« ως ρόδον μυθικόν »

 Ως ρόδον μυθικόν
τριαντάφυλλον αχνόφωτον
ο άνεμος σε έφερεν
στις ποταμιές ν' ανθίζεις
ένα βατομμένο τριαντάφυλλο
που εσκαλώνανε τα πέταλα
στις άκριες στο ποτάμι
και η αγιογραφία σου
εξεπήδαε στα γάργαρα νερά
συνθλίβοντας τα χέρια που σε πήραν..
κι όταν χρυσές αστροφεγγιές
θα ντύνουν χρυσαφένιο το φεγγάρι
μήτε νερού γαργάρισμα
μήτε αηδονιού κελαηδησιά
θα φτάνει στην αυλή σου
θα χαμηλώνουνε οι άγιοι
τις ρομφαίες τ' ουρανού
θα τραγουδούν οι αγαπημένοι σου
ύμνον δοξαστικόν των Χερουβίμ
θα τραγουδούνε κι οι αγγέλοι από ψηλά
τα χρόνια σου που άφησες
κι επήγανε χαμένα
όνειρο ήσουν κι εξεψύχησες
εις το ανάριο αναδίπλωμα του χρόνου!

« ως ρόδον μυθικόν »  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λιβάδια μαργαρίτες#

 

 

 

« Κι έτσι καθώς βαρειανασαίνοντας ανέβαινα
στην τσιμεντένια της ζωής την ανηφόρα
στο λίκνο ευρέθην της χαράς
κι ετρίκλισεν η ψυχή μου
έσκυψα κάτω στον ολόδροσον αγρόν
μια μαργαρίτα εκαρφίτσωσα στην κώμη την λευκήν
και άξαφνα......................
στο στήθος μου εφυτρώσανε..λιβάδια μαργαρίτες! »

 # λιβάδια μαργαρίτες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ενύχτωσεν η Υδρόγειος#

 

Πολλές φορές όταν στενεύει η ψυχή
βαριά συλλογισμένη
στην ερημία σε οδηγεί
σε μιαν χώραν άϋλην..Υδρόγειον θαμπωμένη
νυχτώνει ο κόσμος φλέγεται
από φωτιές και βόγγους
γεμίζει ο τόπος αίματα
κι ανθρώπινα κουφάρια
μα η μάνα σου γεννήτρα..ζωοδότρα γη
τολμάει σάρκα να σου δώσει και οστά
κι οντότης να σε χρίσει
στα εφηβικά σου ελόχευαν ονείρατα
αγάπες φλογισμένες
της προσδοκίας η ορμή
εγίνονταν λαχτάρες και μεράκια
μα τα μελλούμενα ακράταγα ανάμεναν
ξανά το μέγα κάλεσμα
για τον αιώνιον κύκλον..
Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
καθώς βαδίζεις στα άχαρα
εις τα στενά της Υδρογείου σοκάκια
σβήεται το λιγοστό της Δύσης φως
κι οι χώρες της Υδρόγειος
βυθίζονται εμπροστά σου
γυρνάς σκυφτή στην κάμαρη
κλειστά στα σπίτια τα παραθυρόφυλλα
εις τα κατώφλια τους φυτρώνουνε χορτάρια.
Κι άλλες στιγμές..μικρές στιγμές
που σκέφτεσαι κι ευελπιστείς
εις όλην την Υδρόγειον
Θεοί να κατοικούνε...
και τον ανθό της Αρετής
στο σύμπαν να ανθούνε
ν 'ανθίζουν πάλι οι πασχαλιές
και των κατατρεγμένων!

 # ενύχτωσεν η Υδρόγειος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μιας εκκλησιάς το σήμαντρο για το στερνό εχτύπα #

φωτο : από το διαδίκτυο

Σε μια κορφούλα ανέβαινες
γιορντάνι εφόραες στα μαλλιά
οι βιόλες και τα γιασεμιά
εις τη λευκή σου τη μαντήλα ανεμίζαν
να φτάνει η μοσχοβολιά εως τα σύννεφα αψηλά
τον ουρανόν ν' αρωματίζει
δεν τράβαες για την χαράν..
ούτε για γλέντι στεφανώματος
μιας εκκλησιάς το σήμαντρο εχτύπαε
για το στερνό αντίο..
Κι εσύ.................
ευχέλαιον σιωπηρόν εκίνησες
για την ψυχήν να στείλεις 

 στην κόρην που δεν εσπλαχνίσθη ο Θεός..
χοές να αποστείλεις..
που την επήρε μακριά..και έγινε αστέρι.
Λυπήσου.. χύσε δάκρυα..μην πλανευτείς
μην πιεις της λήθης το πιοτό
τραγούδα ένα νανούρισμα απαλό
τα νιάτα της να υμνήσεις
με κουρασμένη με βαρειά καρδιά
μες στα λαγκάδια της κορφούλας θε να τραγουδούν
οι διαβάτες που στα μονοπάτια θα διαβαίνουν
τα λόγια που έγραψε ένας άγνωστος..
ένας ευαίσθητος..που τον είπαν ποιητή!

 # μιας εκκλησιάς το σήμαντρο για το στερνό εχτύπα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# νύχτες εις της Ροδένιας #

Ετούτη την εαρινή βραδιά όσο ποτέ
στο παλαιοπωλείον της μνήμης μου
ψάχνω για να 'βρω τα κλειδιά
την πόρτα να ανοίξω
καμμιάν από τις πίκρες που με πότισες δε γνώρισες
τις μαύρες πίκρες που με πότισες
με τ' άγριο το φευγιό σου
απόψε δε θα κοιμηθώ..μον' θα σε καρτερέψω
φρεσκοασβέτωσα τα σκαλοπάτια σου
θα κάτσω να συλλογιστώ
και την αχνή σου τη μορφή θα ζωγραφίσω.
Αχ! και τα μάγια να ελύνονταν στα ξαφνικά
στων αστεριών το φέγγος
θα 'ρχόσουν μέσα στη σιωπή
να με γεμίσεις χάδια
τώρα θλιμμένη τριγυρνώ
η μοίρα άγρια με σιμώνει
το ξέρω πως δε θα 'ρθεις πια
τα χέρια μου να σμίξεις
μα μια εικόνα σου μου λέει
άσε το μάταιο να καταγκρημνιστεί
και μια φωνή..αισθαντική φωνή μου το μηνάει
να θυμηθώ αγαπημένε μου
τον μαγεμένον κείνον τον αλλαργινόν καιρόν
πως μ' έρανες..πως με είχες αγαπήσει..

 

 

                                       # νύχτες εις της Ροδένιας #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μοιραίες γυναίκες#

Γυναίκες...
μοιραίες γυναίκες που αγαπηθήκατε βαθιά
κι εσείς που δεν γνωρίσατε αγάπη αληθινά
τις νύχτες ως το γλυκοχάραμα
σώματα αντρών εγεννηθήκατε
εις Παραδείσους ανθηρούς να οδηγείτε
γυναίκες με χείλη τριαντάφυλλο
πότε θεατρικές..κι άλλοτε πόρνες ''ποταπές''
στου έρωτα την ηδονήν να τους μυήσετε
καθώς σας βάφτισαν ενσάρκωση του θηλυκού
τις νύχτες μοιάζετε με υψικάμινον φλεγόμενη
μα σαν το μέρωμα θα ρθεί
χάνεστε μες στους μύριους ρόλους σας
ονειροπόλες..γυναίκες του μοιραίου εσείς..
μητέρες κι ερωμένες κι αδελφές
την ομορφιά του ταξιδιού σας ζείτε αρμονικά
με την εκρηκτική φωνή σας της σιωπής
συνωμοτώντας και με τους Θεούς
αφήνετε αποτύπωμα στη Γης βαθύ....
σας σημαδεύουν εκατόγχειρες συχνά
σας πολεμούν σε μάχες άνισες..σκληρές
δεν περιμένετε ανταλλάγματα..παράσημα..χοές
καταλαγιάζουν όλα μέσα σας
ανάκατα και φύκια και ροδάνθες
το σκότος διώχνετε μελωδώντας τους καημούς
από το βάθος έρχεται το τραγούδι των θεριστριών
γυναίκες άλλοτε ναυάγια...
και άλλοτε το φως της Οικουμένης..

# μοιραίες γυναίκες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Είδα αγγέλους#

Τάγματα αγγέλων είδα να περνούν
σε καταπράσινα λιβάδια
κι έμεινα άφωνη ευθύς
εκόπηκε η λαλιά μου
σκιες μ' ανθρώπινη μορφή
συλλέγαν τα φεγγάρια τους
που κέρδισαν στη Γης.
Μισοί αγγέλοι.. μισοί άνθρωποι
φωτίζανε το δρόμο μας
αστέρια σπέρνοντας στις στράτες..
στη μοναξιά των σύννεφων
εκεί που γέρνουν οι ψυχές
κοιμούνταν κι αναπαύονταν
οι ψίθυροι του πόνου..
η λήθη δε ρωτάει το πως
δε συλλογάται τις επίγειες στιγμές
γίνονται αλάνια οι ψυχές
τα άφεγγα..τα βροχερά τα πρωινά
σταλάζουν στις καρδιές μας..

…«Ετσι μας έκαμ’ ο Θεός»
απ' το πεπερασμένο στο άπειρο
μέσα απ' τις αγγελικές των τις μορφές
να πλησιάζουμε την έδραν του Θεού!!!

# Είδα αγγέλους# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,