⫷είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές⫸

Είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές
στον άνεμο,στους χρόνους δε λυγάνε
σαν τοξωτό γιοφύρι εστάθης στο βουνό
για να διαβαίνει ο έρως μας
να ψάχνει δίλοβα καμπαναριά
κει που ακούγονταν βυζαντινές
μελωδικές καμπάνες.
για να περνάει ωσάν ποτάμι η αγάπη μας
βοτάνι της αγάπης να φυτρώνει..
μου μήναες..παράγγελνες αποβραδίς
''αν θες στα τρίσβαθα του χρόνου να διαβείς
φύλαε το βοτάνι της αγάπης μας
σε δροσερό απάγκιο..
μη το μαράνεις το βοτάνι μας
όσο αμάραντο θα το φυλάς
τόσο η ψυχή θ' ανθίζει.
κι όσο το τοξωτό γιοφύρι μας περνάς
στα ύψη της αγάπης θ' ανεβαίνεις.''

Κι όσα μου επαράγγελνες ..γλήγορα τ' απαρνήθεις
κάτω απ' το τοξωτό γιοφύρι της αγάπης μας
ήπιες της άρνης το νερό..κι εχάθης στο ποτάμι
για ποιάν ανέλπιστη χαρά να τραγουδώ
κάτω απ' το γιοφύρι της αγάπης μας
στου έρωτα σαν λούζομαι..μονάχη στα νερά του?

 ⫷είν' τοξωτά γιοφύρια οι αγάπες οι παλιές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,