''ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ''

Μούσα μου εστάθη η ίδια η ζωή..
δεν την εκαταφρόνησα..
ούτε κι εκείνη εμένα...
της Τερψιχόρης ελαχτάρησα 
εκείνο το φουστάνι του χορού
μύθος να μοιάζουνε οι μέρες μου
 οι νύχτες μου να 'χουν το λυρισμό της...
Τραγούδια έκαμα τις αμαρτίες μου 
τις ανημπόριες μου στιχάκια
της μίζερης στιγμές- φορές αχλής
πέταξα το φουστάνι..
Στιχάκια έκαμα τα κολασμένα μου
τ' ακόλαστα ιερά μου τα φυλάγω
τους πειρασμούς προσκύνησα
τα πάθη μου ετάϊσα
τη δύναμη..αδυναμίες μου
σπόρους εφύτεψα στη ρίζα μου
δεντριά για να γεννούνε

Ο πιο τρανός μου ο καημός
είναι πως δε δυνήθηκα
μαζί σου να γεράσω..
τ'σπρα σαν χιόνια μου μαλλιά
την ώρα μου την ύστερη
όταν θα σβηεί το φως μου
άγνωρα χέρια μη χαιδέψουνε.
στο πέρασμά μου για τα σε
ήταν οι προσευχές μου..
Καρτέρι στήνω μες στις νύχτες μου
της Μούσας μου εκλιπαρώ
σαν οπτασία να σε φέρει
το τάμα να 'βγει αληθινό
την ύστατη εικόνα σου να ορώ...
στο επέκεινα σαν κινήσω για να σ' εβρω..

'' ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................