# να συλλογάσαι έλλογα#

Lawrence Alma-Tadema

Να συλλογάσαι όσο μπορείς
ν' αργοσαλεύουν σιωπηλές οι εύφορες στιγμές
φλογίτσες σε καντήλια...
δεν είναι αιώνιες μηδέ παντοτινές
μη σε γελούν οι ψευδαισθήσεις των
οι πανδαισίες των χρωμάτων
στις πανδαισίες της ψυχής να εντρυφείς
στην κεντημένην της ψυχής την εμορφάδα.
Να αλιεύεις τις στιγμές..δε λένε ψέμματα οι στιγμές
έχουν κρυμμένην μίαν μαγείαν..

 
Να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως

μη χάνεσαι εις την στρεβλήν συνάφειαν του κόσμου
και τον Παράδεισον να μην αποκηρύττεις.
Χωρίς να συλλογάσαι το μετά
αγάπα ..γεύσου ..νιώσε την στιγμήν
κέντα σ' έναν καμβά μοναδικό
ένωσε τις στιγμές σου
ποτές μη φοβηθείς τον ουρανό
μες στη ζεστή του αγκάλη θα σε κλείσει
το χρέος σου το έκαμες στη Γη

 
να συλλογάσαι έλλογα...........
των αδυνάτων τις αμαρτίες να συγχωρείς
κρατάνε οι ψυχές των ακόμα ολίγον φως
αν θες ο τάφος σου να έχει επιγραφή
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι με ευλάβειαν μεγάλη!!!

# να συλλογάσαι έλλογα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης#

 

Στην Άνοιξη της νιότης μου
παράξενο ένα αίσθημα κυρίευε τα μέσα μου
κι όλο τα βήματα έφερνε στην ξεχασμένη λίμνη
ένα αίσθημα παράξενο..σαν θησαυρός του Μίδα
μα σαν εβράδιαζε ο χρόνος ανελέητα τη νιότη μου
σκοτείνιαζαν οι νύχτες πια οι φεγγερές
κι απόμενε η καλύβα μου μονάχη
στις λάσπες και στις καλαμιές....
στον κήπο της δεν άνθιζαν τουλίπες και παιώνιες..
τότες έφευγα απ' της πόλης τα στενά..
απέδραμα..λαχτάραγα..
πριχού η λαχτάρα γίνει λησμονιά
στ' αυτιά μου να 'ρχεται εκείνη η μελωδιά
ο ήχος απ' της λίμνης το τραγούδι
να σβήνουν οι λερές φωνές
στ' αυτιά μου ν' αντηχεί η βαθιά φωνή
του αφρού σου το μουρμούρισμα
εκειό που η Άνοιξη της νιότης μου
στην ξεχασμένη λίμνη μου..έχτιζε Παραδείσους.
κι όντας με δέρνει ο σίφουνας κατάσαρκα
να μου θυμίζει πως απόμεινε
ένα μικρούλι τρίμμα.

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ πάτριον ήμαρ⫸

Μη μου ευτελίζετε τα όνειρα...
αφήστε την ψυχή μου λεύτερη να περιπλανηθεί
αφήστε με στ' ατέρμονο τρικύμισμα της θάλασσας
που 'ναι σαν χάδι τρυφερό..στην αγκαλιά της μάνας...
θάλασσας που δεν εξαντλήθηκε..μέσα από τους αιώνες...
μου 'στελνε με τα κύματα που γέννησαν γοργόνες
για να μου τραγουδήσουνε...........
τι γεύτηκαν εις τον πυθμένα σου..
ναυάγια που τραγούδησαν στις θαλασσοσπηλιές
και των πνιγμένων οι φωνές εμπλέχτηκαν στα φύκια.
Κι όταν η αύρα η θαλασσινή έφτανε ως τ' αυτιά μου
αντιλαλούσε εις τα μέσα μου,τη δωρική λαλιά του Ομήρου
ύμνους βυζαντινούς εσκόρπαε ο Νοτιάς
στων εκκλησιών τους τρούλλους
ταξίδι μνήμης και πολιτισμού
έφερνε ο αχός της θάλασσας
απ' τ' ακρογιάλια του Αιγαίου...
κι ένα ταξίδι αλλαργινό
μετέωρο..στο χώρο και στο χρόνο.
"Βίον αιρείσθαι τον άριστον "
προέτρεπε συχνά ο Πυθαγόρας!
τα ώτα κλείσε στις Ερινύες των καιρών
σαν θες πάτριον ήμαρ να γεύεσαι
σαν θες να λέγεσαι Έλλην..

⫷ πάτριον ήμαρ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸

art by Ana Munoz Reyes

Στο μαγεμένο αλωνάκι του μικρού χωριού
αυτό το ρέμα που κυλάει
αναμεσίς στα βότανα και στ' άνθια της ψυχής σου
γλυκά σε παρασέρνει και σε πάει
στο δροσερό περιβολάκι σου στην άκρια στο ποτάμι
είναι καθάριο το νερό σε τούτο εδώ το ρέμα
μη φοβηθείς σαν είναι διάφανο..κακό δε θα σου κάμει
τους πόθους σου θε να ποτίσει απαρχής
θα κόψεις τα λευκά τα γιασεμιά
όπως σου εδίδαξαν οι παλαιοί γραμματισμένοι..

Πριν η ψυχή σου αύριο ανοίξει τα πανιά
μια χάρη απ' το Θεό ν' αποζητείς
να σε αφήσει με μαλάματα στο πρόσωπο
να του την παραδώσεις...
κι αν πάλι δεν το δυνηθείς
ας λογαριάσει σαν Θεός....
ανθρώπινα τα λάθη και τα πάθη.
ας σου αφήσει μία χαραμάδα εις την Κόλαση
στο παραθύρι του Παράδεισου την θέα ν'αγναντεύεις.  

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα ιστία που μας πάνε#

 

Λες και σε σκούνα η ζωή..πριν σκότος πέσει δειλινού
τα ιστία που την πήγαιναν..με αλυσίδες εστερέωνε
μήπως προκάνει να σωθεί..να φύγουν τα τελώνια..
κι απόμενε εις την κρύα της κουβέρτα μοναχή
τα κουρέλια στα κατάρτια να μαντάρει ..
θραύσματα βράχων ν'αποφεύγει την αυγή
την ώρα που η ψυχή της θα βυθίζεται
να στρίβει το τιμόνι της ζωής προς το ανέφικτον
το μοιραίον μη συμβεί.
Κι όσο λάγνα αρμένιζεν εις τις γλυκές αστροφεγγιές..
απροσδόκητα εξύπναγαν οι μνήμες
εκείνες του αισθησιασμού της οι πλατωνικές...
σε παλαιά την ξημερώνανε λιμάνια μαγεμένα..
και οι κρυμμένες οι παλιές των οι φωνές οι ιδανικές
εις τα αμπάρια της ψυχής της επιστρέφανε ξανά
χρόνο επροσπάθααν να κλέψουν μια στιγμούλα για να ζήσουν...
να τα ξυπνήσουνε τα μόρια του κορμιού
για μια στιγμή ονειρικά ηδονική και φευγαλέα να ριγήσουν...
ακόμα ψάχνει στο ονείρεμα της νύχτας φεγγαρόπετρες
πλανάροντας στους κύκλους της ζωής........
το 'ξερε πως οι φεγγαρόπετρες μύθους ζωής σκαρώνουνε
και τα ιστία της ζωής της απάνω κει..
αποτυπώματα αφήνουν!

# τα ιστία που μας πάνε # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸

 Μικρή παιδίσκη ονειρεύονταν
με την φιλοδοξίαν της επορεύονταν
δεν το 'βρισκεν κακό
στο μέρωμα προσεύχονταν
οι φρυκτωρίες το δρόμο της εφώτιζαν
να αληθέψει το όνειρο..στην ακροποταμιά..
ωραίο να σκάψει περβολάκι .
με δίχως φράχτες..μηδέ συρματοπλέγματα
μονάχα να το εκύκλωναν
γραμμές των οριζόντων
χορό να στήνουνε στην πόρτα του
τρελλές οι πεταλούδες...
μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι
μισέψανε και τα πουλιά
και πια δεν κελαηδούσαν
κι εκείνη τ' αποφάσισεν
την τύχην της στα χέρια της να πάρει
να σπαταλιέται αγόγγυστα
ξύνοντας τη σκουριά
μονάχη της να γίνει ο φυτευτής
μονάχη και η αφέντρα της ζωής της..

Εχέρσωνεν το περιβόλι της μικρής
χορταριασμένα τα λιθάρια
επιμονές την εκυρίευαν......
εφύτευεν ..ξεχέρσωνε..βοτάνιζε
μην μείνουν χέρσες της ψυχής οι λεμονιές
ετοίμαζε τα άνθη απά στις λεμονιές
γαμήλια να φτιάξει ανθοδέσμη..
κι όλο η φυλοξήρα έκαιγε τις κορυφές
κι όλο επάλευε να στήσει το περβόλι.
τη μάγευαν τ 'ανθρώπινα
έριχνε μύρα στο περβόλι της
τα ξωτικά να διώξει
έβαζε σκιάχτρα στο περβόλι της
να διώξει το κακό.

δε δείλιασε ..δεν κιότεψε..έσκαβε όλο πιο βαθιά
οι ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης την εθρέφαν
ήθελε να κληροδοτήσει στα δικά της τα παιδιά
εκειό το περβολάκι που εκληρονόμησεν
απ' τον δικό της κύρη.
Ονειροπόλα η μικρή..ρομαντική η Ροδένια.
μικρή παιδούλα ταπεινή..βάδιζε στο πλευρό της.

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μαλάματα τα λόγια ⫸

Θαρρείς και ψάχνουν στα σκοτάδια να σε βρούν
λόγια γλυκά..λόγια πικρά..λέξεις απελπισμένες...
στα χείλη σου να κάτσουνε σαν έρωτας
γλυκά να φιληθούνε..
Ω ! λέξεις μου συντροφικές!
στοιχίζεσθε εις τις σελίδες μου..
χρώματα..μουσικές ..αρώματα
παίρνετε υπόσταση με τον κονδυλοφόρο μου
τα λόγια σας..οι ρίμες σας..στιχάκια για τραγούδια..
γεννάτε μέσα μου έναν έρωτα πρωτόγνωρο
με παρασέρνετε σε κήπους της Εδέμ..
στο τέλεμα μου κλείνετε το μάτι ευτυχισμένες..
στα χρόνια απάνω π' επερπάτησα στη Γης
σας αποθήκευσα αθόρυβα
εις της ψυχής μου το πυθάρι..

Μοναχικέ διαβάτη..ποιητή μου αφανή......
Μην τα πετάς τα λόγια σου..
οι λέξεις σου..το κάμα της ψυχής σου..
μαχαίρια είν' που σε καρφώσανε
λεπίδια που τρυπήσανε..κι ακόμα αιμορραγούνε.
αγάπα τα..τα αποσταγμένα λόγια σου
μαλάματα σταλάξανε στο χώμα σου....
γίναν του ήλιου αχτίνες..γίναν φως
φυτρώσανε στα χέρια γιασεμιά
δε σ' άφησαν κι απόμεινες..άχυρο στο αλώνι.

 ⫷  μαλάματα τα λόγια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,