« ως ρόδον μυθικόν »

 Ως ρόδον μυθικόν
τριαντάφυλλον αχνόφωτον
ο άνεμος σε έφερεν
στις ποταμιές ν' ανθίζεις
ένα βατομμένο τριαντάφυλλο
που εσκαλώνανε τα πέταλα
στις άκριες στο ποτάμι
και η αγιογραφία σου
εξεπήδαε στα γάργαρα νερά
συνθλίβοντας τα χέρια που σε πήραν..
κι όταν χρυσές αστροφεγγιές
θα ντύνουν χρυσαφένιο το φεγγάρι
μήτε νερού γαργάρισμα
μήτε αηδονιού κελαηδησιά
θα φτάνει στην αυλή σου
θα χαμηλώνουνε οι άγιοι
τις ρομφαίες τ' ουρανού
θα τραγουδούν οι αγαπημένοι σου
ύμνον δοξαστικόν των Χερουβίμ
θα τραγουδούνε κι οι αγγέλοι από ψηλά
τα χρόνια σου που άφησες
κι επήγανε χαμένα
όνειρο ήσουν κι εξεψύχησες
εις το ανάριο αναδίπλωμα του χρόνου!

« ως ρόδον μυθικόν »  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,