αψηφώντας το..εξέβρασε κι εγέμισε η ακτή η ερημική ..''ναυάγιο'' στη στεριά.. τα πεταμένα φύκια..Δεν το μπορέσανε τον πόνο να ακούσουνε..του κοχυλιού που επαρασέρνανε στα σπλάχνα τους.. σκληρά χτυπήματα της φουσκοθαλασσιάς στων βράχων την αφιλόξενη σκληράδα.. τσουνάμι εσήκωσαν ψηλό..αδύναμα φανήκανε τα ταπεινά της θάλασσας ετούτα τα χορτάρια ..
Κι έτσι εσύ προσπέρασες..δεν έσκυψες..το βλέμμα πιο βαθειά δε στάθηκε..μια ανακάλυψη εκείτονταν ''κοιμώμενη'' θαρρείς..και δεν ''εφύσηξε'' αεράκι της ζωής..για να την αναστήσει..δεν έσκυψες.. κοχύλι ήταν κρυμένο εκεί ..να ανακαλύψεις πρόσμενε..ήχους αλλιώτικους παράσερνε μαζί..από τα βάθη εκεί της θάλασσας ..που οι σειρήνες κατοικούνε.
Ήταν καλά κρυμένοι οι ''πάπυροι'' στον κόρφο του..δε μούσκεψαν .. μύθους και ιστορίες για ζωές που ''πνίγηκαν'' κάποτε.. κουβαλούσε.. Λόγια ανείπωτα..ελαχταρούσε ''ψίθυρους'' στο αυτί ..σαν παραμύθι που παιδί ακούει μ' ορθάνοιχτες τις κόρες των ματιών να σου ομολογήσει..μα δρασκελίζοντας απρόσεχτα.. βαρύ το πέλμα.. και αδιάφορος ο θόρυβος τριξίματος στην ακοή εντός σου..θρύψαλα γίναν τα κομμάτια του.. και ένα με τα φύκια ..αναλογίστηκες άραγες ποτές..αν έχουνε καρδιά να αντέχουνε .. όστρακα καθώς μοιάζαν πεταμένα....?
Σαν ''ναυαγός'' τώρα κρυμένο στην ακτή..στο κύμα έκθετο.. που σκάει ασυμπόνευτα..εκείνο το ξεχωριστό.. τ' αλλιώτικο κοχύλι.. κομμάτια εγίνηκε.. μαζί μ' αυτό και το θαλασσινό τραγούδι.. σκορπίσανε οι νότες του.. επιστροφή.. μες στο βυθό του να κρυφτεί ..να ξεγλιστρίσει στα νερά..να μεταμορφωθεί απ' την αρχή.. σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..μέσα στους κόρφους κουβαλώντας τώρα πια..κι ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. που θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών πως.. σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''....
σκεπάσαν το ''ναυάγιο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου