# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας #

φωτο : από το διαδίκτυο

Τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας
τι κι αν μου τα τρατάρετε σε δίσκο μελωμένα
τι κι αν ποθώ το αίσιον το τέλος τους
δε μου μερώνουν την αγριεμένη μου καρδιά
ταιριάζουν περισσότερον σ' ανυποψίαστους
μα δεν ταιριάζουνε σε μένα..
τα πικραμένα χείλη μου
στα άγουρα τα χρόνια μου
σε δρόμους εσεργιάνισαν παραμυθιών
τα μάσησαν..τα γεύτηκαν..τα είδαν
στης ωριμότης μου αρνήθηκαν να τα γευτούν
τα εξεράσαν στον Καιάδα.
τώρα με βάρδους συντροφιά μου τριγυρνώ
στα μονοπάτια της ποιήσεως αργόσυρτα βαδίζω
γιατί εκεί θαρρώ θα βρω..
αληθινήν παραμυθίαν..

 
# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας # - Σοφίας Θεοδοσιαδη

( παραμυθία = η παρηγορία )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# είμαι η ποίηση της άγριας τριανταφυλλιάς#

 

Φωτο : απο το διαδικτυο

Είμαι η ποίηση της μυρωδιάς των τριφυλλιών

εκεί γεννήθηκαν οι λέξεις μου 

 δροσοσταλιές σε πάχνες πρωινές 

ανάμεσα στις χλοερές τις θυμωνιές

είμαι η ποίηση της άγριας βατομουριάς

των ώριμων  των φρούτων που έσταζαν 

 το μέλι  εις τα χείλη μου το λιόκαμα..

"πριγκίπισσα" των κάμπων 

των σιτοβολώνων...των ηλίανθων..

Είμαι η ποίηση της άγριας  τριανταφυλλιάς

που εσκαρφάλωνε σ' απόκρυφα

στης ήβης μου τα χρόνια τα τρελλά

κι αιμάτωνε σ'  ερώτων μονοπάτια

 ως τρυφερό αγριολούλουδο ελούζονταν αέναα 

 στις ποταμιές ανθίζον..

Ω! τι γλυκεία η αγαπημένη νιότη μου

άρωμα στάζει του μοσχάτου σταφυλιού

κι ο νους μου μια απέραντη αμμουδιά

ψάχνει κοχύλια που είν' δυσεύρετα

σ' ακρογιαλιές γαλαζοπράσινες 

λησμονημένων θαλασσών.

# είμαι η ποίηση  της άγριας τριανταφυλλιάς#

Σοφιας Θεοδοσιαδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# όλοι αυτοί που αγάπησα #

 

Όντας οι σκιές απομακρύνονταν απ' τον καθρέφτη μου..
τα κάτοπτρα λεκιάζονταν
κι εσήκωναν ομίχλης μια θολούρα. ..
Ξεθωριασμένες οι μορφές των στα όνειρά μου έρχονταν αραιά.
Κι εγώ επέστρεφα πάντα εις το σπίτι μου
κι ήσαντε όλα όπως τα άφησα
κι ήσαντε όλοι εκεί γύρω απ' το χαμηλό μας το σοφρά .
Όλοι αυτοί που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο
κι έπαψαν να με βλέπουν πια
μα ήταν όλοι γελαστοί
κι από μακριά μου γνέφαν
σαν να μην έφυγαν ποτέ
λες κι είναι μες στο κάδρο μου ακόμα οι ζωές τους.
Μα εγώ τους νιώθω δίπλα μου
μόνο που δε με βλέπουν.
Δε με κοιτάζουνε..δε μου μιλούν
ακούω την ανάσα τους την ξέπνοη
από του Άδη τα σκοτάδια.
Κι ύστερα χάνονται μέσα στις καλαμιές
εκεί που επαίζαμε κρυφτό σαν ήμασταν παιδιά
κι ακούγονταν καλεστικά αγαπημένες οι φωνές των.

#όλοι αυτοί που αγάπησα# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"στα φεγγαρενια αλωνια"

Τσαλαβουτούσε  μες στα αστρόφεγγα νερά  φεγγαροστόλιστη,η φεγγαρολουσμένη

 έρχονταν στο κατώφλι της καντάδες μακρινές ..

μονολογούσε..τραγουδούσε κι εφανέρωνε τις αμαρτίες της

οσμίζονταν τις γεύσεις για τα ανθρώπινα

την ήλκυαν οι σαρκικές οι ηδονές

του σώματος η μνήμη ενθυμούνταν. 

Τι να σου κάμει όμως που αναζητούσε το ιδανικον

στο ύψιστον

πως να παλέψει τις αγαπημένες των αισθήσεων φωνές

τι να σου κάμει που 'θελε να της φανερωθεί..ν' αγγίξει τον  Θεον?

κι όλο μετανοούσε και προσεύχονταν..

συχώρεση αποζήταε για τις αμαρτίες του κορμιού

ήθελε  τις αδυναμίες της να μαστιγώσει...ν'  αποποιηθεί

μα η γης την  τράβαε δυνατά στα σπλάχνα της...

είχε ανοίξει πόλεμον με τον εντός της ουρανόν.

Κι  έτσι όπως εστέκονταν κυπαρισσένια αγέρωχη 

η φεγγαρολουσμένη

κάτι κρυφό μυστήριο εσκέπαζε ολόγυρα τη φύση..

κι η θάλασσα ησύχαζε

τάσι ασημένιο εδέχονταν

του ουρανού τα άστρα.

Αλλόκοτα εγύρισε 

σαν μαγεμένη εκοίταε τον ουρανό

 και πότε τ' ακρογιάλι

Τα αστέρια π' ελαμπύριζαν της φώτιζαν το πρόσωπο

κι ευθύς εκοντοστάθη

δεν έχει σύνορα η καρδιά

λαχτάρησε ονειρεύθη

εντύθη κόρη στα λευκά

με το γαλάζιο της μαντήλι το μεταξωτό

δεμένο στα κατάλευκα  μαλλιά της

ήρθαν κι οι φίλοι, συγγενείς, 

οι αγαπητικοί απ' τα παλιά

κι εσυρε πρώτη τον τρανό χορό

στα φεγγαρένια αλωνια.

αξημέρωτα εχωρίσανε

κι εγύρισε μονάχη της

στην επιλεκτική τη μοναξιά της

μα από τότες χρόνους και μετά

ποτέ πια εκείνη η Αυγουστιάτικη νυχτιά

δεν εβασίλεψε στο νου της.

"στα φεγγαρένια αλώνια"

Σοφίας Θεοδοσιαδη

,.....,,.................................

⫷ κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Αύγουστος μήνας κι έχει ένα ρίγος

τα θαλασσόκρινα στην άμμο ανθούν

Αύγουστος μήνας κοχύλια εμμένουν

στις ακτές του Αιγαίου να κατοικούν

πάνω στα βράχια η γυναίκα μόνη

 η ψυχή σαξόφωνο που τραγουδεί

 φορές θυμώνει φορές φουσκώνει 

ανταριασμένη   θάλασσα  

 η ψυχή που κλαίει

το  μελτεμάκι ήχους πως φέρνει

κείνον θυμάται κι όλο γυρεύει

της νοσταλγίας το φλόκο 

στα βράχια ακουμπά..

 γλυκεία μορφή στην πρώρα σιμώνει

κι ύστερα χάνεται μες στις αντέννες

κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης

 όνειρο ήταν φρούδας στιγμής.

 ⫷ κείνη της σελήνης η μοιραία λαμπρότης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 φλόκος = μικρό τριγωνικό πανί της πλώρης ιστιοφόρου

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ για δυο ψιθύρους επιβράβευσης⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Για δυο ψιθύρους επιβράβευσης
για δύο σινιάλα αποδοχής.
την ψυχή σου άνευ όρων επαρέδωσες
στον Μεφιστοφελή
φόρεσες το μανδύα του
έγινες κυνικός, αδίσταχτος, μηδενιστής
της διανόησης τη μαγεία
στα χαλάσματα εγκρέμισες
κυλίστηκες στο βούρκο της επιφάνειας
συνέθλιψες το μέσα σου Θεό..
δεν ενεβάθυνες εις τον σκιώδη σου εαυτό
έπαιξε δόλια ρόλο
καταλυτικό ο Μεφιστοφελής
σου πρότεινε αγνή αθώα ομορφιά
εξεγελάσθης και αφέθης ..
σ' ενα βυθό ανομολόγητο εβύθισες
τα λιγοστά σου ανθρώπινα σημεία
τώρα μονάχος στο αγιάζι των λειμώνων σου
την ξεπαγιάζεις την ψυχή σου.

 ⫷ για δυο ψιθύρους επιβράβευσης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸ - ( στην κόρη μου) - 20/7/2022

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η Σοφία σου...........

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,