⫷ μαλάματα τα λόγια ⫸

Θαρρείς και ψάχνουν στα σκοτάδια να σε βρούν
λόγια γλυκά..λόγια πικρά..λέξεις απελπισμένες...
στα χείλη σου να κάτσουνε σαν έρωτας
γλυκά να φιληθούνε..
Ω ! λέξεις μου συντροφικές!
στοιχίζεσθε εις τις σελίδες μου..
χρώματα..μουσικές ..αρώματα
παίρνετε υπόσταση με τον κονδυλοφόρο μου
τα λόγια σας..οι ρίμες σας..στιχάκια για τραγούδια..
γεννάτε μέσα μου έναν έρωτα πρωτόγνωρο
με παρασέρνετε σε κήπους της Εδέμ..
στο τέλεμα μου κλείνετε το μάτι ευτυχισμένες..
στα χρόνια απάνω π' επερπάτησα στη Γης
σας αποθήκευσα αθόρυβα
εις της ψυχής μου το πυθάρι..

Μοναχικέ διαβάτη..ποιητή μου αφανή......
Μην τα πετάς τα λόγια σου..
οι λέξεις σου..το κάμα της ψυχής σου..
μαχαίρια είν' που σε καρφώσανε
λεπίδια που τρυπήσανε..κι ακόμα αιμορραγούνε.
αγάπα τα..τα αποσταγμένα λόγια σου
μαλάματα σταλάξανε στο χώμα σου....
γίναν του ήλιου αχτίνες..γίναν φως
φυτρώσανε στα χέρια γιασεμιά
δε σ' άφησαν κι απόμεινες..άχυρο στο αλώνι.

 ⫷  μαλάματα τα λόγια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,