''ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Πάει καιρός..
που εγεύθηκα την Πίστη στα σημεία
μη με ρωτάς πως και γιατί..
είναι που επερίμενα 
τα βράδια μου τα σκοτεινά
ήλιος να τα φωτίσει?
είναι που επρόσμενα το καταχείμωνο
τα στάχυα να καρπίσουν..
για..μέσα απ' τα καμμένα μου
 που επρόσμενα βλαστάρια να ανθίσουν?.
Έτσι ο νους πλανεύτηκε...
βρήκε έναν τόπο να προσεύχεται.
χωρίς λιβάνια και κεριά
χωρίς πολυελαίους.
Όχι δεν είναι μια εκκλησιά 
που λειτουργάει τις Κυριακές
και στις γιορτές ..στις σχόλες..
είναι το δικό μου καταφύγιο ιερό
ψηλά φυλάει την κορφή
την πόλη αγναντεύει...

Μέσα στην ησυχία του βουνού
ανάμεσα στα κελαηδήματα των αηδονιών
στα λάβδανα τα ταπεινά
και στα θροϊσματα των φύλλων
κρατάει σφιχτά την Πίστη στ' αψηλά
ανοίγει την ψυχή..σκορπάει βάλσαμο
στρέφει τα μάτια του Θεού
στοχεύει την ψυχή μου..
μες στη γαλήνη του πρωιού
όταν τα βήματα γλυκά
εκεί με προσκαλούνε..
Δεν έχει σήμαντρα ακριβά
είναι η καμπάνα της η ταπεινή
που κρύβεται στιγμές- φορές
στον τρούλο της ψυχής μου..



''ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,