# όλοι αυτοί που αγάπησα #

 

Όντας οι σκιές απομακρύνονταν απ' τον καθρέφτη μου..
τα κάτοπτρα λεκιάζονταν
κι εσήκωναν ομίχλης μια θολούρα. ..
Ξεθωριασμένες οι μορφές των στα όνειρά μου έρχονταν αραιά.
Κι εγώ επέστρεφα πάντα εις το σπίτι μου
κι ήσαντε όλα όπως τα άφησα
κι ήσαντε όλοι εκεί γύρω απ' το χαμηλό μας το σοφρά .
Όλοι αυτοί που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο
κι έπαψαν να με βλέπουν πια
μα ήταν όλοι γελαστοί
κι από μακριά μου γνέφαν
σαν να μην έφυγαν ποτέ
λες κι είναι μες στο κάδρο μου ακόμα οι ζωές τους.
Μα εγώ τους νιώθω δίπλα μου
μόνο που δε με βλέπουν.
Δε με κοιτάζουνε..δε μου μιλούν
ακούω την ανάσα τους την ξέπνοη
από του Άδη τα σκοτάδια.
Κι ύστερα χάνονται μέσα στις καλαμιές
εκεί που επαίζαμε κρυφτό σαν ήμασταν παιδιά
κι ακούγονταν καλεστικά αγαπημένες οι φωνές των.

#όλοι αυτοί που αγάπησα# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,