''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς''

Υποταγμένο το συναίσθημα 
στις λιγοστές Αλκυονίδες του Χειμώνα σου
κυοφορούσες ευτυχίαν...
Φορούσες τη ζακέτα την πλεχτή
κι έβγαινες στο αγιάζι
ετρύπαγαν την πλάτη οι βελονιές
του ψύχους του καιρού και της καρδιάς σου..
εγέμιζες τα βλέφαρα με χρώματα 
απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων
ανθέων που εδειλιάζαν να φυτρώσουν .. 
εκοίταζες τις όμορφες βιολέτες σου..
τ' αγιάζι ετρύπαγε τα κόκκαλα
ήταν που σε εξεγέλαε 
η μέρα η Αλκυονίδα σου..
μαζεύοσουν για μια στιγμή
στο ανοιγμένο σου παράθυρο..
την ομορφιά της να αγναντέψεις..
Να σουλατσάρουν τα όνειρα
στης γειτονιάς σου της παλιάς..
εκείνα τα σοκάκια..
Κάθε που επέστρεφες εκεί..
μια επιθυμία σε κάτεχε
να κοινωνήσεις τη ζωή...
ως τότε που αθώα νεανίσκη
εγέμιζε η ποδιά άνθη ακριβά
καθώς και η ψυχή σου..
εκείνα τα αληθινά..
που η φύση μόνο ξέρει να τρατάρει..
Στο παραθύρι εστέκοσουν
αγέρωχα σου έκλεινε το μάτι
η νύφη η μυριοστόλιστη
αμυγδαλέας αδημονούσας
ζηλεύεις  της αμυγδαλιάς
τα άνθια της τα ροζ και τα λευκά της..
μήτε πτοούνται ..μήτε σκιάζονται..
στον παγωμένο τους διάδρομο
στης παγωμένης του Χειμώνα ηλιαχτίδας.. 
Παράτολμες βγαίνουν και σεργιανούν..
αποφασισμένες νύφες του καιρού
νύφη σου παραγγέλνουν για να στολιστείς
Άνοιξη να φορέσεις
σαν τότες που εστεφάνωναν το νου
εστεφάνωναν..τα άκαυτα  όνειρά σου..
Στης προσμονής τ' αντάμωμα
εχάνονταν στο άπειρο το βλέμμα σου
απ' όλα εφάνταζε πιο γλυκό
σαν το μεθύσι το γλυκόπιοτο
μιας κούπας με το μπρούσκο κοκκινέλι..
στον τοκετό της γέννας της Καλοκαιριάς
της γέννας της ψυχής σου...

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,