# τοιχογραφίες αναμνήσεων#

Εις τα λαβυρινθώδη ..
ζοφερά κελάρια μας του νου
εδιάλεξαν οι θύμησες
να χτίσουν το τσαρδί τους.
Η μνήμη μας είναι η σοφία μας
συχνά και η «άγκυρά» μας..
Παλιές φωτογραφίες γυναικών
στους τοίχους παλαιών αρχοντικών
στο αλφαβητάρι της ζωής
εγράψαν τη δική τους ιστορία..
ερωτικά πλασμένες μια φορά
από μάρμαρο θαρρείς και σμιλεμένες
στα χρόνια που περνούσανε
λες σ' ένα μοναχά ξημέρωμα
σαν ταξιδιάρικα πουλιά πετάξανε
στ' ανέμου την πνοή μες στη σιωπή
τα χρόνια τους φύγαν και δε γυρίζουν..
Κουρνιάζουν οι ψυχές και αναπολούν
και συλλογίζονται τον άνεμο
που τις παράσερνε..τις έφερνε σιμά των!

 # τοιχογραφίες αναμνήσεων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ἕν σκιαγράφημα γενέθλιον⫸

26/4/2023

Είδα το πρόσωπο τ' Απρίλη μίαν Άνοιξη
τα πρώτα έφερα ανθηρά μηνύματα
στο παραθύρι της μητρός μου.
Έν' ταπεινόν..ρόδον μικρόν..υπήρξα μίας χαραυγής
ηθέλησα την θύμησιν ετούτην να κρατήσω..
την ευωδίαν ν' ανεβάσω αψηλά να εξαγνιστώ
για τα αμαρτήματα που θα 'γραφα
στα πεζοδρόμια της Γης ..στης Οικουμένης τις στράτες
Τρανοί οι σταυροί του κόσμου μας..ανυποψίαστα μεγάλοι
μα το αεράκι που μου εχάϊδεψε τα μάγουλα
άνοιξε παραθύρια φως ανθίσανε τα ρόδα της αυλής
κι υπερασπίστηκα το κάλλος..
πολλά ονειρεύτηκα και άλλα δεν ετόλμησα
σε δρόμους επερπάτησα συχνά της ουτοπίας
ταξίδευα με ένα εύθραυστο σκαρί
και έπεφτα στα βράχια
εξάπλωνα στις ακροποταμιές
πάντα μου έλειπεν η γνώση..
κι όλο εζήταα κι άλλο..κι άλλο.....
«Δώσ’ μου λιγάκι κι απ’ εκείνο».

Άνοιξη εγεννήθηκα
σε παραθύρια εστάθηκα αντικρύ
η μυρουδιά του έρωτος υπήρξεν η αιτία
ρόδου αρώματα..μίαν μέθεξιν..εντύθηκε η ψυχή μου
κι όταν με θύμωνε η ζωή
με μάτια ερμητικά κλειστά
ζωγράφιζα ποθούμενα
της ύπαρξής μου να ομοιωθώ
ν' αντέξει η καρδιά μου..
Στο καφενείο της ζωής ξεπέζευα συχνά
μα πάντα ο μυρωδάτος μου ο καφές
γλυκός βαρύς μου εσερβιρίσθη..

⫷ ἕν σκιαγράφημα  γενέθλιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# αρμενίζοντας στο ανέφικτο #

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτο..
να τρέχω..να μην φτάνω..
Αγαπημένη μου ψυχή.........
αγνάντια εστάθηκα εις το μικρό
το τρυφερό της νύχτας χάδι
και εις το άγγιγμα εσχηματίσθη η μορφή σου.
έρωτας στάθηκες σιμά..από την πρώτη τη στιγμή
την ώρα που θυμάμαι..........
Ένα καράβι ήμουν που εκίναε για άγνωρα ταξίδια..
τώρα η ζωή μου εκόπηκε στα δυο
το πριν φαντάζει μακρινό..το τώρα σε προσμένει.
Γυρεύω ακόμα εκείνο το φιλί
αυτό το ανεύρετο φιλί
που δεν ετόλμησες να σκύψεις στο λαιμό μου
λες κι ήτανε παλιά μια οφειλή
μια νύχτα μυστικά που εγινήκαμε οι δυο μας ένα ταίρι
μου το ετάξαν, μου το εδώσανε πολλοί
μα εσένα χρόνους ελαχτάραε η ψυχή μου
μου το χρωστάς ακόμα εκείνο το φιλί
ποτέ κανείς μετά από σε, δε θα το φέρει!

 # αρμενίζοντας στο ανέφικτο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είναι μόνο το φως που εξαγνίζει ⫸

Όστις το πνεύμα επιθυμεί να ασπαστεί
εκείνην την πεπατημένην την οδόν θα παρακάμψει
νόμους και έθιμα θα απορρίψει..θ' αποποιηθεί
τις ηδονές θα κυνηγήσει για να διδαχθεί
το σπίτι το μισό εντός του θα γκρεμίσει
για να το χτίσει στέρεα απ' την αρχή
ενάρετα την γνώσιν να αγγίξει..
Σε τούτο τον κωφάλαλον καιρόν
είναι μόνο το φως που εξαγνίζει
τους εφησυχασμένους άφησε λιβάνια να σκορπούν
ηδονικά μονάχος σου να ροκανίζεις τον καιρό
και μη γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου
στις ηδονές της γνώσης να ''εκδίδεσαι''
και του κορμιού τις ηδονές μη φοβηθείς
έχουν πολλά να σε διδάξουν.
Καθώς περνούν τα χρόνια λιγοστεύουν οι φωνές
μένουν μονάχα οι κριτές..........
που απειλούν να σε καταδικάσουν
μείνε σε κείνο το μεγάλο σπίτι με παράθυρα ανοιχτά
τα λαμπυρίσματα προσκύνα ευλαβικά
αν θες του πνεύματος τον ήλιο ν' αντικρύσεις.

 ⫷ είναι μόνο το φως που εξαγνίζει⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ να είχα λέει μια φυσαρμόνικα ⫸

Μια αναγελάστρα πεθυμιά
πλανεύει την..την χιλιοπαθημένη μου καρδιά
σε ατραπούς μελωδικούς την οδηγεί....
αχ! και να είχα λέει μια φυσαρμόνικα
τις μέρες που με βαραίνουνε μακριά σου
να τις εκάμω νότες να ακουστούνε μες στις ρεματιές
με χίλια ροδοπέταλα να ράνω το κορμί σου
γιατί ακόμα με βασανίζουν τα ενθύμια του κορμιού
ο ύπνος κόλαση..ιδρώνουν τα σεντόνια μου
δε σου περνάει αλήθεια από τη σκέψη σου
ότι η ζωή χωρίς εσέ είν' θλιβερή
γιατί είναι ο πόθος μου τρανός
κι η δίψα της αγάπης μας τα χείλη μου φλογίζει?

 ⫷ να είχα λέει μια φυσαρμόνικα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σπασμένοι καθρέφτες⫸

Κι εσυ φλερτάροντας του ήλιου τις αναλαμπές
κλέβεις τα χρόνια που  'φυγαν..
Δε ζεις για το αύριο μοναχά ..
επιθυμία σου τρελλή να ζεις τρελλά για τώρα..
Σ' ωραία στιχάκια να εντρυφείς..
χυμούς να κλέβεις  της ζωής..
εκείνης της αληθινής ζωής..
γλυκόπιοτο λικέρ να σε κερνάει
μακριά απ' τις αγκυλώσεις της μιζέριας της..
τα φαύλα..τα λερά.. τα ξεφτισμένα..
να σπάζει τους καθρέφτες σου
και πάντα να σε δείχνει νια
θυμίζοντας τα χρόνια τα μεστά που επερπάτησες
στα πεζοδρόμια..στης Γης τα μονοπάτια
αγέραντη να μένει ως το τέλος η ψυχή
ν' ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς...
Και κάπου εκεί λοιπόν στα 60+ και βάλε
ψηλά τακούνια δε φορείς...
μα τρέχεις πίσω από τη ζωή ..
με χαμηλόσολα.. για να πατείς στα σταθερά
μήπως και την προκάνεις.....

η φίλη σας Σοφία............................

 ⫷ σπασμένοι καθρέφτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸

 

Μια πεταλούδα στη σιωπή
ετούτη εδώ την Άνοιξη
τα μάγια τα δεμένα μου λυτρωτικά
με τα γαλάζια της φτερά..
τα άχρεια κόβει νήματα..
ζυγώνει και τα λύνει...
στον κάμπο της ψυχής εφώλιασε κρυφά
αλλάζει σχήματα μορφές..
τριγύρω στων ματιών μου πεταρίζει...
στο άγγιγμά της παραδίνομαι
γαλάζια βάφει τα όνειρα
στης θάλασσας τ' απέραντο να μοιάζουν
κολλάει τα σπασμένα μου φτερά
το μαύρο τους ξορκίζει..
πετάω μαζί της στ' αψηλά
λύνομαι ασυγκράτητα
απ' της Γης το χαλινάρι..
τον κύκλο ζωγραφίζω της ζωής
αέναα γεννιέμαι..
Τι νόημα στ' αλήθεια θα 'δινα στο πέρασμα
στο παραμύθι αν εκκώφευα
στον ήχο των φτερών της αν δεν εζωντάνευα
την κάμπια μου..
τρελλή για να την κάμω πεταλούδα? 

Δεν ξεμακραίνω από τα γύρω της
της στήνω καραούλι..
τρέμω στη σκέψη μην τσουρουφλιστεί
στου κάμπου της αγάπης τα λημέρια..
Μαζί μου έλα και μη φοβηθείς....
στης πεταλούδας τα φτερά
το άγγιγμα να ψάξεις
μιαν Άνοιξη να ζηλωθείς
φόρεσε τη χρυσόσκονη
ζωή για να σου μοιάζει
μην τις σκοτώνεις τις σκιές
το νέκταρ ρούφα του έρωτα
κι αυτό μονάχα φτάνει
να βαφτιστείς στην κολυμβήθρα της ζωής..
μην τα τινάξεις τα φτερά
του πόθου η σκόνη του γλυκά να σε σκεπάζει.
Στου κάμπου φέρε τέμπερες
ζωγράφισε απ' την αρχή
τη διάφανη..γαλάζια πεταλούδα σου
πέταξε το μαντήλι σου της πίκρας σου..
στης αντηλιάς του δειλινού
χόρεψε στη σκια της..

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,