσο η ψυχή θ' ανθίζει.
κι όσο το τοξωτό γιοφύρι μας περνάς
στα ύψη της αγάπης θ' ανεβαίνεις.''

Κι όσα μου επαράγγελνες ..γλήγορα τ' απαρνήθεις
κάτω απ' το τοξωτό γιοφύρι της αγάπης μας
ήπιες της άρνης το νερό..κι εχάθης στο ποτάμι
για ποιάν ανέλπιστη χαρά να τραγουδώ
κάτω απ' το γιοφύρι της αγάπης μας
στου έρωτα σαν λούζομαι..μονάχη στα νερά του?

 ⫷είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ στης θάλασσας, εχόρευε στους ήχους⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ευάλωτη κι αγέρωχη
τη σημαδεύανε απώλειες
τη σημαδεύανε τα χρόνια
αμετανόητη......
με συνειρμούς νοσταλγικούς
έφερνε εις την μνήμην της τα μάτια του
και τότες αναπάντεχα την σήκωναν τα κύματα
στης θάλασσας, εχόρευε στους ήχους
εβούταε εις τον νερένιο της ιστό
μήτε που ελογάριαζε της αλμύρας την αψάδα
εις το βυθό ο ψίθυρος των κοχυλιών
σαν χάδι εις τα ώτα της ψυχής της.
Ω! θάλασσα του πρωιού
στο πρώτο φέγγος στην αγκάλη σου
στου Παραδείσου την ψευδαίσθηση
ταξίδι με χρυσή κλωστή
στα φύλλα της καρδιάς της βελονιάζεις..
κι από την κάψα του Καλοκαιριού
τα ξέφρενα λιοπύρια σου κρατάει..
Στα χρώματα του δειλινού
τις αγωνίες της πλαγιάζει
κι ύστερα παύει πια να συλλογίζεται
εις την αγκάλη σου αφήνεται
γιάτρισσα μάνα η θάλασσά της
βουτά εις τα βαθειά σου τα νερά
τα συναισθήματα λυτρωτικά
δροσίζουνε τις έγνοιες τις κρυφές της.

⫷ στης θάλασσας,  εχόρευε στους ήχους⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,