⫷ πάτριον ήμαρ⫸

Μη μου ευτελίζετε τα όνειρα...
αφήστε την ψυχή μου λεύτερη να περιπλανηθεί
αφήστε με στ' ατέρμονο τρικύμισμα της θάλασσας
που 'ναι σαν χάδι τρυφερό..στην αγκαλιά της μάνας...
θάλασσας που δεν εξαντλήθηκε..μέσα από τους αιώνες...
μου 'στελνε με τα κύματα που γέννησαν γοργόνες
για να μου τραγουδήσουνε...........
τι γεύτηκαν εις τον πυθμένα σου..
ναυάγια που τραγούδησαν στις θαλασσοσπηλιές
και των πνιγμένων οι φωνές εμπλέχτηκαν στα φύκια.
Κι όταν η αύρα η θαλασσινή έφτανε ως τ' αυτιά μου
αντιλαλούσε εις τα μέσα μου,τη δωρική λαλιά του Ομήρου
ύμνους βυζαντινούς εσκόρπαε ο Νοτιάς
στων εκκλησιών τους τρούλλους
ταξίδι μνήμης και πολιτισμού
έφερνε ο αχός της θάλασσας
απ' τ' ακρογιάλια του Αιγαίου...
κι ένα ταξίδι αλλαργινό
μετέωρο..στο χώρο και στο χρόνο.
"Βίον αιρείσθαι τον άριστον "
προέτρεπε συχνά ο Πυθαγόρας!
τα ώτα κλείσε στις Ερινύες των καιρών
σαν θες πάτριον ήμαρ να γεύεσαι
σαν θες να λέγεσαι Έλλην..

⫷ πάτριον ήμαρ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,