⫷κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 Κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι
μα απόμενε το όνειρο λειψό
κι όταν η μέρα χάραζε κι εσκόρπαε δυοσμαρίνι
στην ευωδία αρνούμουν να παραδοθώ
κι ας την επόθαε τόσο η ψυχή μου
ψιθύριζα την πίκρα μου σε ανεμοστρόβιλους
να την παγαίνουν στους γκρεμνούς
να μη με τυραγνά..
κι έπειτα μόν' εκράταγα κλειστά
εις το κελάρι της ψυχής
τα λόγια που μας γήτευαν
τη μοναξιά να διώξω..
ποιά λύρα..ποία μουσική
το μύθο μας του έρωτα να παίξει
ποιά λύρα ..ποία μουσική
την τόση ορφάνια μου σε νότες ν' αραδιάσει
διανύω αποστάσεις με το νου
τα ξέφτια της ζωής μου τα μαντάρω
όσα δεν πρόφτασα μαζί σου για να ζήσω νοσταλγώ
τυραννική η αγωνία μου για τη ζωή
ένας αγέρας το Θεό παρακαλώ στην προσευχή
για να σε φέρει πίσω με όσα έχουν χαθεί
να πάψω να πενθώ για το φευγιό
το όνειρο της μάταιης ζωής..
απ' την αρχή να ζήσω.

⫷ κι έμεινα πίσω να ονειρεύομαι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,