⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸

 

Μια πεταλούδα στη σιωπή
ετούτη εδώ την Άνοιξη
τα μάγια τα δεμένα μου λυτρωτικά
με τα γαλάζια της φτερά..
τα άχρεια κόβει νήματα..
ζυγώνει και τα λύνει...
στον κάμπο της ψυχής εφώλιασε κρυφά
αλλάζει σχήματα μορφές..
τριγύρω στων ματιών μου πεταρίζει...
στο άγγιγμά της παραδίνομαι
γαλάζια βάφει τα όνειρα
στης θάλασσας τ' απέραντο να μοιάζουν
κολλάει τα σπασμένα μου φτερά
το μαύρο τους ξορκίζει..
πετάω μαζί της στ' αψηλά
λύνομαι ασυγκράτητα
απ' της Γης το χαλινάρι..
τον κύκλο ζωγραφίζω της ζωής
αέναα γεννιέμαι..
Τι νόημα στ' αλήθεια θα 'δινα στο πέρασμα
στο παραμύθι αν εκκώφευα
στον ήχο των φτερών της αν δεν εζωντάνευα
την κάμπια μου..
τρελλή για να την κάμω πεταλούδα? 

Δεν ξεμακραίνω από τα γύρω της
της στήνω καραούλι..
τρέμω στη σκέψη μην τσουρουφλιστεί
στου κάμπου της αγάπης τα λημέρια..
Μαζί μου έλα και μη φοβηθείς....
στης πεταλούδας τα φτερά
το άγγιγμα να ψάξεις
μιαν Άνοιξη να ζηλωθείς
φόρεσε τη χρυσόσκονη
ζωή για να σου μοιάζει
μην τις σκοτώνεις τις σκιές
το νέκταρ ρούφα του έρωτα
κι αυτό μονάχα φτάνει
να βαφτιστείς στην κολυμβήθρα της ζωής..
μην τα τινάξεις τα φτερά
του πόθου η σκόνη του γλυκά να σε σκεπάζει.
Στου κάμπου φέρε τέμπερες
ζωγράφισε απ' την αρχή
τη διάφανη..γαλάζια πεταλούδα σου
πέταξε το μαντήλι σου της πίκρας σου..
στης αντηλιάς του δειλινού
χόρεψε στη σκια της..

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,