''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' - ( Παραμυθοποίημα)

Έτρεχα στα ποτάμια και στις ρεματιές
τις μοίρες και τις μάγισσες
που τραγουδούσαν στα τραγούδια τους
οι απλοί ξωμάχοι και οι λιοψημένες κοπελλιές
μήπως και συναντήσω..
Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι
έμοιαζε ήρεμο πολύ..τα Καλοκάιρια τα ζεστά μας
σαν βγαίναμε παγάνα οι λιλιπούτειοι 
βουτώντας τη δροσιά για να γευτούμε..
Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..
επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου
κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει
να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..
Φόραγα τις γαλότσες μου την έπαιρνα κατόπι..
έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..
μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..
Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..
οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. 
να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..
που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. 
Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. 
θαρρούσανε οι γιαγιάδες πως μας ενανουρίζανε
για να κοιμόμαστε ελαφρά..ονειρευάμενα τα βραδια
μα είχανε κρυμμένη μια σοφία περισσή..
είναι εκείνα που γεννήσανε
μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..
τους ήρωες που γίνανε οι στόχοι μας 
και τα σημεία αναφοράς μας..
Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. 
πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..
τη μάγισσα εκείνη την καλή..
που σαν μια ''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν 
το άδικο και το σκληρό να τιμωρήσει..
΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες 
στο παιδικό μυαλό μου..
Μαζί μου ακόμα τώρα κουβαλώ
τις μοίρες..τις νεράϊδες και τις μάγισσες
που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..
καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..
και με χαμόγελο μου γνέφαν..με καλούσαν..
για να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..
μου ψιθυρίζαν την ελπίδα..
Στην πάλη μου θα υπερνικάει πάντοτε..
εκείνη εκεί.. η μάγισσα η όμορφη
που μοιάζει με Νεράϊδα.
Φταίνε οι διδαχές απ' τους δασκάλους μου 
πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..
η εργατικότης..η ευγένεια εκτιμάται..
το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..
κι ο δράκος μας να μεταμορφωθεί
με κόπο και ίδρωτα πολύ..
να γίνει πριγκηπόπουλο..
σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του κυριεύσει..
και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...
Της φαντασίας μου τα δίχτυα 
ήσαν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..
δεν έφταναν..δε φτάνουνε 
για να σκεπάσουνε τα όνειρα 
που πλάθουνε οι ανθρώποι εις τη Γης.

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' ( ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΜΑ)
 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΦΡΕΓΑΤΕς ΟΙ ΣΕΛΙΔΕς ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ''

Στων βιβλίων τα ταξίδια εχάθηκα

επόνεσα τα μάτια μου
το νου επροσπάθησα απ' τα μικράτα μου
καθώς ετράνευα σε τάξη να τον βάζω...
τις λέξεις όλες να χωρεί

μα αυτό που εκατάφερα θαρρώ 
ήταν να κρύψω μέσα μου ένα παιδί
φρεγάτες με πανιά να ζωγραφίζει..
στις τρικυμίες να ξανοίγεται..
στον πόλεμο για τη ζωή
αντίσταση σε μάχες να προβάλλει..

να αντιλαμβάνεται χωρίς θολούρα
δίχως συννεφιά τη σκόνη μες στα χρόνια..
να μελετά σοφά..να προσπερνά
στο βόγκο της ασχήμιας να κωφεύει
στης ματαιοδοξίας της αλόγιστης
στης νόησης στης φτώχειας την κακομοιριά
των κούφιων ντενεκέδων με κατράμι..

Σκληρό πράγμα να αντιλαμβάνεσαι
το πήγαινε και το έλα των ανθρώπων..
σκληρό πολύ να αντιλαμβάνεσαι
το ανούσιο αλισβερίσι τους 
τα βρώμικα τα βράδια..
μα είναι θεϊκό να αντιλάμβάνεσαι
το μαγικό στο βλέμμα τους..
μία σπίθα..μία αναλαμπή..
μία ανεξάντλητη προοπτική φωτός..
στο άρωμα αγάπης των ανθρώπων...
Είν'  τα βιβλία μου οι δάσκαλοι
της ψυχής μου επαναστάτες..γητευτές..
μες στις κιτρινισμένες τις σελίδες τους
απάγκιασα σε Ειρήνης αγκαλιά...

''Φρεγάτες οι σελίδες με ταξίδεψαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς''''

Ταξίμια που τις νύχτες μας εμάγεψαν
οι αγάπες που μας εσημάδεψαν
παιγμένες παρτιτούρες αυτοσχέδια
πίσω απ' τα παραθύρια τα κλειστά
σαν τρεμοπαίζουνε στις γρίλλιες τους
ολόγιωμες τις κάμαρες φαντάζουν..
Ψηλά εστάθη τ' άστρο τ' ασημόφωτο
μου γνέφει και μου κρένει..
όλα είναι πλάνη ένα ξεγέλασμα..
η μόνη αλήθεια η αγάπη μας
η κορωνίδα των πηγών
η αγάπη που μας άνθισε
όντας συνέταιρο στα εύρετρα 
έχριζε την ψυχή σου....
Αγάπη..αρρώστεια είν' και γιατρικό
στα έγκατα του βράχου της καρδιάς
στάλα τη στάλα το λαγήνι της γιομίζει
δροσοσταλιές..
στα άνυδρα τα βράχια της κατρακυλά..
πηγάδια..λίμνες..θάλασσες
λατρείας μας γιομίζει.
Η εσωτερική μας μοναξιά
αντλεί..πηγάζει ύδωρ γιατρικό
αγάπης ύδωρ το βαφτίζει
λούζεται ..εξαγνίζεται..
φορεί φουστάνι χασεδένιο..καθαρό..
φουστάνι λουλουδάτο
στολίζει και την κεφαλή
κορώνα λες βασιλική
στεφάνι γιασεμένιο ..
Τα λύτρα ακριβά του αναζητητή
στης εύρεσης του κλέφτη της αγάπης..
πληρώνει όσο- όσο στην τιμή
στη φυλακή της..της αγάπης να κλειστεί
σαν κάκτος μια φορά για να ανθίσει...

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς '''

Υπάρχουν άνθρωποι στη Γης
αλύγιστα που μοιάζουνε δεντριά
που περπατούν αγέρωχοι
σαν να μην έχουνε σταυρό
στους ώμους και στα στήθια..
τολμούν..
σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά
δεν καίγονται τα βλέφαρα
στου ήλιου τις αχτίνες
κατάματα κοιτάζουνε το φως
της περηφάνειας η ασυλλογισιά
το βλέμμα δε θαμπώνει..
έχουν την τέχνη τους βαθειά
κρυμμένη μες στα σωθικά
του ''ζειν της καθημερινότητας''
στης ταπεινότης τα λημέρια ευδοκιμούν
απ' τη μιζέρια της ψυχής απαλλαγμένοι..
δεν κάνουνε την τρίχα τους τριχιά
λύνουν το γόρδιο δεσμό
της άτυχης ζωής τους..
αποφασισμένοι..ορθοί..ευθυτενείς
στους σκοτεινούς..
ψιχαλιστούς διαδρόμους τους
γράφουν στιχάκια καρδιακά
τις νότες τους στο πέρασμα
στους τοίχους ζωγραφίζουν..
στα γόνατα ποτές δεν περπατούν
οσφυοκάμπτες δε δηλώνουνε
αναζητούν τη μήτρα της ψυχής
ξαναβουτούν στο σάκο τον αμνιακό
στης γένεσης το ασφαλές
πνοή ζωής απ' την αρχή
ξανά για ν' αποχτήσουν..
στον κόσμο τούτο τον μικρό
που άδικος στα μάτια τους φαντάζει
άλλοι τους λένε μαχητές
μα εγώ 'Ομορφους τους λέγω..
ζητούν γλυκά το μερτικό
τον οίκτο δε γυρεύουν
αγάπη..χάδι ψάχνουνε στο μάγουλο
το χέρι της ζωής το μεταξένιο
να αναβλύσει την αγάπη απ' την καρδιά
τον κόσμο να ποτίσει..
και αν στο σταυροδρόμι ευτυχήσεις
και μαζί τους συναπαντηθείς..
το χέρι τείνε ευλαβικά..
σπάσε τις αντιστάσεις σου τις δόλιες
ξανασυστήσου απ' εξαρχής..
μη φοβηθείς να φορεθείς
το άρωμα που η αύρα τους σταλάζει...


''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς''

Υποταγμένο το συναίσθημα 
στις λιγοστές Αλκυονίδες του Χειμώνα σου
κυοφορούσες ευτυχίαν...
Φορούσες τη ζακέτα την πλεχτή
κι έβγαινες στο αγιάζι
ετρύπαγαν την πλάτη οι βελονιές
του ψύχους του καιρού και της καρδιάς σου..
εγέμιζες τα βλέφαρα με χρώματα 
απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων
ανθέων που εδειλιάζαν να φυτρώσουν .. 
εκοίταζες τις όμορφες βιολέτες σου..
τ' αγιάζι ετρύπαγε τα κόκκαλα
ήταν που σε εξεγέλαε 
η μέρα η Αλκυονίδα σου..
μαζεύοσουν για μια στιγμή
στο ανοιγμένο σου παράθυρο..
την ομορφιά της να αγναντέψεις..
Να σουλατσάρουν τα όνειρα
στης γειτονιάς σου της παλιάς..
εκείνα τα σοκάκια..
Κάθε που επέστρεφες εκεί..
μια επιθυμία σε κάτεχε
να κοινωνήσεις τη ζωή...
ως τότε που αθώα νεανίσκη
εγέμιζε η ποδιά άνθη ακριβά
καθώς και η ψυχή σου..
εκείνα τα αληθινά..
που η φύση μόνο ξέρει να τρατάρει..
Στο παραθύρι εστέκοσουν
αγέρωχα σου έκλεινε το μάτι
η νύφη η μυριοστόλιστη
αμυγδαλέας αδημονούσας
ζηλεύεις  της αμυγδαλιάς
τα άνθια της τα ροζ και τα λευκά της..
μήτε πτοούνται ..μήτε σκιάζονται..
στον παγωμένο τους διάδρομο
στης παγωμένης του Χειμώνα ηλιαχτίδας.. 
Παράτολμες βγαίνουν και σεργιανούν..
αποφασισμένες νύφες του καιρού
νύφη σου παραγγέλνουν για να στολιστείς
Άνοιξη να φορέσεις
σαν τότες που εστεφάνωναν το νου
εστεφάνωναν..τα άκαυτα  όνειρά σου..
Στης προσμονής τ' αντάμωμα
εχάνονταν στο άπειρο το βλέμμα σου
απ' όλα εφάνταζε πιο γλυκό
σαν το μεθύσι το γλυκόπιοτο
μιας κούπας με το μπρούσκο κοκκινέλι..
στον τοκετό της γέννας της Καλοκαιριάς
της γέννας της ψυχής σου...

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου ''...

Της πλήξης το σκαλί παραπλανητικό
σκοντάφτει εκειός που το δρασκέλισε
χάνονται οι δρόμοι οι φωτεινοί του..
πως περπατούν φορές- φορές
οι νιοι μες στο σκοτάδι
μοιραίοι οι αντικατοπτρισμοί..
οι παραλληλισμοί..οι παραβολές
η μια η νεάνις ν' αγωνίζεται ολημερίς
με ίδρωταν..αγώνα δημιουργικόν
τον άρτον της τον επιούσιον
εις το τραπέζι να τον θέσει
να χτίζει πόλιν ζηλευτήν..
πολίτης ευπροσήγορος..μονάχη στυλοβάτης 
κι Εκείνη..
η άφρων η νεάνις..η τυχοδιώκτισσα..
δέσμια προβολής.....
ενός ''τυχοδιωκτισμού'' που παρεξέκλεινε
εθάφθη στις σκιές τις ποταπές της
τον ιερόν τον θηλασμόν ως είδησιν..
προβάλλει ως αντικείμενο
μη έχουσα αντικείμενον εις την ζωήν
χάνει την μαγικήν ιδιωτικήν στιγμήν
της μυρωδιάς..της επαφής της μητρικής
το Θείον δώρον του αγγίγματος
βορρά κι αυτό στης προβολής 
τα φώτα του κενού..της ανασφάλειας
νεάνιδος χαμένης στα καπίκια..
καπίκια ενός συζύγου που εστόλισε το μπράτσο του
με δυο ποδάρια γυμνωμένα εις την θέαν την κοινήν
είναι προσοδοφόρα τα καπίκια όσο να πεις
στην αγορά της εντροπής
πωλούνται  ακριβά και τα ποδάρια..
Μία θλίψις ψιχαλίζει το περβάζι της ψυχής
η διαστρέβλωσις της έννοιας της αληθινής
του ηρωικού επαναστάτη τυχοδιώκτη
σκιάζεται..χάνεται η λάμψη της
μουσκεύει..αποσαθρώνεται
στου καπιταλισμού..
στης αριβίστριας  την αδηφάγα τη χοάνη
η ευτολμία ανύπαρκτη
εκκωφαντικές..
οι σιωπηλές στριγγιές εντός  μου....

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης''

Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης..
ροδανθού..αποκοιμήθηκα βαθειά
ισορροπώντας νότες της φθαρτής μου της ζωής
βρήκα πατρίδα και ταξίδεψα..
εσεργιάνισα..
μες στης ψυχής μου τα σοκάκια..
Κι αν η μοναδική πατρίδα μας είναι η ψυχή

αρώματα ενός τόπου που μας γέννησε..
μας βλάστησε
μικρού που μοιάζει και ασήμαντου..
μα που οι Θεοί διαλέξανε 
και ''ρίξαν'' στο Αιγαίο...
μαζί μου στη φαρέτρα κουβαλώ..
και τούτην ονειρεύομαι
στους νιους να παραδώσω...
Περνάω τις γραμμές των οριζόντων της
ξεχνιέμαι στο γαλάζιο της της θάλασσας
κύματα οι απελπισμένες οι ψυχές
στις τρικυμίες του Αίολου
που τραγουδήσαν στις αντέννες της
απόηχος στ' αυτιά μου από τον Πίνδαρο
στις Αιγινίτηκες..τις χορικές
τις λυρικές ωδές του..
τραγούδια μυθικά απ' τις σειρήνες του
του μυθικού Οδυσσέα
ακόμα παιανίζουνε..στα μέσα μου 
φερμένες λες και ως τα με
απ' τα βάθη των αιώνων..
Γλυκόπικρα συστατικά
ταξίδεμα κι ονείρατα
πατρίδα μαγεμένη...
τούτη είν' η πατρίδα που έχτιζα
από το γλυκολάλημα του γκιώνη εις την τζιτζιφιά
ως τη φλογέρα του μικρού βοσκού 
εις τις βουνοπλαγιές μου της Ροδόπης..
Αναμεσίς στις πικροδάφνες εκοιμήθηκα
των ποιητών της στο ονείρεμα
 οι λέξεις των μαλάματα..
τρανώνουνε ακόμα την ψυχή μου
κι ας την καταβροχθίζουνε
οι πλείστοι οι  αχρείοι  συνδαιτημόνες..
Δε ζω χωρίς ανασεμιά
είμαι η επιμένουσα αμετανόητα
τρυπώνω μες στις πικροδάφνες της
στιχάκια γράφω και τραγούδια καρδιακά..
μιας υποδύναμης στερέωμα
για να μπορώ να νταγιαντεύω..ν' αναπνέω...
γίνομαι ένα με τον γκρεμιστή του Παλαμά..
ένα και με τον χτίστη...

''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,