'' ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑς''

Mια αγωνία την επεριέλουζε..  
μην τύχει και ξεχάσει..και χαθεί..  
να μην αλησμονήσει και λησμονηθεί..
η σκέψη εστασίαζε..ανεξέλεγκτη..
πατήματα ν' αφήσει.. 
επιθυμία της διακαής...
τα λόγια της τα σιωπηρά..  
τα ανείπωτα χτυπήματα..  
της πόρτας της ψυχής της..
 με τον κονδυλοφόρο της ζωγράφιζε..
απόηχους..λευκώματα χρυσόδετα..
πα στις ξεθωριασμένες της..
προγόνων τις σελίδες...
Έρχονταν βράδια αλλόκοτα..
επνίγονταν..  
βράδια που την τυλίγαν οι περικοκλάδες του..  
απομυζούσανε το μέλι της ψυχής της....  
του κόσμου του παράξενου..  
που τις πληγές της ενδοχώρας της αιμάτωνε..
ξέφτια στο χράμι το υφαντό
του κόσμου του πολύχρωμου..  
αταίριαστες κλωστές και χρώματα..  
σε ένα υφάδι υφαμένα....  
Βαθύ πηγάδι η σκέψη της...
υπόγειες διαδρομές..  
δροσοσταλιές ποτιστικές..
στα μύρα της ψυχής της... 

Σάλεμα αέρινο έψαχνε η ψυχή..
παρά που η μέρα της εκύλαγε σκληρά.
κι ούτε που γνώριζε την έκβαση
της αύριον ημέρας.
Ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά 
της δεντρολιβανιάς..του γιασεμιού
η ψυχή στην έμπαση στης μνήμης της..
φυλλομετρώντας..ξεφυλλίζοντας
στης νοσταλγίας και της θύμησης
στης αναβάπτισης
τα μονοπάτια σιγανά την οδηγούσε.. 
Της άρεσαν τα ξεφυλλίσματα...
τα στεγανά της εφρουρούσαν...........


''ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

 

Πάει καιρός..
που εγεύθηκα την Πίστη στα σημεία
μη με ρωτάς πως και γιατί..
είναι που επερίμενα 
τα βράδια μου τα σκοτεινά
ήλιος να τα φωτίσει?
είναι που επρόσμενα το καταχείμωνο
τα στάχυα να καρπίσουν..
για..μέσα απ' τα καμμένα μου
 που επρόσμενα βλαστάρια να ανθίσουν?.
Έτσι ο νους πλανεύτηκε...
βρήκε έναν τόπο να προσεύχεται.
χωρίς λιβάνια και κεριά
χωρίς πολυελαίους.
Όχι δεν είναι μια εκκλησιά 
που λειτουργάει τις Κυριακές
και στις γιορτές ..στις σχόλες..
είναι το δικό μου καταφύγιο ιερό
ψηλά φυλάει την κορφή
την πόλη αγναντεύει...



Μέσα στην ησυχία του βουνού
ανάμεσα στα κελαηδήματα των αηδονιών
στα λάβδανα τα ταπεινά
και στα θροϊσματα των φύλλων
κρατάει σφιχτά την Πίστη στ' αψηλά
ανοίγει την ψυχή..σκορπάει βάλσαμο
στρέφει τα μάτια του Θεού
στοχεύει την ψυχή μου..
μες στη γαλήνη του πρωιού
όταν τα βήματα γλυκά
εκεί με προσκαλούνε..
Δεν έχει σήμαντρα ακριβά
είναι η καμπάνα της η ταπεινή
που κρύβεται στιγμές- φορές
στον τρούλο της ψυχής μου..



''ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Μάθε να Δίνεις..το Όνειρο''

Συνάδελφέ μου δάσκαλε
ετούτο θα σου ευχηθώ..
Στο όνειρο να στέκεσαι.............
στο όνειρο που έλεγε..
πως θα πετάξουν τα παιδιά σαν τα πουλιά..
σε μέρη άγνωστα και ξωτικά..
μέσα απ' τα παραδείσια βιβλία..
γιατί μιμούνται τα παιδιά..
είν' σφουγγαράκια αληθινά..
κι αν δουν σελίδες με πουλιά..
πετούν κι αυτά μαζί τους..
κι αν δούνε ταξιδιώτες και ερευνητές..
ταξιδευτές ονειρεύονται να γίνουν..
κι αν μέσα από τα παραμύθια οδηγηθούν
 σε πύργους..μάγους κι ήρωες.. 
μια αγάπη για την εξερεύνηση 
φυτεύεται στο βάθος της καρδιάς τους..
Δώσε βιβλία στα παιδιά..
χάρισέ τους το πέταγμα..το όνειρο!!! 
χάρισε όσο το αντέχεις..το μπορείς
κομμάτια απ' την ψυχή σου...
βάλε φτερά στα πόδια τους..
ορίζοντες στα μάτια..



Είναι η ευκαιρία επικοινωνίας μαγική..
το στοίχημα μεγάλο
διαδικασία ηθοπλαστική..
το δούναι και λαβείν σου...
είναι ιστορία μαγική
το μοίρασμα της γνώσης..

'' μάθε να δίνεις..το όνειρο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΝΙΧΡΟς ΚΗΡΥΞ''

Είχα άθελά μου σχεδόν βυθιστεί
στην αποχαύνωση 
της ελαφράδας της γραφής σου..
Χωρίς διάθεση υποτίμησης 
για τον επηρεασμό 
των αδυνάτων σου αναγνωστών..
στέκομαι στον αντίποδα  αυτών
με γνώσιν κι ενσυναίσθησιν
 σου ομολογώ..
στην έννοιαν ευρίσκεσαι 
μακράν της ανιούσης
την κατιούσαν έχεις πάρει προ πολλού...
εσμικρύνθη η ζωή σου αφόρητα θαρρώ
καθώς εξαντλείται στο ακόρεστον εγώ
εναγκαλίσθης τη σκια σου..
απύθμενος..μόνιμα ανεπαρκής..
ανολοκλήρωτος και άρα δυστυχής..
Εις την  καμπύλην σου της ευτυχίας..
εδήλωσες απών
η λυσσαλέα σου ορμή για μιαν επίδειξιν
θρέφει τα ταπεινά σου ένστικτα
κήρυκα πενιχρόν σ' αναγορεύει
εξώφυλλον σε κάμει ποταπόν....
Ωστόσο επιπλέον αγνοείς την ηθικήν
πως το δημόσιον καλόν
ποτέ του δεν στηρίχθη σε αριβίστες.

Συχώρα με αν σε πίκρανα
είναι κι αυτό το χούι μου
παιδίσκη ούσα που το κουβαλώ
τον κόσμο για ν'αλλάξω..
Φταίνε οι δασκάλοι μου γι αυτό
που εικόνισμα τους είχα
άλλοι ελέγαν πως απόδιωχνα σκιες
κι άλλοι πως τις φιλούσα..
ύστερα με περίσκεψιν και χάριν περισσή
υπόκωφα τις νύχτες εμειδιούσα..
Το 'ξερα μυστικά πως μ' ιντριγκάρανε
και μερικώς και ειδικώς..σκιες
αφόβως τις προσέγγιζα..
ήταν που χάνονταν αθόρυβα
καθώς το φως τις ξασθενούσε...
κι έτσι επέστρεφα ευτυχής..
στης εσχατιάς τις γειτονιές..
του προσφιλούς από παλιά
κοινωνικού μου  γαλαξία.

''ΠΕΝΙΧΡΟς ΚΗΡΥΞ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ ΤΟ ΦΕΓΓΟς''

Τα πετρωμένα της τα όνειρα εμούσκευαν
οι στάλες τ' ανεμόβροχου στο παραθύρι της

άξαφνα την ανέμισε ο σορόκος της καρδιάς της

μια υποψία ευτυχίας την ψιχάλισε..

το βλέμμα.......

στο αντιφέγγισμα του λυχναριού

στο κασελάκι το παλιό με τα δαντελωτά
πλησίασε στη ζωή της...
Παλιά κασέλα κλειδωμένη από καιρό
στα ξεχασμένα μες στην κάμαρα
κρατούσε  απομεινάρια ..ξέφτια μιας ζωής
κρυμμένα γράμματα..χαρτάκια με τις θύμησες
λευκές δαντέλες που ο χρόνος εκιτρίνισε..
Στου λυχναριού το φέγγος αναγάλλιασε
λες και ζωγράφιζε τις άδειες τις σπηλιές..
που 'χαν κρυμμένα τα θεριά..
που εστοιχειώνανε της νιότης της τα κάλλη..

Το γιακαδάκι τράβηξε..φόρεσε στο λαιμό της

τα δάχτυλα ψαχούλεψαν 

τις τρύπες στο πλεχτό της

εσκέφτηκε...........

αφήναν χαραμάδες ανοιχτές

θα βρέξουνε οι στάλες τ' ανεκπλήρωτα

αμήχανα..στα άθελα..ετράβηξε 

ξήλωνε τη μεταξωτή κλωστή

έραβε τις ρωγμές της..

''ΣΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ ΤΟ ΦΕΓΓΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

''ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ''

Μούσα μου εστάθη η ίδια η ζωή..
δεν την εκαταφρόνησα..
ούτε κι εκείνη εμένα...
της Τερψιχόρης ελαχτάρησα 
εκείνο το φουστάνι του χορού
μύθος να μοιάζουνε οι μέρες μου
 οι νύχτες μου να 'χουν το λυρισμό της...
Τραγούδια έκαμα τις αμαρτίες μου 
τις ανημπόριες μου στιχάκια
της μίζερης στιγμές- φορές αχλής
πέταξα το φουστάνι..
Στιχάκια έκαμα τα κολασμένα μου
τ' ακόλαστα ιερά μου τα φυλάγω
τους πειρασμούς προσκύνησα
τα πάθη μου ετάϊσα
τη δύναμη..αδυναμίες μου
σπόρους εφύτεψα στη ρίζα μου
δεντριά για να γεννούνε

Ο πιο τρανός μου ο καημός
είναι πως δε δυνήθηκα
μαζί σου να γεράσω..
τ'σπρα σαν χιόνια μου μαλλιά
την ώρα μου την ύστερη
όταν θα σβηεί το φως μου
άγνωρα χέρια μη χαιδέψουνε.
στο πέρασμά μου για τα σε
ήταν οι προσευχές μου..
Καρτέρι στήνω μες στις νύχτες μου
της Μούσας μου εκλιπαρώ
σαν οπτασία να σε φέρει
το τάμα να 'βγει αληθινό
την ύστατη εικόνα σου να ορώ...
στο επέκεινα σαν κινήσω για να σ' εβρω..

'' ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''ΑΝΘΡΩΠΟΙ''

Έμοιαζες προχωρώντας ν' αναπνέεις ηδονικά..
τις μυρωδιές της πόλης και του πλήθους..
έψαχνες μια γωνιά για να σκεφτείς.. ατομικά..συνολικά..
πότε κοιτώντας χαμηλά 
στις λίμνες ψάχνοντας..μες στα θολά νερά..
και άλλοτε τα όνειρα κοιτώντας 
στα χαμένα  σου φεγγάρια..
Και γύρω σου  το ψέμμα επερίσσευε
στα σπίτια..στις αυλές..στο μέσα μας..στα γύρω ..
Και υποσχέσεις..
υποσχέσεις στήνανε χορό..
Ο αγέρας γέμιζε από ''θα''.
Μα το ''θα''  το εσπείρανε..
σου το 'λεγε η νόνα σου σοφά
κι εκείνο δεν εφύτρωνε..
αφύτρωτος ο σπόρος του μαθές
και πολυκαιρισμένος..
εσέπετο στο άνυδρο το χώμα.
Παράξενοι οι άνθρωποι..οι εποχές αλλιώτικες..
και η υποκρισία και το φαίνεσθαι..
ντύνονταν καθώς πρέπει..
Τι με κοιτάς και απορείς
έτσι δεν ήταν πάντα?
Τι κρίμα αλήθεια κι άδικο.
όταν το φαίνεσθαι υπερτερεί του είναι! 



Γρήγορος και τρεχαλητός καιρός..
καιρός της ελαφρότητας..
και του φαστ- φουντ ημέρες
της μιας ημέρας έρωτες
και κλάμματα που μια βραδιά κρατάνε..
ερπετά που σέρνονται στη γη 
οι ανθρώποι ώρες - ώρες
για μιας θυρίδας το χρυσό κλειδί..
σαν να 'ναι οι άνθρωποι μιας χρήσεως.. 
σαν το σαπούνι που ξεπλένεις και πετάς..
σαν να 'ναι τσίχλα που ξεθύμανε η γλύκα της
 και καταγής τη φτύνεις..

Μα είν' η ζωή μονάχη της μια ποίηση
εμμονική της ομορφιάς..
και μη μου βαλαντώνεις..
κι αλί σε κείνον που μονάχα την ασχήμια της
σ' αντικαθρέφτισμα ορά..
Χαμένη μες στο πλήθος τριγυρνάς
υπάρχουνε και άνθρωποι
υπάρχει ακόμα ελπίδα 
σου το θυμίζουν οι αφανείς αγωνιστές 
στου δρόμου τη γωνία
σου το θυμίζουν οι αλτρουιστές..
σου το θυμίζουν οι φιλεύσπλαχνοι..
σου το θυμίζουνε και οι ερωτευμένοι
με δίχως μάσκα και γυαλιά
στα σκοτεινά δρομάκια
με μέγα πάθος σαν φιλιούνται...

''ΑΝΘΡΩΠΟΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,