# τα ιστία που μας πάνε#

 

Λες και σε σκούνα η ζωή..πριν σκότος πέσει δειλινού
τα ιστία που την πήγαιναν..με αλυσίδες εστερέωνε
μήπως προκάνει να σωθεί..να φύγουν τα τελώνια..
κι απόμενε εις την κρύα της κουβέρτα μοναχή
τα κουρέλια στα κατάρτια να μαντάρει ..
θραύσματα βράχων ν'αποφεύγει την αυγή
την ώρα που η ψυχή της θα βυθίζεται
να στρίβει το τιμόνι της ζωής προς το ανέφικτον
το μοιραίον μη συμβεί.
Κι όσο λάγνα αρμένιζεν εις τις γλυκές αστροφεγγιές..
απροσδόκητα εξύπναγαν οι μνήμες
εκείνες του αισθησιασμού της οι πλατωνικές...
σε παλαιά την ξημερώνανε λιμάνια μαγεμένα..
και οι κρυμμένες οι παλιές των οι φωνές οι ιδανικές
εις τα αμπάρια της ψυχής της επιστρέφανε ξανά
χρόνο επροσπάθααν να κλέψουν μια στιγμούλα για να ζήσουν...
να τα ξυπνήσουνε τα μόρια του κορμιού
για μια στιγμή ονειρικά ηδονική και φευγαλέα να ριγήσουν...
ακόμα ψάχνει στο ονείρεμα της νύχτας φεγγαρόπετρες
πλανάροντας στους κύκλους της ζωής........
το 'ξερε πως οι φεγγαρόπετρες μύθους ζωής σκαρώνουνε
και τα ιστία της ζωής της απάνω κει..
αποτυπώματα αφήνουν!

# τα ιστία που μας πάνε # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,