''ΑΝΘΡΩΠΟΙ''

Έμοιαζες προχωρώντας ν' αναπνέεις ηδονικά..
τις μυρωδιές της πόλης και του πλήθους..
έψαχνες μια γωνιά για να σκεφτείς.. ατομικά..συνολικά..
πότε κοιτώντας χαμηλά 
στις λίμνες ψάχνοντας..μες στα θολά νερά..
και άλλοτε τα όνειρα κοιτώντας 
στα χαμένα  σου φεγγάρια..
Και γύρω σου  το ψέμμα επερίσσευε
στα σπίτια..στις αυλές..στο μέσα μας..στα γύρω ..
Και υποσχέσεις..
υποσχέσεις στήνανε χορό..
Ο αγέρας γέμιζε από ''θα''.
Μα το ''θα''  το εσπείρανε..
σου το 'λεγε η νόνα σου σοφά
κι εκείνο δεν εφύτρωνε..
αφύτρωτος ο σπόρος του μαθές
και πολυκαιρισμένος..
εσέπετο στο άνυδρο το χώμα.
Παράξενοι οι άνθρωποι..οι εποχές αλλιώτικες..
και η υποκρισία και το φαίνεσθαι..
ντύνονταν καθώς πρέπει..
Τι με κοιτάς και απορείς
έτσι δεν ήταν πάντα?
Τι κρίμα αλήθεια κι άδικο.
όταν το φαίνεσθαι υπερτερεί του είναι! 



Γρήγορος και τρεχαλητός καιρός..
καιρός της ελαφρότητας..
και του φαστ- φουντ ημέρες
της μιας ημέρας έρωτες
και κλάμματα που μια βραδιά κρατάνε..
ερπετά που σέρνονται στη γη 
οι ανθρώποι ώρες - ώρες
για μιας θυρίδας το χρυσό κλειδί..
σαν να 'ναι οι άνθρωποι μιας χρήσεως.. 
σαν το σαπούνι που ξεπλένεις και πετάς..
σαν να 'ναι τσίχλα που ξεθύμανε η γλύκα της
 και καταγής τη φτύνεις..

Μα είν' η ζωή μονάχη της μια ποίηση
εμμονική της ομορφιάς..
και μη μου βαλαντώνεις..
κι αλί σε κείνον που μονάχα την ασχήμια της
σ' αντικαθρέφτισμα ορά..
Χαμένη μες στο πλήθος τριγυρνάς
υπάρχουνε και άνθρωποι
υπάρχει ακόμα ελπίδα 
σου το θυμίζουν οι αφανείς αγωνιστές 
στου δρόμου τη γωνία
σου το θυμίζουν οι αλτρουιστές..
σου το θυμίζουν οι φιλεύσπλαχνοι..
σου το θυμίζουνε και οι ερωτευμένοι
με δίχως μάσκα και γυαλιά
στα σκοτεινά δρομάκια
με μέγα πάθος σαν φιλιούνται...

''ΑΝΘΡΩΠΟΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,