# αρμενίζοντας στο ανέφικτο #

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτο..
να τρέχω..να μην φτάνω..
Αγαπημένη μου ψυχή.........
αγνάντια εστάθηκα εις το μικρό
το τρυφερό της νύχτας χάδι
και εις το άγγιγμα εσχηματίσθη η μορφή σου.
έρωτας στάθηκες σιμά..από την πρώτη τη στιγμή
την ώρα που θυμάμαι..........
Ένα καράβι ήμουν που εκίναε για άγνωρα ταξίδια..
τώρα η ζωή μου εκόπηκε στα δυο
το πριν φαντάζει μακρινό..το τώρα σε προσμένει.
Γυρεύω ακόμα εκείνο το φιλί
αυτό το ανεύρετο φιλί
που δεν ετόλμησες να σκύψεις στο λαιμό μου
λες κι ήτανε παλιά μια οφειλή
μια νύχτα μυστικά που εγινήκαμε οι δυο μας ένα ταίρι
μου το ετάξαν, μου το εδώσανε πολλοί
μα εσένα χρόνους ελαχτάραε η ψυχή μου
μου το χρωστάς ακόμα εκείνο το φιλί
ποτέ κανείς μετά από σε, δε θα το φέρει!

 # αρμενίζοντας στο ανέφικτο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,