''''ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΤΖΑΜΙ''''

Η λάμπα έφεγγε αμυδρά επάνω στο βιβλίο
πίσω απ' το τζάμι φάνηκε η τρυφερή μορφή σου
το φως απ' το καντήλι μου έπεφτε στα μαλλιά σου..
Με κοίταξες..εσίμωσες..και τα μαλλιά σου στόλιζε
ολόχρυσο στεφάνι.....

Σηκώθηκα και έτρεξα να 'ρθω εκεί κοντά σου..
τα δυο μου χέρια άπλωσα..την κόμη να χαϊδέψω.. 
κι εσύ μου χαμογέλασες..άνοιξες την αγκάλη
μου 'στειλες δυο γλυκά φιλιά..
και μου 'γνεφες να 'ρθω εκεί
στα χέρια τα ζεστά σου..

Έξω ο αγέρας μύριζε..Μάης λουλουδιάρης μήνας..
η φεγγαράδα έλουζε του γιασεμιού τα άνθια..
οι δρόμοι ήσαν σκοτεινοί..κανείς δεν περπατούσε..
εκοντοστάθηκα με μιας..ήρθε η ψυχή στα ίσα ..
μια οπτασία ήσουνα..από όνειρο βγαλμένη..
θυμήθηκα..δεν άνηκες στων ζωντανών τη χώρα..
παιχνίδι μου 'στησε ο έρωτας..και το παλιό φεγγάρι..

Στο αχνισμένο τζάμι μου ακούμπησα το δάχτυλο..
σου 'γραψα σ' αγαπάω..
μου  είπες σ' αγαπώ κι εγώ..και ύστερα εχάθης..
όνειρο ήτανε μαθές..και της ψυχής τερτίπι..

'' Πίσω απ' το τζάμι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια σερενάτα για τις ψυχές που μίλησαν!!!


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,