''Της Προσφυγιάς και του Φευγιού'''..

...δύσκολο ήταν το ταξίδι αυτό της προσφυγιάς και του φευγιού γιαβρί μου..γιατί οι μισοί πεθάνανε στου λυτρωμού τις στράτες.. Τάφος τους έγινε η θάλασσα,αδιάβαστοι επήγανε οι πιο πολλοί από το κοπάδι εκείνο του ξεριζωμού...στης Τραπεζούντας μας στον τόπον...στο λιμάνι..

Αποβραδίς..πριν το ταξίδι του ξενιτεμού..στ' άγνωστο να κινήσουμε ..τις ετοιμασίες άρχισα με την ψυχή σφιγμένη..Όχι μη φανταστείς πως είχαμε μπαγκάζια περισσά ή τίποτες βαλίτσες.Δύο μποχτσάδες πήραμε μαζί μας μοναχά..και την εικόνα μας στο τρίπτυχο της Παναγιάς… Γιατί εμείς δε θα εφεύγαμε να αφήσουμε πίσω εκεί και το Θεό μας…Έτάϊσα και έβαλα από νωρίς όλα μου τα μωρά να κοιμηθούνε..για να αντέχουνε  το αύριο..που δύσκολο πολύ θα ήταν.Ζύμωσα και τηγάνισα και λίγα πιροσκία..να φάμε έτσι μια ‘’μπουκιά’’με τους γειτόνους μας..και να τους παραδώσουμε τα ζώα μας ..το βιός μας…Ήτανε καλοί άνθρωποι οι γειτόνοι μας ο Αχμέτ και η Φατμέ…Ποτέ δεν τσακωθήκαμε..και ας επιστεύανε αυτοί  εις τον δικό τους τον Αλλάχ κι εμείς εις το Θεό μας..Γιατί κορίτσι μου γλυκό..εμείς δεν εκοιτάζαμε ονόματα Θεών και πως τους ονομάζαν και τους λένε..Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν οι ανθρώποι να ‘χουν μέσα τους έναν Θεό ολοζώντανο …με αυτόν και να πορεύονται δίκαια και ταπεινά…να σέβονται τους γύρω  τους ανθρώπους…

Συγκινήθήκαμε και κλάψαμε πολλές στιγμές..στην ύστερη..χωρίς ελπίδα γυρισμού..τη σκοτεινή βραδιά μας..έδωσε ορμήνειες ο παππούλης σου εις τον Αχμέτ κι εκεί αποχαιρετιστήκαμε..με δάκρυα στα μάτια..Αφήσαμε πίσω όλα μας τα ζωντανά..εδώσαμε κι ένα κλειδί εις τη Φατμέ..και ένα δεύτερο κλειδί το έκρυψε ο πάππος σου στην πόρτα..στο κωνάκι μας..κάτω από το βαρέλι με το γιασεμί..και είπε όταν γυρίσουμε εκεί για να το βρούμε…Ξημέρωνε ο ουρανός..και εζέψαμε το κάρο μας…με τις δυο  αγελάδες μας  τις δυνατές..που πάντα με αυτές εταξιδεύαμε εκεί γύρω…Τα μάτια των παιδιών μου ορθάνοιχτα να μας κοιτούν ..πολύ απορημένα..και να μη σταματούν να με ρωτούν..που μας πηγαίνεις μάνα μες στη νύχτα..Ταξίδι τους  είπα πως θα πάμε μακρινό..για να γνωρίσουνε τη μακρινή μας την πατρίδα..Είμαστε Έλληνες τους είπαμε..και πρέπει σε αυτή την εκδρομή..να δείτε εσείς και να γνωρίσετε τις ρίζες των προγόνων σας…είναι μας είπανε..πολύ όμορφη χώρα η Ελλάδα..Ησύχασαν τότε τα παιδιά..και με χαμόγελο εξεκινήσαν…Γελάγανε ..χοροπηδούσαν και ελέγανε..πως θα αγοράσουνε εκεί..πολλά και όμορφα παιχνίδια..λεφτουκάρια ..πορτοκάλια...

Κι έτσι ..με ένα ψέμμα που εξεστομίσαμε εις τα μωρά .. κλειδώσαμε και φύγαμε..με την καρδιά χίλια  κομμάτια..ως να κατέβουμε για το λιμάνι στο παπόρο για το άγνωστο..που η μοίρα θα μας έπαιζε το ανείπωτο παιχνίδι................

''Της Προσφυγιάς και του Φευγιού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( απόσπασμα ζωντανής αφήγησης της νόνας μου Σοφίας Ορφανίδη)
...........................................................................................................

''Στην κόρη μου''...........17/5/2019

Σπάνιο λουλούδι εσύ !!! 
στην άνομβρη γη των καιρών..
φύεσαι..αναφύεσαι..αρώματα σταλάζεις..
Κι εγώ..η μάνα..
καμαρώνω σε λουλούδι μου...
που έμαθε..που ρούφηξε ..
τις μυρωδιές της γνώσης σου στο τράνεμα..
ανέβασε τη σκάλα της αγάπης αψηλά..
μάθημα τα δικά σου..τα ανώτερα..
τα συναισθήματα ποιότητας ζωής..
Σε αγαπάω πολλαπλασιάζοντας...
Κι όσα τα πέταλα  εις τις λευκές..
τις μαργαρίτες που κοσμούν
απέραντα λιβάδια Εαρινά..
τόσα τα χρόνια σου να σου δοθούν..
ν' ανθίζουνε καρδιές......


Να τα εκατοστήσεις ομορφιά μου !!!
Η μαμ.. η Σοφία σου...
.............................................................................................................

''Το κερνταλούκι μ' μάλαμα..σο μέρος τη καρδίας............

Το περιδέραιο χρυσό στο μέρος της καρδιάς..
χρόνια πριν εκρεμάστηκε απ' τον πάπο μου..
φερμένο από τόπο αλαργινό..μνήμες ζωγραφισμένο.
Κράμα κι εγώ προσφύγων θρέμμα γέννημα..
απ' της Θράκης και του Πόντου μας τα μέρη..
δεν είν' σταυρός του Γολγοθά..
είναι σταυρός βαφτιστικός της γνώσης του ξεριζωμού
που κουβαλώ στο στήθος...
απλά..μα όχι απλοϊκά να σας το πω..
να σας το τραγουδήσω..
ρίζα μ' πως καταστρέφονται οι ζωές...
ανύποπτα..υπόγεια..
γκρεμίζονται κελάρια αληθινών ψυχών..
στων συμφερόντων τη μανία..
Όρκο έδωσα βαρύ εις τις ψυχές να μην ξεχνώ...
μην τύχει και τα χνάρια τους τα σβήσω....
φορώ το γύρω απ' το λαιμό..
 το ''κερνταλούκι'' μ' ακριβό..
στις αγορές δε θα το βρεις.. 
και στα παζάρια δεν πουλιέται..

Σοφίας Θεοδοσιάδη
 (''Το κερνταλούκι μ'  μάλαμα..σο μέρος τη καρδίας) =
(Το περιδέραιό μου χρυσό,στο μέρος της καρδιάς )
...............................................................................................................

Από τις ωραιότερες ερμηνείες του σπουδαίου αυτού άσματος..
Ύμνος στον αφανισμό των Ποντίων..
Αυθεντική ποντιακή φωνή χωρίς φιοριτούρες νεωτερίστικες..
Αυθεντικές..αληθινές εικόνες στο βίντεο........
ΜΠΡΑΒΟ !!!Μαρία Ευθυμιάδου τεμέτερον...ρίζα μ'.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : 
 
Kάηκε και το Τσάμπασιν και μείναν οι τοίχοι.. και πέσανε στη σωτηρία του, της Ορντούς τα παλληκάρια. και κάηκε και ζεματίστηκε της Ορντούς το λιβάδι και εκεί τίποτε δεν απέμεινε παρα μόνο αποκαίδια.. κάηκε και το Τσάμπασιν Γιαβρί μου, τίποτε δεν έμεινε πλαγιές και λιβαδοτόπια άλλο χορτάρι δεν φέρνουν.. μεγάλο κακό στο Τσάμπασιν σπίτια δεν θα απομείνουν μεγάλοι,μικροί, φτωχοί,πλούσιοι όλοι κάθονται και κλαίνε κλαίνε τα πουλιά του θεού κλαίνε οι πηγές κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ κλαίνε τα όμορφα τα έλατα..

....................................................................................................................................................................

''''ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΤΖΑΜΙ''''

Η λάμπα έφεγγε αμυδρά επάνω στο βιβλίο
πίσω απ' το τζάμι φάνηκε η τρυφερή μορφή σου
το φως απ' το καντήλι μου έπεφτε στα μαλλιά σου..
Με κοίταξες..εσίμωσες..και τα μαλλιά σου στόλιζε
ολόχρυσο στεφάνι.....

Σηκώθηκα και έτρεξα να 'ρθω εκεί κοντά σου..
τα δυο μου χέρια άπλωσα..την κόμη να χαϊδέψω.. 
κι εσύ μου χαμογέλασες..άνοιξες την αγκάλη
μου 'στειλες δυο γλυκά φιλιά..
και μου 'γνεφες να 'ρθω εκεί
στα χέρια τα ζεστά σου..

Έξω ο αγέρας μύριζε..Μάης λουλουδιάρης μήνας..
η φεγγαράδα έλουζε του γιασεμιού τα άνθια..
οι δρόμοι ήσαν σκοτεινοί..κανείς δεν περπατούσε..
εκοντοστάθηκα με μιας..ήρθε η ψυχή στα ίσα ..
μια οπτασία ήσουνα..από όνειρο βγαλμένη..
θυμήθηκα..δεν άνηκες στων ζωντανών τη χώρα..
παιχνίδι μου 'στησε ο έρωτας..και το παλιό φεγγάρι..

Στο αχνισμένο τζάμι μου ακούμπησα το δάχτυλο..
σου 'γραψα σ' αγαπάω..
μου  είπες σ' αγαπώ κι εγώ..και ύστερα εχάθης..
όνειρο ήτανε μαθές..και της ψυχής τερτίπι..

'' Πίσω απ' το τζάμι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια σερενάτα για τις ψυχές που μίλησαν!!!


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΙΧΜΗΡΟ ΑΓΚΑΘΙ'' - ''ΧΑΡΕΣΕ''- ( παραλληλισμοί)

Βολεμένοι..φορεμένοι πλαστικό εκμαγείο..
σε λεωφορείου παραθύρι με θέα ''ο κόσμος''
λόγια πτερόεντα..πουπουλένια πετούν στον αγέρα..
γητευτές των ανθρώπων οι μάσκες..
βολεμένα ανθρωπάκια στο ολίγον...
μες στου πλήθους γυρεύουν στη μπόχα ανάσες..
Είν΄φορές π' άθελά μου κοιτάζω..τρομάζω
αιχμηρό το αγκάθι στη γνώση φαντάζει..
αίμα στάζει πικρό στη συμπόνοια..
κοφτερή η λεπίδα στο ''άλλον''..να σφάζει
χρώμα αλλάζει ..λερά πανωφόρια..
ετικέτες κολλά η μιζέρια..
Πως φοβάμαι ολοένα στο δρόμο
τους ληστές ..
παραμύθια ονείρων να κλέβουν..
αιχμηρό το αγκάθι της ψυχής μου ματώνει...
την ξινόπικρη γεύση αδικίας μασώντας.

Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''ΧΑΡΕΣΕ''
 Ξέρεις τι σηµαίνει χαρέσε; 
Υπάρχει στην έρηµο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καµήλες.
 Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το µασούν. 
Το αιχµηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόµα τους, οι πληγές µατώνουν. 
Ωστόσο, όταν η γεύση του αλµυρού αίµατος
 αναµειχθεί µε τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει 
ακόµη πιο πολύ. 
Έτσι, όσο τρώνε µατώνουν, όσο µατώνουν τρώνε,
 δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίµα τους…
Κάπως σαν τον άνθρωπο στης πόλης το γίγνεσθαι..

...........................................................................................................


 

<< ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ>>

Σε τούτο τ' αλωνάκι το μικρό..
''στο καφενείον η Ελλάς'' 
άντρες τρανοί εμεγαλούργησαν..
αφήσαν τη σφραγίδα τους..χτίσαν πολιτισμό...
Σε τούτο τ' αλωνάκι το μικρό..
εκπτώσεις ζούμε ατελεύτητες..δεν έχουνε ούτε όρια..πληγές μα και γδαρσίματα 
ο Πολιτισμός παθαίνει..
Όχι..δεν παίρνω μέρος μες στο πανηγύρι το φτηνό δεν τα κατονομάζω..
τα κιτρινισμένα έντυπα..
μονάχα να ..τους πάπυρους θυμάμαι..
θλίβομαι..αναπολώ..και τους χρυσόδετους 
της Ιστορίας μας του πολιτισμού..
καθώς στα χέρια μου κρατώ..
ένα σπουδαίο περιοδικό..
που αγωνίζεται αθόρυβα..πολιτισμό να χτίσει..
Και ναι..υπάρχουνε ακόμη οι ονειροπόλοι..
οι ρομαντικοί
όχι δεν είναι γραφικοί..είναι οι ''Γκρεμιστάδες''
οι ''Γκρεμιστές'' του Κωστή μας Παλαμά..
που γκρεμίζουν την ασχήμια..
Γίνονται χτίστες μονομιάς..
κι ας μην το διαλαλούνε..

Μου 'φερε το κορίτσι μου το τεύχος το 84..
και σαν ρυάκι που κυλά..
διάβασα για το Χαλεπά..
την ομορφιά της γλυπτικής...
την ομορφιά του κόσμου...
Εμβάθυνση για τη ζωή..
χωρίς την κλειδαρότρυπα..
για τη ζωή του  Καλλιτέχνη..
βιογραφική προσέγγιση άριστη..
άκρως σοφιστική...
Ποια τάχα είμαι εγώ που θα σας πω..
τη ζωή σας εις το φως να οδηγάτε?
Μα η φωνή ασίγαστη του δάσκαλου 
που με σημάδεψε τα χρόνια μου τα νεανικά..
του αλησμόνητου Λιαντίνη΅:
<< Δώστε τροφή στον κόσμο αληθινή..
και έναν να κερδίσετε..είναι τεράστιο κέρδος..
η τοξικότητα δηλητηριάζει τη ζωή..
σωτηρία και ευτυχία δεν προσφέρει..
η γνώση είναι δύναμη..
κι η τέχνη ομορφιά ψυχής >>
Ετούτη η φωνή με οδηγεί..
ποτέ δεν την αρνιέμαι..
και τον παλεύω τον μικρό μου εαυτό..
ποτέ δε με απορρόφησαν του life style εικόνες
μοιράζομαι μαζί σας τα όμορφα..
τα αληθινά ..τα ωραία....
Τι όμορφη προσπάθεια!!!
Πολιτισμού στολίδι!!!

Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''''''ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΥς ΣΤΕΡΕΩΝΕς''''' - (αρχόντισσά μου μάνα)

Λεμονανθούς στερέωνες 
με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..
στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..
τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..
Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό.
δεν είχε πόρτες και παράθυρα αψηλά..
μα της ψυχής τα παραθύρια σου τρανά
στον ήλιο εντελώς παραδομένα...
Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..
σ' ένα ποτήρι του νερού..
φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..
Σε καρτερούσα..πάντα θα σε καρτερώ...
Ακατανίκητα η νοσταλγία με γυρνά..
ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..
είναι οι ''μυρωδιές'' σου..
έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..
όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..
μια οπτασία ολοζώντανη..
το ρόπτρο της ψυχής μου κουδουνίζεις...

 
Ήσουνα κόρη λυγερή..
όμορφη λες και ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..
Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες..
Μου μάθαινες..σου μάθαινα..
φωνές τριγύρω και χαρές..
ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..
καταχτητής του όνειρου..
σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..
πλειοδότης των ονείρων μου Εσύ....
Δασκάλισσα της διδαχής..
Αγάπης τι σημαίνει το για πάντα..

 
Και σήμερα ..
αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου
 που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..
σε πήρε μακριά απ' της Γης τις λεμονιές..
και στους μπαχτσέδες τους ουράνιους σε ανθίζει..
Κι εγώ..αμετανόητη της μυρουδιάς σου στων λεμονανθών..
ψάχνω για τσιμπιδάκι απ' το πρωί..το χέρι ψάχνω..
να καρφιτσώσει άνθη λεμονιάς στα γκρίζα τα μαλλιά μου...
Γιορτάζουνε οι μανάδες δεν ακούς?

''Λεμονανθούς στερέωνες'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................