# ενύχτωσεν η Υδρόγειος#

 

Πολλές φορές όταν στενεύει η ψυχή
βαριά συλλογισμένη
στην ερημία σε οδηγεί
σε μιαν χώραν άϋλην..Υδρόγειον θαμπωμένη
νυχτώνει ο κόσμος φλέγεται
από φωτιές και βόγγους
γεμίζει ο τόπος αίματα
κι ανθρώπινα κουφάρια
μα η μάνα σου γεννήτρα..ζωοδότρα γη
τολμάει σάρκα να σου δώσει και οστά
κι οντότης να σε χρίσει
στα εφηβικά σου ελόχευαν ονείρατα
αγάπες φλογισμένες
της προσδοκίας η ορμή
εγίνονταν λαχτάρες και μεράκια
μα τα μελλούμενα ακράταγα ανάμεναν
ξανά το μέγα κάλεσμα
για τον αιώνιον κύκλον..
Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
καθώς βαδίζεις στα άχαρα
εις τα στενά της Υδρογείου σοκάκια
σβήεται το λιγοστό της Δύσης φως
κι οι χώρες της Υδρόγειος
βυθίζονται εμπροστά σου
γυρνάς σκυφτή στην κάμαρη
κλειστά στα σπίτια τα παραθυρόφυλλα
εις τα κατώφλια τους φυτρώνουνε χορτάρια.
Κι άλλες στιγμές..μικρές στιγμές
που σκέφτεσαι κι ευελπιστείς
εις όλην την Υδρόγειον
Θεοί να κατοικούνε...
και τον ανθό της Αρετής
στο σύμπαν να ανθούνε
ν 'ανθίζουν πάλι οι πασχαλιές
και των κατατρεγμένων!

 # ενύχτωσεν η Υδρόγειος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,