στους κήπους....Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Σαν ζηλωτής του κήπου της Εδέμ..τους μυθικούς μου κήπους ''φύτεψα''..να μπαίνω εκεί ανάσες ..να μυρίζομαι..ψυχές μες στη λουλουδιασμένη τους σιωπή να αφουγκράζομαι..να χάνομαι μες στα παρτέρια τους..να προκαλώ τ' αηδόνια..τα πουλιά..να κλέβω απ' τη λαλιά τους..να μ' αγαπούν και να με παίρνουνε..μαζί στο  ελπιδοφόρο πέταγμά τους...από την ομορφιά τους να μαγεύομαι.. χορό η ψυχή μου ν' αρχινάει..

Δυο κήπους όμορφους εφύτεψα ..ο σκηνοθέτης μιας ζωής..που απ' τα μικράτα του τις έκοψε με την πεζότητα τις διπλωματικές του σχέσεις..να ''βγαίνω''..να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί..άνθια.. καρπούς..βελούδινα τριαντάφυλλα και μεταξένια γιασεμιά..της ομορφιάς συλλέκτης.. 

Έρχονταν μήνες κι εποχές..το γοερό το κλάμα επότιζε..εστέκονταν ..μια υδροφόρος νέα και καθαρτική..για την καμένη γη των κήπων μου..μεταναστεύοντας..μεταφυτεύοντας σε νέες ''αποικίες'' της ψυχής μου....Έμαθα..δε σεργιανώ.. σε ξένα περιβόλια με λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω.. Φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία  αληθινή ..κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα κλείνω ερμητικά.. σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..με σμάλτο στολισμένο..τρέχω ..τ' αποθηκεύω..

Μετρώντας.. θαρρούν οι φίλοι μου αλλόκοτα πως σκέφτομαι..που στα γρανάζια τους δεν μπαίνω..Πίσω απ' τα χαμηλά φώτα του ''κήπου'' μου μ' αρέσει να δημιουργώ..και με το φως της μέρας τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' ν' αγναντεύω..Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..και πως κανείς δε θα γνωρίζει πίσω από το φράχτη μου τι λούλουδα φυτεύω..είν' βιαστικοί οι περαστικοί.. και που να ψάχνουνε και το συρτάρι το κρυμένο...

Φορούν καπέλα με φτερά..με γείσο που το βλέμα το κονταίνει.. φορούνε και λουστρίνια πέδιλα..μα είναι ανυποψίαστοι ..πως τα ''λουστρίνια '' τους συχνά..είναι παπούτσια  γλυστερά..Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. το ..που γυαλίζει αυτό..και λαμπερό φαντάζει..μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..αν με του λόγου του πνευματικού..φόρεμα δεν κατόρθωσε ..τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει...και.. σαν αγκάθια κάθε που φυτρώνουνε στον κήπο της καρδιάς..ραντίζω τα με της αγάπης μου το φάρμακο..μήπως και μαραθούνε..να μείνει το παρτέρι της ψυχής..στ' άνθια παραδομένο.

 στους κήπους- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................