#στα πένθη των ανθέων#

 Μύριζε χαμομήλι η Γης που τους εσκέπαζε
στα πένθη των ανθέων η μιλιά τους
το άρωμα της φύσης ακριβόν
σώματα κείτονταν στο χώμα καταής
τα πέλματα ήσαντε ακόμα εδώ
αλαφροπερπατούσαν στ' ακροδάχτυλα
ακούονταν οι ήχοι των στ' αυτιά μας.

 
Θα 'ρχονται οι αναμνήσεις απ' το χτες
τι κι αν τα μάτια έχουνε σωπάσει μακριά
αναμεσίς στο θρόισμα..
εις των πανσέδων τ' απόκρυφα
η ευωδία θα γεννάει μίαν προσευχήν σιγαλινήν
ρυθμοί και στοχασμοί θα ανασαλεύουνε το νου
ασάλευτοι οι πανσέδες που εφυτέψανε
θα καρτερούν σ' απόμερα παρτέρια...
μια ευωδία μελαγχολικά μεθυστική
θα ενσταλάζει το άρωμα της σύντομης ζωής
εις τες κλαίουσες ψυχές μας...
τα πένθη των ανθέων ορατά..
άνθη αχνά..λεπτόηχα..με χρώματα μαβιά!

  # στα πένθη των ανθέων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
 

# στη μελωδία της λίμνης#

Ανέγγιχτα κι αχάραχτα τα λόγια σου
ρέουν αμόλυντα στην άκρη εκεί της λίμνης
μα έγινε η λίμνη μοναξιά ..η απουσία σου βυθός
δεν είναι μάτια μου οι λίμνες μον' κρύα θολά νερα
οι λίμνες ονειρεύονται στα σιωπηλά
απάνω τους οι φεγγερές οι νύχτες ξενυχτούν
σε ονειροπλέχτες έρωτες κρατούνε συντροφιά.
Θα φύγω θα ξενιτευτώ
στις καλαμιές θα χτίσω την καλύβα μου
στους άσπιλους τους κύκνους θα γυρέψω τη γαλήνη
εκεί που ανταμώναμε...............
στης λίμνης μας..καθάρια ήσαν τα νερά
φυτρώναν νουφαράκια..
το φως το καταπληχτικό που μέσα μου έπλεες
σ' αλλαργινούς καιρούς..στα περασμένα χρόνια
φέρνει ως τ' αυτιά της λίμνης τη φωνή
και ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά
στη μελωδία της λίμνης θα σταθώ
για να θαρρώ πως μου ψιθύρισες εσύ.
το πιο μεγάλο ''σ' αγαπώ''
και σαν μελίσσι να ρουφώ
τις ευωδίες της ψυχής σου!!!

 # στη μελωδία της λίμνης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# να συλλογάσαι έλλογα#

Lawrence Alma-Tadema

Να συλλογάσαι όσο μπορείς
ν' αργοσαλεύουν σιωπηλές οι εύφορες στιγμές
φλογίτσες σε καντήλια...
δεν είναι αιώνιες μηδέ παντοτινές
μη σε γελούν οι ψευδαισθήσεις των
οι πανδαισίες των χρωμάτων
στις πανδαισίες της ψυχής να εντρυφείς
στην κεντημένην της ψυχής την εμορφάδα.
Να αλιεύεις τις στιγμές..δε λένε ψέμματα οι στιγμές
έχουν κρυμμένην μίαν μαγείαν..

 
Να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως

μη χάνεσαι εις την στρεβλήν συνάφειαν του κόσμου
και τον Παράδεισον να μην αποκηρύττεις.
Χωρίς να συλλογάσαι το μετά
αγάπα ..γεύσου ..νιώσε την στιγμήν
κέντα σ' έναν καμβά μοναδικό
ένωσε τις στιγμές σου
ποτές μη φοβηθείς τον ουρανό
μες στη ζεστή του αγκάλη θα σε κλείσει
το χρέος σου το έκαμες στη Γη

 
να συλλογάσαι έλλογα...........
των αδυνάτων τις αμαρτίες να συγχωρείς
κρατάνε οι ψυχές των ακόμα ολίγον φως
αν θες ο τάφος σου να έχει επιγραφή
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι με ευλάβειαν μεγάλη!!!

# να συλλογάσαι έλλογα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης#

 

Στην Άνοιξη της νιότης μου
παράξενο ένα αίσθημα κυρίευε τα μέσα μου
κι όλο τα βήματα έφερνε στην ξεχασμένη λίμνη
ένα αίσθημα παράξενο..σαν θησαυρός του Μίδα
μα σαν εβράδιαζε ο χρόνος ανελέητα τη νιότη μου
σκοτείνιαζαν οι νύχτες πια οι φεγγερές
κι απόμενε η καλύβα μου μονάχη
στις λάσπες και στις καλαμιές....
στον κήπο της δεν άνθιζαν τουλίπες και παιώνιες..
τότες έφευγα απ' της πόλης τα στενά..
απέδραμα..λαχτάραγα..
πριχού η λαχτάρα γίνει λησμονιά
στ' αυτιά μου να 'ρχεται εκείνη η μελωδιά
ο ήχος απ' της λίμνης το τραγούδι
να σβήνουν οι λερές φωνές
στ' αυτιά μου ν' αντηχεί η βαθιά φωνή
του αφρού σου το μουρμούρισμα
εκειό που η Άνοιξη της νιότης μου
στην ξεχασμένη λίμνη μου..έχτιζε Παραδείσους.
κι όντας με δέρνει ο σίφουνας κατάσαρκα
να μου θυμίζει πως απόμεινε
ένα μικρούλι τρίμμα.

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ πάτριον ήμαρ⫸

Μη μου ευτελίζετε τα όνειρα...
αφήστε την ψυχή μου λεύτερη να περιπλανηθεί
αφήστε με στ' ατέρμονο τρικύμισμα της θάλασσας
που 'ναι σαν χάδι τρυφερό..στην αγκαλιά της μάνας...
θάλασσας που δεν εξαντλήθηκε..μέσα από τους αιώνες...
μου 'στελνε με τα κύματα που γέννησαν γοργόνες
για να μου τραγουδήσουνε...........
τι γεύτηκαν εις τον πυθμένα σου..
ναυάγια που τραγούδησαν στις θαλασσοσπηλιές
και των πνιγμένων οι φωνές εμπλέχτηκαν στα φύκια.
Κι όταν η αύρα η θαλασσινή έφτανε ως τ' αυτιά μου
αντιλαλούσε εις τα μέσα μου,τη δωρική λαλιά του Ομήρου
ύμνους βυζαντινούς εσκόρπαε ο Νοτιάς
στων εκκλησιών τους τρούλλους
ταξίδι μνήμης και πολιτισμού
έφερνε ο αχός της θάλασσας
απ' τ' ακρογιάλια του Αιγαίου...
κι ένα ταξίδι αλλαργινό
μετέωρο..στο χώρο και στο χρόνο.
"Βίον αιρείσθαι τον άριστον "
προέτρεπε συχνά ο Πυθαγόρας!
τα ώτα κλείσε στις Ερινύες των καιρών
σαν θες πάτριον ήμαρ να γεύεσαι
σαν θες να λέγεσαι Έλλην..

⫷ πάτριον ήμαρ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸

art by Ana Munoz Reyes

Στο μαγεμένο αλωνάκι του μικρού χωριού
αυτό το ρέμα που κυλάει
αναμεσίς στα βότανα και στ' άνθια της ψυχής σου
γλυκά σε παρασέρνει και σε πάει
στο δροσερό περιβολάκι σου στην άκρια στο ποτάμι
είναι καθάριο το νερό σε τούτο εδώ το ρέμα
μη φοβηθείς σαν είναι διάφανο..κακό δε θα σου κάμει
τους πόθους σου θε να ποτίσει απαρχής
θα κόψεις τα λευκά τα γιασεμιά
όπως σου εδίδαξαν οι παλαιοί γραμματισμένοι..

Πριν η ψυχή σου αύριο ανοίξει τα πανιά
μια χάρη απ' το Θεό ν' αποζητείς
να σε αφήσει με μαλάματα στο πρόσωπο
να του την παραδώσεις...
κι αν πάλι δεν το δυνηθείς
ας λογαριάσει σαν Θεός....
ανθρώπινα τα λάθη και τα πάθη.
ας σου αφήσει μία χαραμάδα εις την Κόλαση
στο παραθύρι του Παράδεισου την θέα ν'αγναντεύεις.  

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα ιστία που μας πάνε#

 

Λες και σε σκούνα η ζωή..πριν σκότος πέσει δειλινού
τα ιστία που την πήγαιναν..με αλυσίδες εστερέωνε
μήπως προκάνει να σωθεί..να φύγουν τα τελώνια..
κι απόμενε εις την κρύα της κουβέρτα μοναχή
τα κουρέλια στα κατάρτια να μαντάρει ..
θραύσματα βράχων ν'αποφεύγει την αυγή
την ώρα που η ψυχή της θα βυθίζεται
να στρίβει το τιμόνι της ζωής προς το ανέφικτον
το μοιραίον μη συμβεί.
Κι όσο λάγνα αρμένιζεν εις τις γλυκές αστροφεγγιές..
απροσδόκητα εξύπναγαν οι μνήμες
εκείνες του αισθησιασμού της οι πλατωνικές...
σε παλαιά την ξημερώνανε λιμάνια μαγεμένα..
και οι κρυμμένες οι παλιές των οι φωνές οι ιδανικές
εις τα αμπάρια της ψυχής της επιστρέφανε ξανά
χρόνο επροσπάθααν να κλέψουν μια στιγμούλα για να ζήσουν...
να τα ξυπνήσουνε τα μόρια του κορμιού
για μια στιγμή ονειρικά ηδονική και φευγαλέα να ριγήσουν...
ακόμα ψάχνει στο ονείρεμα της νύχτας φεγγαρόπετρες
πλανάροντας στους κύκλους της ζωής........
το 'ξερε πως οι φεγγαρόπετρες μύθους ζωής σκαρώνουνε
και τα ιστία της ζωής της απάνω κει..
αποτυπώματα αφήνουν!

# τα ιστία που μας πάνε # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,