''Της Προσφυγιάς και του Φευγιού'''..

...δύσκολο ήταν το ταξίδι αυτό της προσφυγιάς και του φευγιού γιαβρί μου..γιατί οι μισοί πεθάνανε στου λυτρωμού τις στράτες.. Τάφος τους έγινε η θάλασσα,αδιάβαστοι επήγανε οι πιο πολλοί από το κοπάδι εκείνο του ξεριζωμού...στης Τραπεζούντας μας στον τόπον...στο λιμάνι..

Αποβραδίς..πριν το ταξίδι του ξενιτεμού..στ' άγνωστο να κινήσουμε ..τις ετοιμασίες άρχισα με την ψυχή σφιγμένη..Όχι μη φανταστείς πως είχαμε μπαγκάζια περισσά ή τίποτες βαλίτσες.Δύο μποχτσάδες πήραμε μαζί μας μοναχά..και την εικόνα μας στο τρίπτυχο της Παναγιάς… Γιατί εμείς δε θα εφεύγαμε να αφήσουμε πίσω εκεί και το Θεό μας…Έτάϊσα και έβαλα από νωρίς όλα μου τα μωρά να κοιμηθούνε..για να αντέχουνε  το αύριο..που δύσκολο πολύ θα ήταν.Ζύμωσα και τηγάνισα και λίγα πιροσκία..να φάμε έτσι μια ‘’μπουκιά’’με τους γειτόνους μας..και να τους παραδώσουμε τα ζώα μας ..το βιός μας…Ήτανε καλοί άνθρωποι οι γειτόνοι μας ο Αχμέτ και η Φατμέ…Ποτέ δεν τσακωθήκαμε..και ας επιστεύανε αυτοί  εις τον δικό τους τον Αλλάχ κι εμείς εις το Θεό μας..Γιατί κορίτσι μου γλυκό..εμείς δεν εκοιτάζαμε ονόματα Θεών και πως τους ονομάζαν και τους λένε..Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν οι ανθρώποι να ‘χουν μέσα τους έναν Θεό ολοζώντανο …με αυτόν και να πορεύονται δίκαια και ταπεινά…να σέβονται τους γύρω  τους ανθρώπους…

Συγκινήθήκαμε και κλάψαμε πολλές στιγμές..στην ύστερη..χωρίς ελπίδα γυρισμού..τη σκοτεινή βραδιά μας..έδωσε ορμήνειες ο παππούλης σου εις τον Αχμέτ κι εκεί αποχαιρετιστήκαμε..με δάκρυα στα μάτια..Αφήσαμε πίσω όλα μας τα ζωντανά..εδώσαμε κι ένα κλειδί εις τη Φατμέ..και ένα δεύτερο κλειδί το έκρυψε ο πάππος σου στην πόρτα..στο κωνάκι μας..κάτω από το βαρέλι με το γιασεμί..και είπε όταν γυρίσουμε εκεί για να το βρούμε…Ξημέρωνε ο ουρανός..και εζέψαμε το κάρο μας…με τις δυο  αγελάδες μας  τις δυνατές..που πάντα με αυτές εταξιδεύαμε εκεί γύρω…Τα μάτια των παιδιών μου ορθάνοιχτα να μας κοιτούν ..πολύ απορημένα..και να μη σταματούν να με ρωτούν..που μας πηγαίνεις μάνα μες στη νύχτα..Ταξίδι τους  είπα πως θα πάμε μακρινό..για να γνωρίσουνε τη μακρινή μας την πατρίδα..Είμαστε Έλληνες τους είπαμε..και πρέπει σε αυτή την εκδρομή..να δείτε εσείς και να γνωρίσετε τις ρίζες των προγόνων σας…είναι μας είπανε..πολύ όμορφη χώρα η Ελλάδα..Ησύχασαν τότε τα παιδιά..και με χαμόγελο εξεκινήσαν…Γελάγανε ..χοροπηδούσαν και ελέγανε..πως θα αγοράσουνε εκεί..πολλά και όμορφα παιχνίδια..λεφτουκάρια ..πορτοκάλια...

Κι έτσι ..με ένα ψέμμα που εξεστομίσαμε εις τα μωρά .. κλειδώσαμε και φύγαμε..με την καρδιά χίλια  κομμάτια..ως να κατέβουμε για το λιμάνι στο παπόρο για το άγνωστο..που η μοίρα θα μας έπαιζε το ανείπωτο παιχνίδι................

''Της Προσφυγιάς και του Φευγιού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( απόσπασμα ζωντανής αφήγησης της νόνας μου Σοφίας Ορφανίδη)
...........................................................................................................