"στα φεγγαρενια αλωνια"

Τσαλαβουτούσε  μες στα αστρόφεγγα νερά  φεγγαροστόλιστη,η φεγγαρολουσμένη

 έρχονταν στο κατώφλι της καντάδες μακρινές ..

μονολογούσε..τραγουδούσε κι εφανέρωνε τις αμαρτίες της

οσμίζονταν τις γεύσεις για τα ανθρώπινα

την ήλκυαν οι σαρκικές οι ηδονές

του σώματος η μνήμη ενθυμούνταν. 

Τι να σου κάμει όμως που αναζητούσε το ιδανικον

στο ύψιστον

πως να παλέψει τις αγαπημένες των αισθήσεων φωνές

τι να σου κάμει που 'θελε να της φανερωθεί..ν' αγγίξει τον  Θεον?

κι όλο μετανοούσε και προσεύχονταν..

συχώρεση αποζήταε για τις αμαρτίες του κορμιού

ήθελε  τις αδυναμίες της να μαστιγώσει...ν'  αποποιηθεί

μα η γης την  τράβαε δυνατά στα σπλάχνα της...

είχε ανοίξει πόλεμον με τον εντός της ουρανόν.

Κι  έτσι όπως εστέκονταν κυπαρισσένια αγέρωχη 

η φεγγαρολουσμένη

κάτι κρυφό μυστήριο εσκέπαζε ολόγυρα τη φύση..

κι η θάλασσα ησύχαζε

τάσι ασημένιο εδέχονταν

του ουρανού τα άστρα.

Αλλόκοτα εγύρισε 

σαν μαγεμένη εκοίταε τον ουρανό

 και πότε τ' ακρογιάλι

Τα αστέρια π' ελαμπύριζαν της φώτιζαν το πρόσωπο

κι ευθύς εκοντοστάθη

δεν έχει σύνορα η καρδιά

λαχτάρησε ονειρεύθη

εντύθη κόρη στα λευκά

με το γαλάζιο της μαντήλι το μεταξωτό

δεμένο στα κατάλευκα  μαλλιά της

ήρθαν κι οι φίλοι, συγγενείς, 

οι αγαπητικοί απ' τα παλιά

κι εσυρε πρώτη τον τρανό χορό

στα φεγγαρένια αλωνια.

αξημέρωτα εχωρίσανε

κι εγύρισε μονάχη της

στην επιλεκτική τη μοναξιά της

μα από τότες χρόνους και μετά

ποτέ πια εκείνη η Αυγουστιάτικη νυχτιά

δεν εβασίλεψε στο νου της.

"στα φεγγαρένια αλώνια"

Σοφίας Θεοδοσιαδη

,.....,,.................................