Για Τους Έρωτες Που Δεν Τολμήσαμε..

Είναι ένα μεγάλο κομμάτι τα Σαββατόβραδα μες  στη ζωή μας...
Τρέχουμε να προλάβουμε...να τα εκμεταλλευτούμε...να τα ζήσουμε...όσο πιο μαγικά μπορούμε...
Σαββατόβραδο κι απόψε...κι όλοι μας από συνήθεια..ψάχνουμε να '''βολέψουμε''' να ''ακουμπήσουμε''' να  γεμίσουμε ...τα κενά που ίσως να μας ταλανίζουν...
Κι άντε το κορμί μας θα το κουβαλήσουμε ως εκεί...
Πως όμως θα χαλιναγωγήσουμε τη σκέψη μας...τι απάντηση θα δώσουμε...στο ίδιο και στο ίδιο ερώτημα....αν όλο αυτό που ζούμε...είναι το ιδανικό και που θα θέλαμε για τον εαυτό μας ?

   Πόσοι από μας άραγε...βιώσαμε και βιώνουμε...έναν έρωτα που δεν μας οδηγεί πλέον στην ολοκλήρωση ?
Μήπως ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...είναι ο ιδανικότερος όλων...ή είναι μια φωτιά που καίει και καταστρέφει την αληθινή πραγματικότητά μας.  Σιωπηλά και αθόρυβα...φανταζόμαστε ...εξιδανικεύουμε...ζούμε δυνατά....κάτι ,που επιθυμήσαμε πολύ κι έμεινε μισοτελειωμένο.... ?
Ίσως γι αυτό φαντάζει τόσο μαγικό....
Ίσως γιατί γλίτωσε από τη φθορά και το εκφυλισμό της καθημερινότητας ... του χρόνου.... Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τρέφει συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....αυτού του φευγαλέου έρωτα...Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ο  έρωτάς μας αυτός ο ιδανικός......

Όπως και νάχει όμως στην αρένα της ζωής, για νάχεις μια σχέση υγιή και αληθινή και με διάρκεια, το ψέμμα στο ξεκίνημα αυτό δεν πρέπει νάχει χώρο..Στον  έρωτα που κάνει τη ζωή μας πιο γλυκειά ..τα γκρίζα πέπλα δε χωρούν..Αν φόβος μόνιμος εσένα διακατέχει κι αν δεν  πιστεύεις στους αληθινούς τους έρωτες..τότε εγκλωβισμένος  ζεις μες στην δική σου Κόλαση...κι όσο το  ψέμμα το σερβίρεις στον απέναντί σου...άλλο τόσο ψεύδεσαι κατά του ίδιου σου του εαυτού...τον ξεγελάς ...τον καταστρέφεις...

Μας αξίζει να '''βουτάμε ...να τολμάμε...να αρπάζουμε τη '''στιγμή'' 'που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για να  μην μένουν μέσα στην ψυχή ...οι χαρακιές του ανικανοποίητου..ωραιοποιημένου..που ίσως και να είναι..
Καλύτερα να περπατάς  ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου'κλεισε  το μάτι...έστω κι αν ακόμη νόμισες  αγκάθια θα γεμίσουνε.. στο τέλος αυτό τα πόδια σου....παρά  ακίνητος να μένεις και θεατής    του δρόμου αυτού...κοιτάζοντας από μακριά....
Τα μοιρολόγια...η μιζέρια και τα κλαψουρίσματα...του τύπου...αχ πως είμασταν .... πως γίναμε....πως μεγαλώσαμε...αχ είμαστε μικροί....δεν ταιριάζουν στην ζωή....παρά μόνον στον βιολογικό τον  θάνατο...

Αφιερώνω τις σκέψεις μου ,σε όλους εμάς που πεθυμήσαμε και δεν τολμήσαμε ίσως...που κρύψαμε την αλήθεια ...για να μην ξεβολευτούμε...
Αφιερωμένο και σ' αυτούς...τους υποκριτές......που όλα ταχτοποιημένα τάχα έχουν....και μέσα σε ξένες αγκαλιές την ευτυχία ψάχνουν......

Πάντα μ' αρέσει να  μιλάω φωναχτά και να  τα μοιράζομαι μαζί σας...γιατί μαγκιά δεν είναι να παίζεις κρυφτούλι ...με τα συναισθήματά σου...μαγκιά είναι να μπορείς...να παίρνεις από τη ζωή ....αυτό που σου ανήκει...

   από την Σοφία  Θεοδοσιάδη

..................................................................................................................................................................

Μικρές - Γλυκές - Τρυφερές....''''Πολυτέλειες''''......

Έτσι είμαι εγώ..έμαθα πάντοτε σαν γρήγορο..πολύστροφο μιας μηχανής..
 τα ''γκάζια'' να πατάω..να τρέχω..να προλάβω τη ζωή..
μα ήτανε κάποιες στιγμές..που η μηχανή μου ζήταγε...
στο ρελαντί της να δουλέψει..
το μαθα αυτό..να κατεβάζω τις ταχύτητες..
στης καθημερινότητας..τους ξέφρενους ρυθμούς..
Λάτρης εδήλωνα ανέκαθεν.. των ανοιχτών των θαλασσών......
των ταξιδιών...εκείνων των αληθινών ..μα και του νου...
τα ύδατα εκείνα τα λιμνάζοντα πάντα να προσπερνώ..
Μα τα '''ταξίδια'''αναζητούν και απάνεμα λιμάνια....
Οι σταθμοί...μικροί ή μεγάλοι....αναζωογονούν....
βάζουνε μπρος στις μηχανές...
για άγνωρα ...πιο δυνατά ταξίδια.....
...έρχονται μέρες...βράδια....που αναζητώ....
τις  στενοχώριες μου , το  άγχος μου  και τα προβλήματά μου  ...
 και που δεν λείπουνε....σχεδόν ποτέ....να τα παραμερίσω..
γιατί ξέρω πως πάντα ...εκεί έξω... υπάρχουν άνθρωποι που έχουν
και  χειρότερα προβλήματα από τα δικά μου ....
Και το λέω μετά λόγου γνώσεως...γιατί η συγκεκριμένη εγώ...
μόνο ανυποψίαστη δεν είμαι από πίκρες...
 Οι δυσκολίες της ζωής μου έμαθαν , να βασίζομαι και να στηρίζομαι  στον εαυτό μου.
Ο εαυτός μας είναι ο μόνος αληθινός- φίλος στη ζωή μας....που θα
μας προδώσει...ελάχιστες στιγμές......
Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση σε καταδικάζει σε ανελευθερία ,σε κάνει να μην ενεργείς αυτόβουλα...παύεις να είσαι ο εαυτός σου...
και γίνεσαι βάρος ...στην ψυχή των άλλων....

Όταν ο χρόνος μου το επιτρέπει ...και η καλή μου ψυχική διάθεση...
χαρίζω...στιγμές πολυτέλειας..αν έτσι μπορώ να το πω.. στον εαυτό μου.
Μην φανταστείτε.....πολυέξοδες...πανάκριβες απολαύσεις....
Μικρά '''δώρα''''μικρές ....ανθρώπινες στιγμές χαλάρωσης....
Τα μικρά δώρα ...που κανένας άλλος δεν μπορεί να μου χαρίσει....
Και ναι φίλοι μου αγαπητοί...
για μένα..''' πολυτέλεια''' είναι να απολαμβάνω κάθε στιγμή
ηρεμίας και χαλάρωσης...στη θάλασσα.....στη φύση...στο σπίτι μου..

'''Πολυτέλεια'' είναι  ένα ποτήρι παγωμένο κρασί,
να ''αφήνομαι''' σ'  ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο,
δημιουργώντας  μια ατμόσφαιρα ....μαγείας,
ανάβοντας τα αγαπημένα μου αρωματικά κεριά  ...και βάζοντας ...
την αγαπημένη μου μουσική... απαλή ..ρομαντική και της αρεσκείας μου...καθώς αυτά σε καιρούς κρίσης ...είναι σχεδόν ανέξοδα...

Σήμερα ...αγαπημένη η Παρασκευή των εργαζομένων...καθώς έπεται το Σαββατοκύριακο ...προσφέρεται για χαλάρωση...
Μια μικρή  απόλαυση ...ένα δωράκι στον εαυτό μας...

Κι απολαμβάνεις πολύ περισσότερο την  ξεκούρασή  σου
απολαμβάνεις πολύ περισσότερο τη μοναξιά σου,
όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις επεξεργαστεί την απουσία ...των αγαπημένων σου προσώπων.....
Όταν δεν ψάχνεις τη χαρά....στις διαθέσεις των άλλων ....

Γιατί το μυστικό της προσωπικής μας ευτυχίας είναι
να  '''ζευγαρώνουμε'''' πρώτα καλά με  τους εαυτούς μας
πριν  αναζητήσουμε ..να ακουμπήσουμε την ψυχή μας... σ''έναν άλλον άνθρωπο!
Όταν έχεις γεμίσει μέσα σου....έχεις ήδη...αποδράσει.....από την μιζέρια της πληκτικής ίσως καθημερινότητας.....κι έτσι δεν κινδυνεύεις ...να '''τυλιχτείς '''πάνω του.... και να σφίγγεις τον βρόγχο στο λαιμό του..

Το μυστικό είναι να χαίρεσαι με τα λίγα...τα απλά ..τα ασήμαντα...
να καλοδέχεσαι όσα έρχονται...που φορές -φορές φαντάζουν αβάσταχτα....κι όμως τα αντέχεις.....
να μην γίνεσαι αχάριστος ...γιατί η ζωή είναι μοναδική για τον καθένα.
Να αγαπάς...τον εαυτό σου με όλα του τα λάθη...
Γιατί για  να δώσεις  χαρά πρέπει να μπορείς να χαμογελάς εσύ πρωτίστως....
Για να υπάρχεις  και να δίνεις τα παραπάνω πρέπει να είσαι  εσύ καλά μέσα σου...γερός στο σώμα και στο νου...

Το  σώμα μας θέλει φροντίδα ...καθώς και η ψυχή...
αλλιώς θα είσαι ακόλουθος...  των άλλων... θα σέρνεσαι πίσω από καταστάσεις και βάρος ίσως στους γύρω σου....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
...................................................................................................................................................................

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!

Άγριος ...δύσκολος...αδηφάγος...γύρω μας ο κόσμος.
Κρατήσου από την άκρη της κλωστής...που θα σε φέρει κοντά στην τρυφερότητα,στην αγάπη,στο πλησίασμα...εκεί που θάναι εύκολο ν' ανοίξουν ...όλα τα γλυκά φύλλα της καρδιάς σου..
Μην ντρέπεσαι να το πεις,πως λιώνεις απέναντι στην τρυφεράδα των τραγουδιών...των βλεμμάτων...του έρωτα..
Άσε τους άλλους να κρύβονται...να σε ανταγωνίζονται.
Μην ανταγωνίζεσαι τη σκληράδα τους.
Ανταγωνίσου μόνο τα καλά τους κατορθώματα...για να τα πλησιάσεις...
Τα άλλα πέταξέ τα...
Δεν σε αφορούν ανούσιοι ανταγωνισμοί...ανούσιοι πόλεμοι...
Γέμισε ο κόσμος....κομπλεξικούς...
Παραδώσου στο πρόσταγμα της καρδιάς σου...
Αυτή δε λαθεύει ποτέ...
Το '''παραμύθι '''της ζωής ...που θα μας κρατήσει  όρθιους...είναι το ίδιο
που με πολύ κόπο , χτίζουμε για μας..
( από την Σοφία Θεοδοσιάδη )

...Η Αξία του να διαφέρεις...

Εκείνοι οι ταπεινοί ...ευαίσθητοι άνθρωποι...που δεν προσβάλουν κανέναν.....ηθελημένα...ούτε ενοχλούν...που δεν έχουν εγωισμό. ...Παρατηρούν σιωπηλοί....δεν είναι ο σκοπός της ζωής τους η προβολή....

Είναι λαμπεροί χωρίς να το επιδιώκουν και να το ξέρουν.
Είναι κάποιοι που συνάντησαν πολύ πόνο,πολύ θάνατο...πολλές απώλειες και εκτίμησαν τη στιγμή.....αγάπησαν το τώρα και αποφάσισαν να ζήσουν έντονα και απόλυτα το κάθε συναίσθημά τους.

Είναι ...γιατί έζησαν και σήκωσαν στους ώμους τους πολλή και σκληρή πραγματικότητα και κατέληξαν πλέον ...αυθεντικοί.
Δε φοβούνται τη '''βροχή''',έδιωξαν το θυμό από μέσα τους και μια βαθιά μόνο θλίψη ..ζωγραφίζεται στο βλέμμα τους..

.Έγιναν ευθείς και στέκονται δίπλα στους άλλους,ίσως με μια φαινομενική σκληρότητα,που όμως είναι αληθινή αγάπη ,χωρίς να υπολογίζουν σε ανταπόδωση.
Ναι φίλοι μου αγαπημένοι....έχει μεγάλη αξία να διαφέρεις ...όταν μέσα στην ταπεινότητά σου κρύβεις μια μαργαριταρένια ψυχή...
Γιατί οι ευαίσθητες και ταπεινές ψυχές....ρουφάνε τη ζωή ..περισσότερο από τις άλλες...που αναλώνονται άσκοπα και απερίσκεπτα..
Μπορούν όλα να τα πολλαπλασιάζουν μέσα τους και να κερδίζουν άπειρα συναισθήματα....
Μ'αρέσουν τα απλά λόγια και πάντα υπάρχει μια αφορμή ...για να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας....
Μην ντρέπεστε και μην προσπαθείτε να κρύβετε την ευαισθησία σας....Γιατί αυτή είναι η δύναμή σας...

( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

......................................................................................................................................................................

Τα Εκφρασμένα.... Συναισθήματά μας.....

Πάντα προσπαθούσα να είμαι και να δείχνω δυνατή.....
Πολλές φορές είχα την ανάγκη ,να με αγαπούν και να μου το δείχνουν καθημερινά....το επιζητούσα....ίσως και το απαιτούσα ...με τον τρόπο μου.....ξεxνώντας  παντελώς ...την εικόνα της δυνατής......
Τότε κατάλαβα...πως μεγαλύτερη σημασία έχει....να αγαπάς εσύ....κι όχι να αγαπιέσαι....
Μόνον έτσι γαληνεύεις....όταν ανασύρεις, από βαθιά μέσα σου....τα καλά κρυμμένα....συναισθήματά σου.....
όσο κι αν από αδυναμία τα κρύβεις..καθώς αυτά ..κραυγάζουν μέσα σου...και ψάχνουν...να βρουν τον αποδέκτη...
Ευτυχία.....λέξη και έννοια...προσωπικής...σημασιολογίας.....
Τα εκφρασμένα συναισθήματά μας...κατ' εμέ..είναι ένας ύμνος....για την αληθινή ζωή...
( Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη )
                                     

Οι Χαρισματικοί ...δικοί μου Άνθρωποι.της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπάτησα ξυπόλητη και δεν φοβήθηκα...
Ήρθαν τα πόδια μου και γέμισαν αγκάθια....και πάλι δεν φοβήθηκα...
Αγάπησα και θαύμασα λίγους ανθρώπους στην ζωή μου...
 Οι λατρεμένοι μου....άνθρωποι ...είναι οι χαρισματικοί άνθρωποι... Αυτοί που μ'ένα βλέμμα ..πήγαν πίσω από το βλέμμα μου...
Αυτοί που έμαθαν να δίνουν περισσότερα , από ότι παίρνουν...Αυτό είναι η τέχνη τους....
Κι όχι μόνον στον έρωτα στην οικογένεια ... στους φίλους .... ....στα παιδιά....
Μα και σ' αυτούς που έβλεπαν  την ανάγκη να μου δώσουν και να δώσω...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της ψυχής μου...
Αν έχεις δίνεις...αν δεν έχεις τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι στην συνάφεια του κόσμου..που λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....τον κακόμοιρο....τον λειψό... εαυτό σου....
  Την τρύπια ψυχή σου να γεμίσεις προσπαθείς....στον συνωστισμό του πλήθους...
Μα δεν σου μάθανε φίλε μου...δεν συνάντησες...ποτέ σου την μοναξιά του πλήθους?
Λύπη... συμπόνοια...οίκτο...θάπρεπε να νιώθεις....για την ζηλόφθονη.....ανικανοποίητη ...λειψή ψυχή σου.....
Στο τέλεμα της κάθε μέρας...υποκλίνομαι...σ' αυτούς....που αγαπούν και προσφέρουν...
   Σ' αυτούς που δίνουν και δίνονται..ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς....
Οι δικοί μου χαρισματικοί άνθρωποι....δείχνουν την ομορφιά της σκέψης τους...χωρίς φραγμούς  και απορρίπτουν το μικροαστικό και το μίζερο .....
Σ' αυτούς που έχουν την δίψα και την ικανότητα να μαθαίνουν αδιάλειπτα.....περισσότερα ,όσο και από όπου μπορούν....
Να μετατρέπουν σε δύναμη ,ωριμότητα και σοφία...ότι κατάφεραν....

 


Κι αν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου ...κάποιους με αυτά τα χαρίσματα, θα έψαχνα να τους βρω,θα αδημονούσα για την συμβουλή τους ,θα στηριζόμουν στην αγάπη τους.
Ευτυχώς όμως τους συνάντησα...
Τους ξεχώρισα αμέσως ...από τους αχάριστους....
Σαν δεν μπορείς...στη ζωή σου να τους ξεχωρίσεις....άσε τους άλλους να μοιράζουν συναισθήματα αρνητικά......
Γέμισαν απ' αυτά...και η πίκρα δεν τους άφησε να σκεφτούν ...αν η καρδιά τους  πέτρα ή χώμα έχει καταντήσει.....
Προσπάθησε...ν' αντισταθείς...και να μην μείνεις ...στεγνός ... και .πετρωμένος ...διαβάτης..
.της ζωής....
(Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                       πόσο σ' αγαπώ (ορχηστρικό) - Μάνος Λοϊζος 

.............................................................................................................

Τα Χρόνια Που Σκορπίσαμε...

Πόσο  ανυπόμονοι είμαστε στ' αλήθεια !!!
 Μπορεί χρόνια και χρόνια  να τρέχουμε πίσω από άπιαστες καταστάσεις... ,ψάχνοντας  τον Παράδεισο και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ... την ζωή μας .. που την θέλουμε πίσω.....
Που δεν προλάβαμε...αναλώνοντάς την...να την γευθούμε σε βάθος...
Κυνηγώντας χίμαιρες...

 Να θυμηθούμε πως είναι να γελάς.
Η πολλή οχλαγοή,οι ύβρεις,η αμετροέπεια,η φτηνή κριτική ,απέναντι σε όλα τα πρόσωπα .... ο πολιτισμός στην καθημερινότητά μας....που είναι απών.

Που δεν βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε.... να ελπίζουμε...  να ονειρευτούμε...
 Αν σωπάσουν λοιπόν, για λίγο ''οι σειρήνες ,μέσα στ' αυτιά μας...όλων των κατευθυνόμενων....συστημικών...καταναλωτικών θέλω... αν σκεφτούμε και μια φορά με τα αληθινά μας θέλω...αν πάψει ο καθένας να  σκέφτεται μόνο το  ''γα'ι'δαράκο του''....κι αν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει την ζωή του....

Ίσως...κάθε ...που θα καλείται να κοιτάξει πίσω...την γραμμή της ζωής του...''τα σβησμένα κεριά '''που λέει ο λατρεμένος  και φιλοσοφημένος ποιητής Καβάφης...στο ομώνυμο ποίημα...ίσως...αυτά τα ίδια σβησμένα κεριά...να δίνουν...απαλά τη μικρή ...αχνή αναλαμπή τους...στην ζωή που ακολουθεί...

Τίποτα από αυτά που μοιάζουν μελαγχολικά...δεν είναι που δεν έχουν κρυμμένη...και μια γεύση γλυκόπικρη...που άφησαν στο στόμα...
Αν τολμάς  να ζήσεις...αν γεμίζεις...την γραμμή της ζωής...με ζωή...με πράξεις...όχι μίζερες και μοιρολατρικές...με αναμνήσεις που πάντα λέω και ξαναλέω ...πως είναι το άρωμα της ζωής...
αν στα μικρά πράγματα που βρίσκεται  η ουσία....στεκόμαστε......στα μικρά αυτά θα συναντήσουμε και την ευτυχία....

Πάντα να '''μαγειρεύεις'''να σχεδιάζεις...να βάζεις  '''πλάνα '''στη ζωή σου.....
Όπως όταν είμασταν παιδιά....που η μάνα μας δεν μας άφηνε να μπερδευτούμε στα πόδια της...
Και τότε....μαγειρεύαμε στο μυαλό μας....ό,τι δεν καταλαβαίναμε.....
Τα  προβλήματα που μπορεί να μας οδηγήσουν στην δυστυχία είναι άλλα, που ούτε τα φαντάζεστε….

Μην χάνεις φίλε μου τον χρόνο σου...μετρώντας...τα πεσίματα...μα τα πετάγματα που έκανες...χαμηλά και ψηλά....
Μην  μετράς τα χρόνια της ζωής,,,αλλά τη ζωή που έζησες μέσα σ'αυτά...όπως πολύ σωστά αναφέρει η ρήση του Αβραάμ Λόνκολν...
Ξόρκιζε πάντα το κακό...και φύλαγε.....μέσα σου το '''τραγούδι''' αυτό που υμνεί τη ζωή...

Μας δόθηκε   απλόχερα...κι εμείς ξεχάσαμε να το τραγουδάμε...
Δειλιάσαμε πολλάκις...δεν τολμήσαμε άλλοτε....
Σίγουρα προλαβαίνουμε...όταν έστω και μια φορά ...μπούμε στην διαδικασία του συλλογισμού και της αναζήτησης......
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................................

↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫

Οι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές - της Σοφίας Θεοδοσιάδη 

Χρόνια και χρόνια..μες  στη λάσπη εσύ κυλιέσαι..και σε μια μέρα ξαφνικά  ,ζητάς να παίξεις ''ρόλο'' αγγέλου..μα σε γελάσανε ..είσαι χαμένος από χέρι..
Υπομονή ίσως να κάνεις δε σου μάθανε..και με αργά τα βήματα ,τον εαυτό σου για να χτίζεις δεν γροικούσες..Όλοι δεν κάνουν για όλα μέσα σε τούτη τη ζωή..Ελεύθερη ψυχή σαν θέλεις να λογίζεσαι..έχε μεγάλες δόσεις εσωτερικής γαλήνης...κουβέντα πιάσε γρήγορα εσύ με της ψυχής τα βάθη..

Αφουγκρά σου την και ρώτα την, αν ευχαριστημένη με την ψεύτικη εικόνα σου τώρα  είναι...Τέτοιοι..γαλήνιοι άνθρωποι..τον κόσμο αυτόν τον προχωράνε..και πιο μπροστά  τον πάνε..Οι άλλοι ..οι είρωνες..οι ''καταδικασμένοι''από μόνοι τους..οι ''ενταγμένοι''.. σε ψευτόμαγκες της γειτονιάς.. μαλώνουν με τον εαυτό τους..είναι το μόνο που έμαθαν, να κάνουνε καλά..

Αχάϊδευτοι είναι μάτια μου..αγάπη δεν πήραν από πουθενά..γιατί ''παράλυτη '' ήταν η ψυχή τους..Κι  αγάπη αυτοί  να δώσουν δεν μπορούν..Σαράκι μέσα τους βαθύ αυτή..η λειψή  ψυχής τους..

Τι τους χρειάζεσαι αυτούς..γρήγορα άδειασέ τους .. έχει καλάθια στη γωνιά και γράφουν  ''κάλαθοι των αχρήστων''..Σκέψου μονάχα..πόσα χρόνια κουβαλάς..σκουπίδια.. που τη ζωή σου βάραιναν..κι έρχεται η ώρα..εδώ μπροστά..η ώρα που την μαθηματική την  πράξη να διαλέξεις..

Σαν ήσουν νέος και ορμητικός..την πρόσθεση σου άρεσε να κάνεις..Αφαίρεση τη λέν' την πράξη τη σοφή..τα χρόνια σαν περάσουν..Τους συνοδοιπόρους σου επέλεξε..Την ικανότητα στην έδωσαν..από την  παιδική σου ακόμα ηλικία ..να αναγνωρίζεις δύσκολα μαθές..τις όμορφες ψυχές..μα και τις βρώμικες εσύ με τη σοφία σου να διακρίνεις..

(↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫ 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
.....................................................................................................................................................................

Ο Άνεμος... που Μας Παρέσυρε

Μεγαλωμένη σ 'έναν αδηφάγο κόσμο...προσπαθώ...όπως ο καθένας ...άλλωστε...να σταθώ....όρθια και να μην λυγίσω...
Συγκρούομαι καθημερινά ,με όσα με κόπο έχτισα....

Μπορεί να φαίνεται εγω'ι'στικό σε πολλούς...να νομίζω πως σκέφτομαι διαφορετικά...μα είναι η αλήθεια μου....
Και η αλήθεια η δική μου,για μένα είναι αυτή που με κρατάει όρθια...
Ίσως να μην έχω την δύναμη να ιντριγκάρω και να διαπλέκομαι...
Μοναχικός...φαντάζει αυτός ο δρόμος....της αλήθειας μου...

Ίσως πάλι ,έτσι γεννήθηκα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Φαντάστηκα και προσπάθησα να δημιουργήσω,έναν κόσμο με αρχές και αξίες...αναρωτιέμαι αν τα κατάφερα...
Γιατί αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα...
Τρελλαίνομαι....όταν βλέπω γύρω μου το αφύσικο,το γλοιώδες...να θεωρείται φυσιολογικό...

Η εγώ έμεινα πίσω...ή είμαι χαμηλής νοημοσύνης...και δεν αντιλαμβάνομαι...επαρκώς...
Για να αντέξω....θάπρεπε....να σηκωθώ ένα πρωί και ν'αρχίσω τα χαστούκια.
Δεν γίνεται όμως να φτιάξω τον κόσμο με χαστούκια...
Αυτό απέφυγα με τα παιδιά του σχολείου μου...αυτό και με τα παιδιά μου...
Αυτή η παραίτηση...αυτός ο '''ζαμανφουτισμός''' ,αυτός ο '''ξερολισμός'''''''....με αποδομούν....

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι....αν όντως...μεγάλωσα σωστά τα  παιδιά και τα παιδιά μου....
Φορές - φορές έχω την αίσθηση ,πως έπρεπε να τα κάνω ''''λιοντάρια''''
Αυτό όμως δεν μου ταίριαζε...
Προσπαθώ και μάχομαι ακόμα...πιστεύοντας,ότι στο τέλος κατι θα αλλαξει,κάτι θα συμβεί...

Ναι...δεν γίνεται να φυσάει ,αυτός ο άγριος άνεμος....
Θα κοπάσει πιστεύω σύντομα...
Έφτασε ο κορεσμός...των πάντων....
Αν ένας άνεμος σε παρασύρει,κρίμα σε σένα ,που δεν μπόρεσες να διαλέξεις άλλο μονοπάτι,σε '''απάγκιο'''' μέρος να σε βγάλει...

Θα αναρωτιέστε...τι με πιάνει και μονολογώ...
Στιγμές - στιγμές με πιάνει μια '''τρέλλα'''όλα να σας τα πω..
Τη φλόγα που κάθε πρωί ,μου καίει τα σωθικά...
Γιατί πιστεύω...πως δεν είμαι μόνη μου...μέσα σ'αυτήν την αγωνία..

Πρωί - πρωί και σήμερα ,να σας φωνάξω ήθελα...
Εκεί στο μέσον του Πάρκου..., ξαποσταίνοντας, σ'ενα παγκάκι κάθισα ανάσα  ...από το βάδην μου... να πάρω...και να σας πω....πως..
η ζωή ένα παραμύθι ...μοναδικό για τον καθέναν είναι...

Αν θέλεις ....διώχνοντας το θυμό σου....το παραμύθι το δικό σου....γράφεις ... να μοιάζει...θέλοντας ....σε λιβάδι με παπαρούνες,που τόσο λίγο κρατούν,μα και τόσο φευγαλέο....ανεπανάληπτο ....τοπίο προσφέρουν.

Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το φευγαλέο ,το εφήμερο, αν θυμωμένος ως το τέλος ,θέλεις νάσαι....διάλεξε μόνος σου ,ένας κάκτος με αγκάθια να γενείς.....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

💕💕💕💕💕💕
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μένα.....και εξαιρετικά...σ''αυτούς που με ευχαρίστησαν...
που δεν τους έκανα '''λιοντάρια'''.
           η φίλη σας Σοφία...........

https://www.youtube.com/watch?v=KrtuI6teQiI
Τι θέλω  - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου

Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα .

Αν κι  ο ονειρικός κόσμος που προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας χρεοκόπησε ,δεν θα πάψω να τους μεταφέρω την προτροπή ,να στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό..
Το φεγγάρι κι απόψε θάναι εκεί στη θέση του...
Μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις ,λέει ο Πλάτωνας ,όμως προσπαθώντας ,κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου ,σίγουρα θα πλανιέσαι μέσα στα αστέρια.
Δύσκολοι καιροί για ονειροπόληση.
Είναι πιο δύσκολο όμως ,να αντέξεις την σκληρή ,ανελέητη πραγματικότητα ,χωρίς να πιαστείς από κάπου.

Ας σας φανώ ονειροπόλα...
Και που πατάγαμε '''γερά'''στη γη...και που βηματίζαμε με τον συντηρητισμό ...που οι περισσότεροι από μας διδαχθήκαμε ,μέσα από τα πρέπει των γονιών μας ,των δασκάλων μας ,του οργανωμένου '''υποτίθεται''' ,κράτους ...που οδηγηθήκαμε ?
Φίλοι μου αγαπητοί....και αγαπημένοι...
Τα πρέπει και τα μη  ,δεν άφησαν ποτέ τα χέρια που θέλησαν ψηλά να σηκωθούν και να πιάσουν το φεγγάρι...
Πουλήσαμε τα όνειρά μας...για το λίγο ,το βολεμένο ,το σίγουρο...
Γίναμε πεζοί...και δεν ονειρευτήκαμε το δικό μας '''φεγγάρι''' ,το απάτητο...κι όχι το απομυθοποιημένο που μας περιγράψανε οι αστροναύτες...
Γιατί το δικό μας '''φεγγάρι''' ήθελε σκάλες ...σκάλες ψηλές...για να το φτάσουμε..κι εμείς...δεν αντέχαμε την ανηφόρα...
Φαντάζω ουτοπική και ονειροπόλα στα μάτια σας ?

Και ποιός σας είπε,πως οι ''πεζοί'''φέραν τον κόσμο πιο μπροστά.
Να ελαφροπατάς καλύτερο κι ας πέφτεις πότε - πότε ,παρά στις λάσπες τα πόδια σου ,να μένουν κολλημμένα στης σιγουριάς το έδαφος...έτσι νιώθω τώρα...χρόνια μετά...
Απαλλαγμένοι από άναρθρες - φανατικές κραυγές ,με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη την αληθινή της ψυχής μας και των καιρών..ζητάμε να περπατήσουμε ξανά στα όνειρά μας...
Και η ουτοπία εκεί....παρούσα....πεισματάρα...και επίμονη...

Όχι δεν είμαι λυπημένη....θυμωμένη είμαι...
Γι αυτά που δεν μπορούμε να ξαναπάρουμε πίσω...και γι αυτά που υποσχεθήκαμε...στα νέα παιδιά...
Ο καθένας πολεμάει με τα '''όπλα που διαθέτει...
Αλλος βγάζει μαχαίρια , άλλος τσεκούρια...άλλος βρισιές...
Εγώ δυο αράδες γράμματα έμαθα..και μ΄αυτά παλεύω τον κόσμο και με την σκέψη... που μοιράζομαι μαζί του...

(Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα. - Σοφία Θεοδοσιάδη )

...................................................................................................................................................................