αλύγιστα που μοιάζουνε δεντριά
που περπατούν αγέρωχοι
σαν να μην έχουνε σταυρό
στους ώμους και στα στήθια..
τολμούν..
σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά
δεν καίγονται τα βλέφαρα
στου ήλιου τις αχτίνες
κατάματα κοιτάζουνε το φως
της περηφάνειας η ασυλλογισιά
το βλέμμα δε θαμπώνει..
έχουν την τέχνη τους βαθειά
κρυμμένη μες στα σωθικά
του ''ζειν της καθημερινότητας''
στης ταπεινότης τα λημέρια ευδοκιμούν
απ' τη μιζέρια της ψυχής απαλλαγμένοι..
δεν κάνουνε την τρίχα τους τριχιά
λύνουν το γόρδιο δεσμό
της άτυχης ζωής τους..
αποφασισμένοι..ορθοί..ευθυτενείς
στους σκοτεινούς..
ψιχαλιστούς διαδρόμους τους
γράφουν στιχάκια καρδιακά
τις νότες τους στο πέρασμα
στους τοίχους ζωγραφίζουν..
στα γόνατα ποτές δεν περπατούν
οσφυοκάμπτες δε δηλώνουνε
αναζητούν τη μήτρα της ψυχής
ξαναβουτούν στο σάκο τον αμνιακό
στης γένεσης το ασφαλές
πνοή ζωής απ' την αρχή
ξανά για ν' αποχτήσουν..
στον κόσμο τούτο τον μικρό
που άδικος στα μάτια τους φαντάζει
άλλοι τους λένε μαχητές
μα εγώ 'Ομορφους τους λέγω..
ζητούν γλυκά το μερτικό
τον οίκτο δε γυρεύουν
αγάπη..χάδι ψάχνουνε στο μάγουλο
το χέρι της ζωής το μεταξένιο
να αναβλύσει την αγάπη απ' την καρδιά
τον κόσμο να ποτίσει..
και αν στο σταυροδρόμι ευτυχήσεις
και μαζί τους συναπαντηθείς..
το χέρι τείνε ευλαβικά..
σπάσε τις αντιστάσεις σου τις δόλιες
ξανασυστήσου απ' εξαρχής..
μη φοβηθείς να φορεθείς
το άρωμα που η αύρα τους σταλάζει...
''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου