σκεπάσαν το ''ναυάγιο''.... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στης φουσκοθαλασσιάς το αντίκρυσμα κοιτώντας το..ασυλλόγιστα 
αψηφώντας το..εξέβρασε κι εγέμισε η ακτή η ερημική ..''ναυάγιο'' στη στεριά.. τα πεταμένα φύκια..Δεν το μπορέσανε τον πόνο να ακούσουνε..του κοχυλιού που επαρασέρνανε στα σπλάχνα τους.. σκληρά χτυπήματα της φουσκοθαλασσιάς στων βράχων την αφιλόξενη σκληράδα.. τσουνάμι εσήκωσαν ψηλό..αδύναμα φανήκανε τα ταπεινά της θάλασσας ετούτα τα χορτάρια ..

Κι έτσι εσύ προσπέρασες..δεν έσκυψες..το βλέμμα πιο βαθειά δε στάθηκε..μια ανακάλυψη εκείτονταν ''κοιμώμενη'' θαρρείς..και δεν ''εφύσηξε'' αεράκι της ζωής..για να την αναστήσει..δεν έσκυψες.. κοχύλι ήταν κρυμένο εκεί ..να ανακαλύψεις πρόσμενε..ήχους αλλιώτικους παράσερνε μαζί..από τα βάθη εκεί της θάλασσας ..που οι σειρήνες κατοικούνε.

Ήταν καλά κρυμένοι οι ''πάπυροι'' στον κόρφο του..δε μούσκεψαν .. μύθους και ιστορίες για ζωές που ''πνίγηκαν'' κάποτε.. κουβαλούσε.. Λόγια ανείπωτα..ελαχταρούσε ''ψίθυρους'' στο αυτί ..σαν παραμύθι που παιδί ακούει μ' ορθάνοιχτες τις κόρες των ματιών να σου ομολογήσει..μα δρασκελίζοντας απρόσεχτα.. βαρύ το πέλμα.. και αδιάφορος ο θόρυβος τριξίματος στην ακοή εντός σου..θρύψαλα γίναν τα κομμάτια του.. και  ένα με τα φύκια ..αναλογίστηκες άραγες ποτές..αν έχουνε καρδιά να αντέχουνε .. όστρακα καθώς μοιάζαν πεταμένα....?

 Σαν ''ναυαγός'' τώρα κρυμένο στην ακτή..στο κύμα έκθετο.. που σκάει ασυμπόνευτα..εκείνο το ξεχωριστό.. τ' αλλιώτικο κοχύλι.. κομμάτια εγίνηκε.. μαζί μ' αυτό και το θαλασσινό τραγούδι.. σκορπίσανε οι νότες του.. επιστροφή.. μες στο βυθό του να κρυφτεί ..να ξεγλιστρίσει στα νερά..να μεταμορφωθεί απ' την αρχή.. σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..μέσα στους κόρφους   κουβαλώντας τώρα πια..κι ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. που θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών πως.. σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''....

σκεπάσαν το ''ναυάγιο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Όνομα......Σταύρος Γκιργκένης

Δεν το περίμενες πως τελικά θα ερχόταν και σ’ εσένα η θάλασσα;

Κοιτάς επίμονα των γλάρων το αμίλητο φτερούγισμα

και περιμένεις πως θ' ακούσεις το χαμένο σου όνομα.

Δικό σου ήτανε ή κάποιου άλλου;

Τι σημασία έχει εδώ,

όπου θολώνουνε τα όρια και σβήνει η μορφή μ’ αφρούς,

εναγκαλίζεται τους βράχους κι αφήνεται στ’ ατέρμονο τρικύμισμα,

μία ρυτίδα χρόνου στο λειασμένο της ανυπαρξίας πρόσωπο.

Κοιτάς σε βάθος το είναι σου και προσκαλείς το παρελθόν,

αν και γνωρίζεις πως εκείνο είναι ήδη εξαντλημένο

σε λέξεις, σε περιπαθείς προτάσεις που έσπασαν στα βράχια

και θρυμματίστηκαν σε συλλαβές, σε ήχους ανερμάτιστους.

Άλλωστε τι άλλο είναι οι στιγμές οι περασμένες,

αν όχι χρόνος ξοδεμένος στη δημιουργία ενός μέλλοντος

που όταν ήρθε τελικά το απέρριψες;

Άλλος είναι αυτός που ξεκινά και άλλος αυτός που τελειώνει το ταξίδι σου.

Κι εσύ μένεις να ιχνηλατείς πορείες που ποτέ δεν πήρες

ή πορείες που πήρες, αλλά έχασες το δρόμο σου,

ονόματα λησμονημένα σε μια διαδρομή φωνών,

διερευνώντας δήθεν με γνώση τον λαβύρινθο,

πηγαίνοντας από άνθρωπο σε άνθρωπο,

από τη στίξη στην αντίστιξη,

από όρθρο λύπης σ’ εσπερινό χαράς,

απ' τη δροσιά του πρωινού στην παγωνιά της νύχτας,

ψάχνοντας το χαμένο σου μισό,

την ποθητή, ιδανική σου όψη στον απέναντι καθρέφτη,

μια όψη που η μοίρα δεν την χάραξε ποτέ στο σώμα άλλου ανθρώπου,

αλλάζοντας το Εγώ σε Εσύ και το Εσύ σ’ Εγώ,

αλχημιστής που ξέχασε τη μυστική του τέχνη.

Ξέρεις, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν ξεχνάς μονάχα εσύ, 
ξεχνούν και οι άλλοι.

Ακόμη κι αν σε ψάχνουνε απελπισμένα

μες στις ρωγμές και στα ορύγματα που κρύβεσαι.

Κάθε περιπλανώμενος ερημίτης αναζητά τον άλλο ερημίτη,

να σβήσουνε τη μοναξιά με μοναξιά.

Κι εσύ στο ακρογιάλι περιμένεις να ’ρθει το χαμένο σου όνομα.

Δικό σου ή κάποιου άλλου.

Τι σημασία έχει πια, σαν σμίγουν οι φωνές 
για ν’ ακυρώσουν τον ίδιο τον αντίλαλό τους;

Τι άλλο είναι η σιωπή από σκέψεις που δεν ακούν η μια την άλλη,

μα συνεχίζουν να συμπορεύονται άσκοπα;

Εδώ στο χείλος της στεριάς και του νερού προσμένεις

μήπως και ακουστεί μια τελευταία φορά το χαμένο σου όνομα.

Ώσπου να έρθει να σε βρει το κύμα.

Ώσπου να σ’ αγκαλιάσει το νερό σ' όλη τη δόξα των ονείρων του,

σ΄ όλο το μεγαλείο της πληρότητας και του κενού,

με όλα τα χαμένα ονόματα μα και με τ' όνομα του τίποτα.

Μόνο τα ύδατα κρατούν το λόγο τους ασάλευτο μες στο τρικύμισμα.

Καλά, δεν το περίμενες πως τελικά θα ερχόταν και σ’ εσένα η θάλασσα;  

Σοφία ....

''πεθυμιές''...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Monica Carretero

 Πιότερο απ' όλα που πεθύμησα σ' εκείνα του Καλοκαιριού..είν' η ξυπολησιά μου...σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. μικρά παιδιά και νέοι και γέροι..ο καθένας να γευτεί..λίγο για να ''φορέσει'' Καλοκαίρι..να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το καυτό το χώμα..να νιώσουνε την κάψα του..πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..τ' Αυγούστου τα μελτέμια..με βήματα να οδηγήσουνε στου Φθινοπώρου τις βροχές και τα ''χρυσά'' τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα..Βιβλίο της μνήμης μου ''χρυσόδετο'' ..γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού....το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν η κρυφή λαχτάρα μας και το ''γευόμασταν'' όχι τόσο συχνά..μα αληθινά..γεμάτο ζαβολιές ... παιχνίδια του νερού..δροσιές και στάλες του κορμιού..
Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάκοπα..αδιάλειπτα ..θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθώ...οι πεθυμιές.. καράβια με πανιά αβούλιαχτα..μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο παραμένουν...

πεθυμιές - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

στους κήπους....Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Σαν ζηλωτής του κήπου της Εδέμ..τους μυθικούς μου κήπους ''φύτεψα''..να μπαίνω εκεί ανάσες ..να μυρίζομαι..ψυχές μες στη λουλουδιασμένη τους σιωπή να αφουγκράζομαι..να χάνομαι μες στα παρτέρια τους..να προκαλώ τ' αηδόνια..τα πουλιά..να κλέβω απ' τη λαλιά τους..να μ' αγαπούν και να με παίρνουνε..μαζί στο  ελπιδοφόρο πέταγμά τους...από την ομορφιά τους να μαγεύομαι.. χορό η ψυχή μου ν' αρχινάει..

Δυο κήπους όμορφους εφύτεψα ..ο σκηνοθέτης μιας ζωής..που απ' τα μικράτα του τις έκοψε με την πεζότητα τις διπλωματικές του σχέσεις..να ''βγαίνω''..να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί..άνθια.. καρπούς..βελούδινα τριαντάφυλλα και μεταξένια γιασεμιά..της ομορφιάς συλλέκτης.. 

Έρχονταν μήνες κι εποχές..το γοερό το κλάμα επότιζε..εστέκονταν ..μια υδροφόρος νέα και καθαρτική..για την καμένη γη των κήπων μου..μεταναστεύοντας..μεταφυτεύοντας σε νέες ''αποικίες'' της ψυχής μου....Έμαθα..δε σεργιανώ.. σε ξένα περιβόλια με λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω.. Φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία  αληθινή ..κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα κλείνω ερμητικά.. σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..με σμάλτο στολισμένο..τρέχω ..τ' αποθηκεύω..

Μετρώντας.. θαρρούν οι φίλοι μου αλλόκοτα πως σκέφτομαι..που στα γρανάζια τους δεν μπαίνω..Πίσω απ' τα χαμηλά φώτα του ''κήπου'' μου μ' αρέσει να δημιουργώ..και με το φως της μέρας τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' ν' αγναντεύω..Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..και πως κανείς δε θα γνωρίζει πίσω από το φράχτη μου τι λούλουδα φυτεύω..είν' βιαστικοί οι περαστικοί.. και που να ψάχνουνε και το συρτάρι το κρυμένο...

Φορούν καπέλα με φτερά..με γείσο που το βλέμα το κονταίνει.. φορούνε και λουστρίνια πέδιλα..μα είναι ανυποψίαστοι ..πως τα ''λουστρίνια '' τους συχνά..είναι παπούτσια  γλυστερά..Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. το ..που γυαλίζει αυτό..και λαμπερό φαντάζει..μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..αν με του λόγου του πνευματικού..φόρεμα δεν κατόρθωσε ..τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει...και.. σαν αγκάθια κάθε που φυτρώνουνε στον κήπο της καρδιάς..ραντίζω τα με της αγάπης μου το φάρμακο..μήπως και μαραθούνε..να μείνει το παρτέρι της ψυχής..στ' άνθια παραδομένο.

 στους κήπους- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

ΤΑΚΗς ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟς- Γοργόνα...

Ξαπλώνει ανάσκελα

πάνω σε λαμπερά φύλλα

με ξεβρασμένα φύκια

ζωγραφίζει διαδρομές.

Λιάζεται αμέριμνη στο βράχο

ξέπλεκα τα μαλλιά της

σαν χρυσαφένια μέδουσα

χορεύουν χείλη, κυματίζουνε χαμόγελα

κρατάει την άκρη της κλωστής στα δόντια της.

Μαγεύει τις φωνές των κυμάτων

ανοίγει την αγκαλιά της

ξυπνάει τα βότσαλα

τρυπώνει στ’ απροστάτευτο νησί μου

μ’ άσπρο κοχύλι την καρδιά μου σκίζει.

Το βλέμμα της σκεπάζει την ορμή μου

κάθε σταγόνα της κυλάει, ξεχειλίζει

σφουγγάρι απλώνει ως και των ποδιών τα δάχτυλα

καταποντίζομαι χωρίς αναπνευστήρα.

Μικρά ψαράκια κολυμπάν στα φρύδια ανάμεσα

με τα μαλλιά της τυλιγμένα στο λαιμό μου

γεύση αλήθειας γυαλισμένης στην ανάσα της

σκιά σελήνης, όπως μου έμαθε τον ήλιο

.............................................................................................................................................................

"Ο ίδιος εαυτός"...Eλευθερία Θεοδώρου.

Σαν ετερόφωτος αστέρας
άνθρωπε εσύ...
Αυτονομείσαι
με δάνεια φωτός από τον ήλιο
και προσωπεία
ντύνεσαι τη δύστυχη ζωή σου ...
Σκευοποιοί σφυρηλατούν
το εκμαγείο της ψυχής σου
και χειριστής δεινός και ηθοποιός
άνθρωπε εσύ...
σαν τραγική φιγούρα
θα εμφυσήσεις την πνοή
στην ίδια σου την ύλη
σε μασκαράτα
ψευδαισθήσεων μιας ευτυχίας.
Μαύρη μουντζούρα
αποσιωπά στερεότυπα
απωθημένες επιθυμίες
και κώδικες κοινωνικούς.
Το οχυρό σου;;;
Μάσκα, περσόνα, προσωπείο..
Το κίνητρο σου;;;
Ο ίδιος ο άλλος εαυτός σου...
Φερέφωνο και καλύπτρα ψυχής
συγκαλυμμένοι δράστες
σε παραπέτασμα υποκρισίας...
Άνθρωπε...
Λεηλάτησε τη μάσκα σου
γδύσου το άχρωμο μαύρο
της σιωπής σου
κάψε το κέρινο ομοίωμα σου
και παραδώσου άνευ όρων
στην αυθεντία της γύμνιας
της ζωής σου .
Άνθρωπε...
Γίνε αυτός και όχι ο άλλος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου...

"Ο ίδιος εαυτός" - Ελευθερία Θεοδώρου
............................................................................................................

Αφορμή για μένα στάθηκε μια ανάρτηση του κ. Τάκη Χρονόπουλου για την ποίηση στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα:
<< ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ''ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟ'' ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ >>..ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο..πέρα για πέρα αληθινό και με βρίσκει σύμφωνη βεβαίως..Προβληματίστηκα..ήμουν ήδη προβληματισμένη από καιρό..μα πάλι σκέφτηκα ...πως μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό..μέσα σ' αυτό το βομβαρδισμό των όλων που αυτοχρίζονται ποιητές..υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι..που μας δίνουν αληθινά μαργαριτάρια...

Και ναι..σήμερα έπεσε εδώ μέσα στην αντίληψή μου αυτό το εξαιρετικά βαθύ ποίημα της κ. Ελευθερίας Θεοδώρου που σας αναρτώ...και είναι τιμή μου να υπάρχει στο  Άρωμα Σοφίας... Λόγος υπέροχος.. νοήματα μεστά...Κι ανάτρεξα στη σελίδα και του κ. Χρονόπουλου για να διαβάσω όλο το άρθρο..και κατόπιν διάβασα δυο δικά του εξαιρετικά ποιήματα.. και είπα στον εαυτό μου ..πως για κάποια λίγα εξαιρετικά γραπτά .. αξίζει τον κόπο να σερφάρει κανείς.. εδώ στα νερά του διαδικτύου ..Βεβαίως το να γράφει κανείς μαθαίνεται εύκολα..μα το να μάθει κανείς  ανάγνωση σωστή είναι δυσκολότερο..πιστέψτε με..χρόνια πάλευα να μάθω στα παιδιά σωστή ανάγνωση..Θέλει ηρεμία  και χρόνο...
η φίλη σας Σοφία..
..............................................................................................................

σου πλέκω ψάθινο καπέλο.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

  Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..άλλοτες λευκές .. χρωματιστές να βάφονται..υφάδια αργαλειού ζωής.. να ανοίγουν δρόμους.. μοναχά μπροστά για να κοιτάνε..δε σου γυρίζει πίσω ό,τι έγνεσε..μορτάκι αλήτικο..τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..το νήμα ακολουθούμε.. και..
ανάμεσα κρατώντας την κλωστή.. ανέμες ξετυλίγοντας..
 μπροστά σε μια αλήθεια..που χρόνια τώρα παραμόνευε και άξαφνα...καθώς το πλήρωμα του χρόνου την  καλούσε..''εσκασε βόμβα'' ίσως και όχι απρόσμενη.. μπροστά μου και μπροστά σας...μα..Καλοκαίρι πάλι έφτασε..τι ανυπόμονες που μοιάζουνε κι αυτές οι εποχές !!!

 Κι έρχεσαι εσύ  και μου μιλάς για ξωτικά νησιά..κι εγώ μιλάω ''παλιομοδίτικα'' και σ' εξοχές μου γνώριμες σε στέλνω..
Φοράς φουστάνια πλουμιστά.. καπέλα με λοφίο..κι έρχομαι εγώ και σου μιλώ για το φουστάνι εκείνο το λουλουδιαστό από τσίτι καμωμένο.. Όσο σου πλέκω ψάθινο καπέλο εγώ.. κορδέλα να 'χει θαλασσί κι ένα άσπρο περιστέρι..να μοιάζεις με τα κύματα.. στις ανταύγειες του Αιγαίου..να μη φοβάσαι τη χαρά..να σε ''γεμίζουν τα φτωχά'' ..κι ας μοιάζουν.......

γι αυτό σου λέω τραγουδιστά έλα στη βάρκα μας
 εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..δεν πάψανε στιγμή για να μας τυραννάνε..με της ψυχής μας τα πανιά.. στα πέλαγα τα καταγάλανα παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες οι καλοκαιρινοί.. ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..να αυθαιρετήσουμε και πάλι απ' την αρχή..τη μοίρας τα κιτάπια μήπως αλλάξουν ρότα και χαθούνε....

σου πλέκω ψάθινο καπέλο..- Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................