⫷ στης θάλασσας, εχόρευε στους ήχους⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ευάλωτη κι αγέρωχη
τη σημαδεύανε απώλειες
τη σημαδεύανε τα χρόνια
αμετανόητη......
με συνειρμούς νοσταλγικούς
έφερνε εις την μνήμην της τα μάτια του
και τότες αναπάντεχα την σήκωναν τα κύματα
στης θάλασσας, εχόρευε στους ήχους
εβούταε εις τον νερένιο της ιστό
μήτε που ελογάριαζε της αλμύρας την αψάδα
εις το βυθό ο ψίθυρος των κοχυλιών
σαν χάδι εις τα ώτα της ψυχής της.
Ω! θάλασσα του πρωιού
στο πρώτο φέγγος στην αγκάλη σου
στου Παραδείσου την ψευδαίσθηση
ταξίδι με χρυσή κλωστή
στα φύλλα της καρδιάς της βελονιάζεις..
κι από την κάψα του Καλοκαιριού
τα ξέφρενα λιοπύρια σου κρατάει..
Στα χρώματα του δειλινού
τις αγωνίες της πλαγιάζει
κι ύστερα παύει πια να συλλογίζεται
εις την αγκάλη σου αφήνεται
γιάτρισσα μάνα η θάλασσά της
βουτά εις τα βαθειά σου τα νερά
τα συναισθήματα λυτρωτικά
δροσίζουνε τις έγνοιες τις κρυφές της.

⫷ στης θάλασσας,  εχόρευε στους ήχους⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,