'' ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑς''

Mια αγωνία την επεριέλουζε..  
μην τύχει και ξεχάσει..και χαθεί..  
να μην αλησμονήσει και λησμονηθεί..
η σκέψη εστασίαζε..ανεξέλεγκτη..
πατήματα ν' αφήσει.. 
επιθυμία της διακαής...
τα λόγια της τα σιωπηρά..  
τα ανείπωτα χτυπήματα..  
της πόρτας της ψυχής της..
 με τον κονδυλοφόρο της ζωγράφιζε..
απόηχους..λευκώματα χρυσόδετα..
πα στις ξεθωριασμένες της..
προγόνων τις σελίδες...
Έρχονταν βράδια αλλόκοτα..
επνίγονταν..  
βράδια που την τυλίγαν οι περικοκλάδες του..  
απομυζούσανε το μέλι της ψυχής της....  
του κόσμου του παράξενου..  
που τις πληγές της ενδοχώρας της αιμάτωνε..
ξέφτια στο χράμι το υφαντό
του κόσμου του πολύχρωμου..  
αταίριαστες κλωστές και χρώματα..  
σε ένα υφάδι υφαμένα....  
Βαθύ πηγάδι η σκέψη της...
υπόγειες διαδρομές..  
δροσοσταλιές ποτιστικές..
στα μύρα της ψυχής της... 

Σάλεμα αέρινο έψαχνε η ψυχή..
παρά που η μέρα της εκύλαγε σκληρά.
κι ούτε που γνώριζε την έκβαση
της αύριον ημέρας.
Ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά 
της δεντρολιβανιάς..του γιασεμιού
η ψυχή στην έμπαση στης μνήμης της..
φυλλομετρώντας..ξεφυλλίζοντας
στης νοσταλγίας και της θύμησης
στης αναβάπτισης
τα μονοπάτια σιγανά την οδηγούσε.. 
Της άρεσαν τα ξεφυλλίσματα...
τα στεγανά της εφρουρούσαν...........


''ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,