''δε θέλω να με λησμονάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δε θέλω να με λησμονάς..
μες στ' ανοιχτά πορτόφυλλα
να 'ρχεσαι τις νυχτιές μου.. 
ονειροφαντασίας μου σκιά 
στης κάμαρας ..
στα πεταρίσματα της θύμησης
αθόρυβος προσκυνητής..
επαίτης της παλιάς μας της αγάπης.
Δε θέλω να με λησμονάς..
στο άνυδρο λιβάδι μας..
στης λειψυδρίας των καιρών..
βροχοποιός εσύ και ποτιστής..
εσύ κι ο θεριστής..
Δε θέλω να με λησμονάς..
να με πηγαίνεις στο όνειρο..
το χέρι μου σφιχτά να το κρατείς..
να κλέβεις μου το λογισμό..
φτερά αγγέλου να κολλάς
στους κουρασμένους ώμους..
λόγια στ' αυτί που ψίθυροι γινήκανε..
βλέμματα που μοιράστηκαν..
πολλαπλασιασμού χαμόγελα .. 
επαίτες της χαράς..
να 'ρχεσαι  στα σκοτάδια μου..
να μη μ' αφήνεις μοναχή..
στο σκοτεινό να εισχωρείς..
κουκούλι της ψυχής μου..
στο άγγιγμά σου μαγικό ραβδί..
την κάμπια πεταλούδα να γεννάει.. 
στη γύρι του μπαχτσέ μου της καρδιάς
το νέκταρ των φιλιών μας να τρυγάς..
Εσύ κι εγώ..
της λογικής..αμετανόητοι δραπέτες..
ταγοί πιστοί του Έρωτα...
στης κάμαρας στις ώρες τις θαμπές..
ανιχνευτές..μεθυστικών στιγμών..
ζωγράφοι κι αναζητητές..και κυκλωτές
φωτός ηδονικών στιγμών..
της γύμνιας της αλήθειας μας..
έμπειροι γευσιγνώστες.. 

''δε θέλω να με λησμονάς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

'' ληρήματα...και λόγια''.............

Yaroslav Kurbanov Artwork

Τη μόνη ''φλυαρία'' της..που αγάπησα..
ελάτρεψα..κατέγραφα..ζωγράφιζα..
της θάλασσας..
γονυπετής..χρόνους  επροσκυνούσα..
τη μόνη φλυαρία της..επιζητούσα..άντεχα..
στων παφλασμών τους ήχους της..
τ' απόβραδα..τα δειλινά..
που εχάϊδευαν τ' αυτιά μου..
τη φλυαρία σας δεν άντεχα 
και τα ληρήματα σιχαίνομουν..
την ημιμάθεια απεχθάνομουν..
κανένας δε σας μίλησε..
για τα σαπρά ληρήματα..
εκείνα των Ελλήνων..
απ' τα μικράτα μου νωρίς..
ίλίγγους προξενούσανε..
κρωξίματα ακούγονταν 
στο αθώο μου κεφάλι..
φιλοσοφίες μεταξύ
τυρού και αχλαδιού..
και διαβασμένα στομφωδώς
της Χαλιμάς τα παραμύθια..
μάζευα στο πουγγί της γνώσης μου 
καθημερνά..
λόγια μαργαριτάρια μοναχά..
γυαλάδας μοιάζανε  σε φίλντισι..
Δε θέλω άλλο πια..
μεγάλωσα.....
στης φλυαρίας της ανούσιας..
στα σκαλοπάτια τα λερά..
αρνούμαι να καθίσω..
μοιράζετε επιφανειακά..
μαργαριτάρια σκοτεινά..
μπαρουτοκαπνισμένα..
μεγάλωσα...
ερευνητής να γίνουμαι στην άσκοπη..
τη φλυαρίας σας του σάλιου δεν αντέχω....
με μάσκα ..αναπνευστήρα και γυαλιά
των χρόνων των σοφών μου συντροφιά..
τους βουτηχτάδες της ζωής θα μιμηθώ..
σπάνιο να βρω κοχύλι ακριβό..
μαργαριτάρι να κρεμάσω στο λαιμό..
να λάμπει στα σκοτάδια..στις νυχτιές μου..
στα σκοτεινά σοκάκια που αδειάσανε
τις απουσίες..τα όνειρα 
να τα μαζέψω απ' την αρχή..
των φίλων μου που χάθηκαν..
ανθρώπων που αγάπησα..
νότες να γράψω..μουσικές..
αντίδοτο να ακούγονται..
σκεπάζοντας..
τις φλύαρες..κοράκου τις φωνές σας... 
και μη θαρρείς..
μη μου ξεγελαστείς..
η αναζήτηση
της τρυφερής σου εμμονής..
μωρία..ουτοπία σου λογίζεται..
στις γειτονιές όλου του κόσμου..
νιώθω συγγένεια στιγμές με σας
σαν καταλάβω πως δεν είμαι μοναχή..
στην αναζήτηση του σπάνιου κοχυλιού..
σαν μειδιάτε χαμηλά..
γιατί σας λέν τρελλούς.........

 '' ληρήματα..και λόγια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.........................................................................................................

''αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε''.............

Τι κι αν παραδοθήκαμε αμαχητί
κι αν εσκιαχτήκαμε στον τρόμο του
της δίνης..του ανεμοστρόβιλου
στης φλόγας του..του Έρωτα..
και στα σημεία αν νικηθήκαμε 
δακρύζοντες ..βοώντας σιωπηρά..
αποτυπώματα μελάνης ανεξίτηλα..
βάφουνε το στυπόχαρτο..
στα φυλαγμένα της καρδιάς..
περπάταγα..ανάσαινα..ρουφούσα..
τη μυρουδιά των λουλουδιών..
που φύτεψες μια νύχτα στα κρυφά..
στο άνυδρο λιβάδι μου..
φοβάμαι..τρέμω τις νυχτιές
μη μαραθούν..χαθούνε..
ξυπνώ..ποτίζω τα..χαϊδεύω τα
λένε πως νιώθουνε ..
τα λούλουδα του έρωτα..
ακούνε και αισθάνονται..
χάδια και μουσικές..
τρανεύει η αγάπη μας..
δροσοσταλίδα γίνεται 
στα πρωινά της ζήσης..
περπάταγα..ανάσαινα..εβρέχομουν..
μονολογούσα άηχα..
τι κι αν παλιώσανε οι κουπαστές
τι κι αν μας αγνάντεψαν γερά..
μαντήλια κι αν κουνήσαμε φευγιού..
αξιωθήκαμε..
ανάψαμε κεράκι ταπεινό
στον πρόναο του Έρωτα..
στο πέτο καρφιτσώσαμε το άρωμα
μοσχοβολιές..
αλμύρας αλατιού θαλασσινής
βασιλικός και δυόσμος..
μέντας..λεβάντας στων χειλιών..
φιλιά παραδομένα.. 
και τι θαρρείς..
πως είναι λίγο αυτό?
ψάχνεις την πεμπτουσία στα τρανά..
στο φλόγισμα του Έρωτα..
εκεί..στο ανάδεμα της στάχτης σου..
στο ανάδεμα του πάθους σου..
ερήμην γίνεσαι ο μύστης της ουσίας...........

'' αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ !!!
Χορέψτε ως το τέλος..
στην ουσία της ζωής...
αξίζει........
η φίλη σας Σοφία ...

............................................................................................................

γέμισε μαυροπούλια η γης

Και ξαφνικά..
Eσύ στιχάκια θα σκαρφίζεσαι..
τις τρύπες της ψυχής σου να γεμίζεις..
κι εγώ χαμένη μες σε φράσεις θα αναζητώ..
στης απερισκεψίας το ασύνταχτο..
της πολιτείας το καμίνι θα γυρνώ..

κι από ψηλά στον ουρανό

θα κρώζουνε τα μαυροπούλια για δικαίωση οι σάρκες θα ζητούνε καταπίνοντας.
Είναι στιγμές..πολλές στιγμές..
που στους μεγάλους τους λυγμούς..δεν είν' πανάκεια η σιωπή..
σιωπή εσήμαινε..σημαίνει και συνενοχή
απ' τους παλιούς καιρούς τους χαλεπούς

μα και της ευδαιμονίας της επίπλαστης τα χρόνια.
Πως να σωπάσεις άραγε 
να γίνεσαι συνένοχος εις την καταστροφή

της ανελευθερίας..του πνιγμού της ομορφιάς
στον ωχ αδελφισμό των διαπλεκoμένων..
Πόση ακόμη να αντέξει ο ώμος μας διαπλοκή..
πόση υποτέλεια η πλάτη μας να αντέξει..
Κι εσύ..ονειροπόλος Δον Κιχώτης άφραγκος..
τον κόσμο ονειρεύεσαι να αλλάξεις..
Δυστυχισμένε μου λαέ..
μία σε βρίσκουν κατοχές από μακριά..
και άλλη μία σε ''κατέχουν''εκ των έσω....
Μας τέλειωσε και ο σανός..
και το κουτόχορτο εκάηκε κι αυτό..
μαζί με τα πευκάκια..
γέμισε μαυροπούλια και κοράκια
η γης και ο ουρανός..
τι θα ταϊζουν άραγε τους αδαείς..?
με τι χορτάρι θα ποτίζουνε 
για όπιο τους αφελείς..
τον ύπνο του δικαίου να κοιμούνται?
Αν τα πουλιά εγνώριζαν

την μυστική την συμφωνία των

τη Γης των ανοούντων καταστροφέων

θα κελαηδάγαν στα τηλεγραφόξυλα 

περβόλι ανθηρό χωρίς αυτούς η Γης

να μέναν χαραγμένες σε ταφόπλακες

οι μορφές των..



'' γέμισε μαυροπούλια η γης'' - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
...........................................................................................................

'' στο κόκκινο''............

Κι αν ορθωθώ..κι αν θα βαλθώ 
να τους μετρήσω τους λυγμούς..
μολύβι και χαρτί να καταγράψω..
στο ζύγι των σελίδων μου..
περίσσιοι θα σταθούνε οι λυγμοί
απ' της χαράς το ζύγι..
Ένας λυγμός για τον καθένα μας
στον ταχτοποιημένο το μικρόκοσμο
κι ένας λυγμός τρανός 
στα σκαλοπάτια μας της ανθρωπότης..
περπάταγα..μονολογούσα..ετραγούδαγα
τραγούδι μοιρολόι να θυμίζει..
ξεφτάγαν τα κομμάτια μου..
κουκίδες σκορπισμένες στον αγέρα..
δεν ήταν ''μάννα'' εξ ουρανού
δεν έβρεχε χρυσάφια..
επέφτανε οι φλόγες κι έκαιγαν
ονείρατα ανθρώπους και ψυχές..
Θεός και παντοδύναμος..
φούσκωμα ντύνεσαι του παγωνιού
κορδώνεσαι ω! άνθρωπε..
καυχιέσαι..βαυκαλίζεσαι..
μπορείς..τολμάς..πρώτος εσύ..
αφήνεις στο φεγγάρι την πατημασιά..
μα απ' τη μανία των δυνάμεων
εκείνη τη μανία την αήττητη..
της φύσης των καιρών...
ποτέ σου δεν κατάφερες..
μια ανάσα απ' το θάνατο
μια ανάσα απ' το τέλος να παλεύεις..
Θεριό η φύση ανείπωτο..
θεριό που μας γεννάει..
θεριό.. καταβροχθίζει στη μανία της..
ψυχές και υλικά..
μικρή κουκίδα μες στο άπειρο..
αφήνεις στο σημάδι της μελάνης..
ακροβατείς στο κόκκινο..
στο τσίρκο της ζωής σου
''αναβάτης''............

'' στο κόκκινο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

'' σκοτάδιασε''...........εις μνήμην Μάνου Ελευθερίου

'' σκοτάδιασε''...........εις μνήμην Μάνου Ελευθερίου

Ακούραστα ..αγόγγυστα..
πότε ξεσπώντας σε λυγμούς.. 
κι άλλες φορές..το δάκρυ πνίγοντας..
τους χτύπους της καρδιάς μου 
αφουγκράζομαι..............
που άλλοτε χτυπάει σαν ταχύπλοο..
κι άλλοτε σβιέται η μηχανή..
προσμένοντας..κοιτώντας στον ορίζοντα..
εκείνο το σινιάλο σου..
σινιάλο της ζωής..σε κόντρα του θανάτου..
της ποίησης τα λόγια σου..
σα γιατρικό στην απονιά..
του χάροντα που κάθε το ξημέρωμα..
αλύπητα βγαίνει στην παγανιά..
δε λογαριάζει δεν ψηφά..
όλοι στο θάνατο ισοβαρείς..
κάτω απ' το μαύρο το μανδύα του..
γρήγορα..απερίσκεπτα..
αιώνιο σε βαπτίζει..
κι εμείς ανήμποροι εκεί..
στου καραβιού τη σάπια κουπαστή..
προσμένοντας..
να πάρει μπρος απ' την αρχή.. 
του κόσμου η μηχανή
μίλια να μην τα φοβηθεί..
ωκεανούς να διασχίσει...
μα εσύ σιωπάς..εσιώπησες..
εχάθη ο αντίλογος..χάθηκαν οι ματιές..
σφραγίστηκαν τα λόγια σου
σε πάπυρους χρυσούς..
σκοτάδιασε..
για πες μου πως αντέχεις το... 
εκείνο το κουβάρι της σιωπής..
στα χέρια τυλιγμένο......
για πες μου πως αντέχεις το..
στις χρυσοποίκιλτες τις λέξεις σου..
η λέξη  σου η ύστερη..
να μοιάζει τόσο σκοτεινή..
να γράφει  μόνο ΤΕΛΟς..

 ''σκοτάδιασε''- Σοφία Θεοδοσιάδη
........................................................................................................
( εις μνήμην Μάνου Ελευθερίου)
( κρατώ από σένα Μάνο.. την εποχή των Χρυσανθέμων
για όσο θα γεύομαι το φως αυτού του κόσμου..
μισούσες τον εκφυλισμό..όπως ακριβώς κι εγώ..)
Ευχαριστώ για τα ταξίδια που μου χάρισες...
μέσα από την τρυφερή..βαθιά σκέψη σου 
μια ''μικρή'' αναγνώστριά σου..
Σοφία...........

............................................................................................................

..........................................................................................................

# χορεύοντας στις ανταύγειες#

Πώς να χωρέσω τις ανταύγειες μου
ολάκερης..ολόγιομης..
στο γιοματάρι το στενό..
μιας σύντομης..ζωής μεθυστικής..
στη σκοτεινή την κάμαρα..
πως να τις εφωτίσω.. με μία λάμπα μοναχά
στις στράτες τις στενές και στα σοκάκια..
τις εξεγέρσεις του ανέφικτου
να πολεμήσω πως?
τις συγκινήσεις..
τις εκρήξεις της καρδιάς ..
σε λόγια σε στιχάκια λιγοστά
σε τετραδίων περιθώρια
πώς..να τις εχωρέσω..πώς?
ξεφεύγουνε οι αχτίνες τους..
φλόγες καινούριες ξεπηδούν..
φλογίζουν το τοπίο μου..
χορεύοντας τις νύχτες..
στο μάταιο της ζήσης μου..
μάταιο δεν προσθέτω..
κρατώ στην άκρη του δαχτύλου μου
σα Μάρτης στριφογυριστός
την κόκκινη κλωστή μου..

Ανελέητα προστάζω εμέ..προστάζω σας..
αγαπείστε ..στολιστείτε και χορέψτε..
το παραθύρι στις χρωμοσκιές 
δε θα επιτρέψω σφαλιστό..
ποτέ μου να κρατήσω..
ευαίσθητες..ευάλωτες..ονειρικές..
στη σκέψη μου..οι φυσαλίδες της..
χρωματιστές ανταύγειες μου..
το αέναο παιχνίδι της ζωής μου!!!

# χορεύοντας στις ανταύγειες#   - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................