⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Δοκίμιον

Σε φεγγερά περάσματα θα περιπλανηθούμε..θα αφεθούμε για μίαν μοναδικήν νυχτιάν στα Ολόγιομα ....πανσέληνα...φεγγάρια ονειροπόλα ....Μα ποιός θα βάλει υπογραφήν για τα φεγγάρια της ψυχής μας?.
Γερμένα άλλοτες φωτίζοντας τους φράχτες γιασεμιών..κι άλλοτες στραφταλίζοντας εις τον αφρόν της θάλασσας..γίνονται τα ανομολόγητα της μοίρας μας.. της νοσταλγίας των ερώτων μας..έρχονται οι λυγερές σκιες μας ανταμώνουνε..κρυφομιλούν με τις κρυμμένες μάγισσες..κι ύστερα χάνονται στα σύννεφα....χάνονται στα νερά..

Μοναχικοί διαβάτες της ζωής....ξεχωριστός ...βαθύς και μόνος ο καθείς...μέσα στο πλήθος ...μόνος..μοναχός...θα κοιτάξει και πάλι το φεγγάρι εκεί ψηλά...να ψάξει για άλλη μια φορά...μήπως και συναντήσει το όνειρό του...ίσως τον κάνει να χαμογελάσει..χαρούμενα ή και λυπητερά
κατά πως μπόρεσε να αντέξει έρωτες....αποτυχίες υποσχέσεις.........όνειρα ανεκπλήρωτα και καταστάσεις τραγικές... ΄η και αβάσταχτα χαρούμενες......ελπιδοφόρες και συνταραχτικές..που εσκάσανε στα πόδια του εμπροστά....


Κι έτσι μόνος..μονάχος και μοναχικός....κι ας τον κρατούν από το χέρι...θα σκύψει βαθιά μέσα του...θα τα μετρήσει τα φεγγάρια του...που του έταξαν ...τον γέλασαν ...που αυταπάτες τον γεμίσανε...μα και χαρές εκείνης της ουτοπικής στιγμής...που στα κάστρα ανεβάζει..
Ετσι κι αλλιώς το ξέρεις... το φιλοσοφείς.. τέτοια είναι τα φεγγάρια...έρχονται ολόγιομα για ένα βράδυ....και βήμα -βήμα πίσω....λειψά σιγά -σιγά ...από το άλλο κιόλας βράδυ τα όνειρα μικραίνουν...Η πιο γλυκειά...η πιο μελένια ...η πιο νοσταλγική μελαγχολία ...καθώς η νύχτα προχωράει και το φεγγάρι...ανεβαίνοντας....μας γνέφει...μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ουτοπία μας ...που τόσο αναζητάμε...

 ⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Λυρικόν Δοκίμιον

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στους ροδανθούς του Μάη⫸

 

 

 

Με ροδανθούς του Μάη στα μαλλιά
με ολόλευκα η κεφαλή στεφανωμένη
εστολίστηκε η κόρη για μια ύστερη φορά
παράξενη ετούτη η Πρωτομαγιά
εφαντάσθη πως σε έσφιγγε αγκαλιά
σα νύφη που επαντρεύτηκε το Μάη..
κι ύστερα στο γρασίδι εκυλίστηκε μονάχη της
εθάρρησε πως έγειρε στη νυφική παστάδα.
έφερνε ο αγέρας τη φλογέρα του βοσκού
τα λόγια σου έφερνε τα ακριβά
εκείνα που της έταζαν
για πάντα τα ωραία θα 'ναι δικά σας
και τώρα εχάθης κι έμεινε
το θάμπος στην ψυχή της!


 ⫷ στους ροδανθούς του Μάη⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

# κόρη στο παραθύρι #

Της άρεσαν τα παραθύρια τ' ανοιχτά
κι απ' τα κλωνάρια του βασιλικού
στο λιόγερμα να κλέβει το άρωμά τους
στίχους μελωδικούς να τραγουδεί
στο νου της να 'ρχονται οι μνήμες της
πως σκόρπισε αχόρταστα τα ''αλάνικα''
..τα εύοσμά της κάλλη...
και το συρτό αλύχτημα π' αντίδωρο εμοίρασε
που έκαιε τα σωθικά της..
αμετανόητη..για όρκους.. δάκρυα..
γέλια που εσκόρπισε αλόγιστα
σε χιονισμένα νιάτα.........
να μην εντρέπεται να αρχίζει στεναγμούς
ωσάν τα ροδοσύννεφα θαμπώνουν τις ματιές της
δε θέλει να ν' φαντάσματα
οι καινούριες της αγάπες ...
γιατί της καρδιάς της τον ανθό.......
χλωρότερο τον κάμνουν!

 #  κόρη στο παραθύρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# τοιχογραφίες αναμνήσεων#

Εις τα λαβυρινθώδη ..
ζοφερά κελάρια μας του νου
εδιάλεξαν οι θύμησες
να χτίσουν το τσαρδί τους.
Η μνήμη μας είναι η σοφία μας
συχνά και η «άγκυρά» μας..
Παλιές φωτογραφίες γυναικών
στους τοίχους παλαιών αρχοντικών
στο αλφαβητάρι της ζωής
εγράψαν τη δική τους ιστορία..
ερωτικά πλασμένες μια φορά
από μάρμαρο θαρρείς και σμιλεμένες
στα χρόνια που περνούσανε
λες σ' ένα μοναχά ξημέρωμα
σαν ταξιδιάρικα πουλιά πετάξανε
στ' ανέμου την πνοή μες στη σιωπή
τα χρόνια τους φύγαν και δε γυρίζουν..
Κουρνιάζουν οι ψυχές και αναπολούν
και συλλογίζονται τον άνεμο
που τις παράσερνε..τις έφερνε σιμά των!

 # τοιχογραφίες αναμνήσεων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ἕν σκιαγράφημα γενέθλιον⫸

26/4/2023

Είδα το πρόσωπο τ' Απρίλη μίαν Άνοιξη
τα πρώτα έφερα ανθηρά μηνύματα
στο παραθύρι της μητρός μου.
Έν' ταπεινόν..ρόδον μικρόν..υπήρξα μίας χαραυγής
ηθέλησα την θύμησιν ετούτην να κρατήσω..
την ευωδίαν ν' ανεβάσω αψηλά να εξαγνιστώ
για τα αμαρτήματα που θα 'γραφα
στα πεζοδρόμια της Γης ..στης Οικουμένης τις στράτες
Τρανοί οι σταυροί του κόσμου μας..ανυποψίαστα μεγάλοι
μα το αεράκι που μου εχάϊδεψε τα μάγουλα
άνοιξε παραθύρια φως ανθίσανε τα ρόδα της αυλής
κι υπερασπίστηκα το κάλλος..
πολλά ονειρεύτηκα και άλλα δεν ετόλμησα
σε δρόμους επερπάτησα συχνά της ουτοπίας
ταξίδευα με ένα εύθραυστο σκαρί
και έπεφτα στα βράχια
εξάπλωνα στις ακροποταμιές
πάντα μου έλειπεν η γνώση..
κι όλο εζήταα κι άλλο..κι άλλο.....
«Δώσ’ μου λιγάκι κι απ’ εκείνο».

Άνοιξη εγεννήθηκα
σε παραθύρια εστάθηκα αντικρύ
η μυρουδιά του έρωτος υπήρξεν η αιτία
ρόδου αρώματα..μίαν μέθεξιν..εντύθηκε η ψυχή μου
κι όταν με θύμωνε η ζωή
με μάτια ερμητικά κλειστά
ζωγράφιζα ποθούμενα
της ύπαρξής μου να ομοιωθώ
ν' αντέξει η καρδιά μου..
Στο καφενείο της ζωής ξεπέζευα συχνά
μα πάντα ο μυρωδάτος μου ο καφές
γλυκός βαρύς μου εσερβιρίσθη..

⫷ ἕν σκιαγράφημα  γενέθλιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# αρμενίζοντας στο ανέφικτο #

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτο..
να τρέχω..να μην φτάνω..
Αγαπημένη μου ψυχή.........
αγνάντια εστάθηκα εις το μικρό
το τρυφερό της νύχτας χάδι
και εις το άγγιγμα εσχηματίσθη η μορφή σου.
έρωτας στάθηκες σιμά..από την πρώτη τη στιγμή
την ώρα που θυμάμαι..........
Ένα καράβι ήμουν που εκίναε για άγνωρα ταξίδια..
τώρα η ζωή μου εκόπηκε στα δυο
το πριν φαντάζει μακρινό..το τώρα σε προσμένει.
Γυρεύω ακόμα εκείνο το φιλί
αυτό το ανεύρετο φιλί
που δεν ετόλμησες να σκύψεις στο λαιμό μου
λες κι ήτανε παλιά μια οφειλή
μια νύχτα μυστικά που εγινήκαμε οι δυο μας ένα ταίρι
μου το ετάξαν, μου το εδώσανε πολλοί
μα εσένα χρόνους ελαχτάραε η ψυχή μου
μου το χρωστάς ακόμα εκείνο το φιλί
ποτέ κανείς μετά από σε, δε θα το φέρει!

 # αρμενίζοντας στο ανέφικτο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είναι μόνο το φως που εξαγνίζει ⫸

Όστις το πνεύμα επιθυμεί να ασπαστεί
εκείνην την πεπατημένην την οδόν θα παρακάμψει
νόμους και έθιμα θα απορρίψει..θ' αποποιηθεί
τις ηδονές θα κυνηγήσει για να διδαχθεί
το σπίτι το μισό εντός του θα γκρεμίσει
για να το χτίσει στέρεα απ' την αρχή
ενάρετα την γνώσιν να αγγίξει..
Σε τούτο τον κωφάλαλον καιρόν
είναι μόνο το φως που εξαγνίζει
τους εφησυχασμένους άφησε λιβάνια να σκορπούν
ηδονικά μονάχος σου να ροκανίζεις τον καιρό
και μη γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου
στις ηδονές της γνώσης να ''εκδίδεσαι''
και του κορμιού τις ηδονές μη φοβηθείς
έχουν πολλά να σε διδάξουν.
Καθώς περνούν τα χρόνια λιγοστεύουν οι φωνές
μένουν μονάχα οι κριτές..........
που απειλούν να σε καταδικάσουν
μείνε σε κείνο το μεγάλο σπίτι με παράθυρα ανοιχτά
τα λαμπυρίσματα προσκύνα ευλαβικά
αν θες του πνεύματος τον ήλιο ν' αντικρύσεις.

 ⫷ είναι μόνο το φως που εξαγνίζει⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,