''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης''

Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης..
ροδανθού..αποκοιμήθηκα βαθειά
ισορροπώντας νότες της φθαρτής μου της ζωής
βρήκα πατρίδα και ταξίδεψα..
εσεργιάνισα..
μες στης ψυχής μου τα σοκάκια..
Κι αν η μοναδική πατρίδα μας είναι η ψυχή

αρώματα ενός τόπου που μας γέννησε..
μας βλάστησε
μικρού που μοιάζει και ασήμαντου..
μα που οι Θεοί διαλέξανε 
και ''ρίξαν'' στο Αιγαίο...
μαζί μου στη φαρέτρα κουβαλώ..
και τούτην ονειρεύομαι
στους νιους να παραδώσω...
Περνάω τις γραμμές των οριζόντων της
ξεχνιέμαι στο γαλάζιο της της θάλασσας
κύματα οι απελπισμένες οι ψυχές
στις τρικυμίες του Αίολου
που τραγουδήσαν στις αντέννες της
απόηχος στ' αυτιά μου από τον Πίνδαρο
στις Αιγινίτηκες..τις χορικές
τις λυρικές ωδές του..
τραγούδια μυθικά απ' τις σειρήνες του
του μυθικού Οδυσσέα
ακόμα παιανίζουνε..στα μέσα μου 
φερμένες λες και ως τα με
απ' τα βάθη των αιώνων..
Γλυκόπικρα συστατικά
ταξίδεμα κι ονείρατα
πατρίδα μαγεμένη...
τούτη είν' η πατρίδα που έχτιζα
από το γλυκολάλημα του γκιώνη εις την τζιτζιφιά
ως τη φλογέρα του μικρού βοσκού 
εις τις βουνοπλαγιές μου της Ροδόπης..
Αναμεσίς στις πικροδάφνες εκοιμήθηκα
των ποιητών της στο ονείρεμα
 οι λέξεις των μαλάματα..
τρανώνουνε ακόμα την ψυχή μου
κι ας την καταβροχθίζουνε
οι πλείστοι οι  αχρείοι  συνδαιτημόνες..
Δε ζω χωρίς ανασεμιά
είμαι η επιμένουσα αμετανόητα
τρυπώνω μες στις πικροδάφνες της
στιχάκια γράφω και τραγούδια καρδιακά..
μιας υποδύναμης στερέωμα
για να μπορώ να νταγιαντεύω..ν' αναπνέω...
γίνομαι ένα με τον γκρεμιστή του Παλαμά..
ένα και με τον χτίστη...

''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,