''''''ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΥς ΣΤΕΡΕΩΝΕς''''' - (αρχόντισσά μου μάνα)

Λεμονανθούς στερέωνες 
με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..
στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..
τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..
Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό.
δεν είχε πόρτες και παράθυρα αψηλά..
μα της ψυχής τα παραθύρια σου τρανά
στον ήλιο εντελώς παραδομένα...
Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..
σ' ένα ποτήρι του νερού..
φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..
Σε καρτερούσα..πάντα θα σε καρτερώ...
Ακατανίκητα η νοσταλγία με γυρνά..
ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..
είναι οι ''μυρωδιές'' σου..
έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..
όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..
μια οπτασία ολοζώντανη..
το ρόπτρο της ψυχής μου κουδουνίζεις...

 
Ήσουνα κόρη λυγερή..
όμορφη λες και ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..
Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες..
Μου μάθαινες..σου μάθαινα..
φωνές τριγύρω και χαρές..
ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..
καταχτητής του όνειρου..
σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..
πλειοδότης των ονείρων μου Εσύ....
Δασκάλισσα της διδαχής..
Αγάπης τι σημαίνει το για πάντα..

 
Και σήμερα ..
αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου
 που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..
σε πήρε μακριά απ' της Γης τις λεμονιές..
και στους μπαχτσέδες τους ουράνιους σε ανθίζει..
Κι εγώ..αμετανόητη της μυρουδιάς σου στων λεμονανθών..
ψάχνω για τσιμπιδάκι απ' το πρωί..το χέρι ψάχνω..
να καρφιτσώσει άνθη λεμονιάς στα γκρίζα τα μαλλιά μου...
Γιορτάζουνε οι μανάδες δεν ακούς?

''Λεμονανθούς στερέωνες'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................