''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ''

Όταν στο μύθο της γλυκά αφεθείς
η αγάπη αν πλημμυρίσει την καρδιά σου
τα μάτια σαν ψιχαλιστούν
το πάθος της ζωής σαν το φορέσεις..
στείλε λαμπρίτσα να την πάει την ευχή
να την κομίσει ελεύθερα
σε αγαπημένα πρόσωπα
στ' ανέλπιδο το τάσι της ψυχής
την τύχη να κεράσει.... 
Σημάδι μου 'φερε στη χαραυγή
ετύλιξε μ' αγάπη τον καρπό μου
στο μίσχο εσκαρφάλωσε 
στο άνθος της ψυχής..
είν' οιωνός λένε τρανός
να σε κοντεύουνε οι λαμπρίτσες 
να ζυγώνουν.......
Τις έννοιες ασπάζομαι 
και τους συμβολισμούς λατρεύω..
αρνούμαι να το διώξω εκείνο το παιδί
που με αφήνει να ονειρεύομαι
με ορθάνοιχτα τα μάτια...
Μύθοι πολλοί..ατέλειωτοι
ευφραίνουν την καρδία του ανθρώπου
μα όπου γύρω κι αν σταθείς
λόγο κακό δε θε να βρεις
για τούτο το μικρό..ασήμαντο
της ''Παναγίας το σκαθάρι''
έτσι το βάφτισαν οι εύελπεις
εκείνοι που αγάπησαν την Άνοιξη
εκείνοι που εκράτησαν στα μυστικά
το φωλιασμένο όνειρο..
εκειοί που την κακία πολεμάνε..
τι κι αν αδιαφορούνε τα αρπαχτικά
μπουκιά για να την κάμουν
είναι που εφρόντισε μονάχη της
αυτοσυντήρησης το δηλητήριο να σκορπά
είναι που εφρόντισε μονάχη της 
τα πράσινα τα ενοχλητικά
τα έντομα να βόσκει
να καθαρίζει το τοπίο μονομιάς
στα άνθια της ροδακινιάς
ελεύθερη να στέκει...

 ''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ''

by Alla Tsank

Στης μάνας έτρεχα ξωπίσω την ποδιά
βοτάνια γιατρικά να μου μαζεύει
να με ποτίζει αποβραδίς
σαν μεγαλώσω κι αντρειωθώ
αθάνατα περάσματα..να σκίζω μοναχή μου
να 'χω κρυμμένο το αντίδοτο
να ξεχωρίζω τις φαρμακερές τις δρακοντιές
να θεραπεύω τις πομφόλυγες
να αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής.. 
άτρωτη να λογιέμαι...
Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες μου
οι Άνοιξες τους Χειμώνες 
όλα έρχονταν στην ώρα τους
αόρατο ένα χέρι τα κινούσε
δεν ξέρω αν υπάρχει αφετηρία για τα μας
στο άτρωτο δεν ξέρω αν θα καυχιέμαι..
το θρόνο απαρνιέμαι πια των νιάτων μου
στο  Κύκνειο το άσμα μου
ο χρόνος λιγοστεύει..
τα χελιδόνια δε γνωρίζω αν χτίσουνε φωλιές
σε παραθύρια μου που ενδίδουν..
Στα ροζιασμένα χέρια της
έπλεκε το υφάδι  της ψυχής
βελόνι το βελόνι...
της μάνας μου απόμακρη η φωνή
τ' αυτιά μου τα χαϊδεύει:
Μην αρνηθείς ψυχή μου της δια βίου Άνοιξες
ως χτες ακόμα ονειρεύοσουν
περπάτησες στα αισθήματα πολύ
ελουλούδιασες..εκάρπισες
μην αφεθείς..πρόβαλλε αντίσταση
να μη σε παρασύρει το ποτάμι..
Κλείσε τα μάτια..χόρεψε
στου φόβου το ανώφελο μη μου σταθείς..
πρόσφυγας είσαι της ζωής
περαστικός στ' απέραντο
και σαν το εννοήσεις..
μην ηττηθείς κι ας κλάψεις..
δεν το 'μαθες τόσον καιρό
της μοίρας το γρανάζι σου
ως την τελευταία μας πνοή
ασταμάτητα γυρίζει
κοίτα εμέ..καύσιμο έγινα
το εφόδιο είμαι..η διδαχή..
σου έπλεξα ζακέτα να φορείς
να την ζεσταίνεις την ψυχή
τ' αγιάζι του καιρού να το αντέχεις..
σκέψου εμέ..
έγινα ο σπόρος που στο χώμα του επιστρέφει..

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς''

Χρόνια μου τα 'στελνες στις λεύκες μας
να μου γλυκαίνουν τον καημό
του πρώιμου φευγιού σου..
γλυκόλαλα..αγγελικά πουλιά
το πένθος αψηφούσαν..
δε γύρισαν οι κότσυφες στα δέντρα μας
δεν γλυκοκελαηδούνε τα πρωϊνά
μείναν αλάλητα..ξερά κλαδιά
αφώλιαγα και τα πουλιά
λες και γροικούν το πένθος της 
της ανθρωπότης σιωπηλά π' αργοπεθαίνει..
μα σήμερα έσπασε η σιωπή
ένα μικρό κοτσύφι απ' το πρωί
τον δρόμο μου γλυκαίνει..
λες και το έστειλε ο Θεός
να σπάσει τη σιωπή μας..
άνοιξε ελπίδας ποταμούς
τ' αγγελικού πουλιού η λαλιά του..
εβγήκα στο μπαλκόνι μου
τόσο μου επιτρεπόταν..
άπλωσα και τις χούφτες μου
στο μπαλκόνι της ψυχής να το φωλιάσω
σάμπως θαρρείς και ένας κότσυφας
το τέλεμα του πένθους μας μηνάει
εδάκρυσαν τα μάτια μου
αναθάρρησε η καρδιά μου
πλημμύρισαν ύμνους χερουβικούς
τα φοβισμένα σωθικά μου..
στις έρημες τις λεύκες μας
στις λιγοστές πρασιές μας
την ελπίδα εσυλλάβισα 
στην άγνωρη για μένανε
στη γλώσσα των πουλιών...

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ''.

by Sylva Zalmanson

Όταν οι ελπίδες θα χαθούν
το ματωμένο σου φεγγάρι και φανεί
στον γκρίζο ουρανό σου..
είν' οιωνός λένε κακός..
βλέμμα ν' αλλάξεις..πρόκανε
άλλαξε ορμήνεια..κοίτα αλλιώς
πες το κακό πως στάθηκε
αντίκρυ στον αόρατο εχθρό σου.
Αρρώστησε μια νύχτα η ανθρωπότητα
αρρώστησεν κι ο θόλος της ψυχής σου
βοτάνια κόψε της ψυχής
το γιατρικό να φτιάξεις
στο τέλμα μην παραδοθείς
το τέλμα μην αφήσεις 
στο βυθό του να σε πάρει..
γίνε στις πύλες του Θανάτου ο Ηρακλής
τον Κέρβερο ν' αρπάξεις από το λαιμό
να ελευθερώσεις τις ψυχές
που αργόσυρτα απέθαντες
βυθίζονται στον Άδη..
είν' φοβισμένες οι ψυχές
μαύρο το πέπλο τις σκεπάζει..
Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη μου
μα τούτο δω το ματωμένο Σου
καταμεσίς της Άνοιξης
πάντα θα το θυμούμαι..
φεγγάρι ήτανε σημαδιακό
Ζωής ή του Θανάτου
Οι νέοι πλέκουνε Μαρτιές
βραχιόλια για το μάτι του κεντάνε
το φως τρυπώνει από παντού
οι ελπίδες τους βλασταίνουν..
η Γη είν' σε πλήρη οργασμό
γεννάει..δεν πεθαίνει...

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ''''

by Dorina Costras

Δε σταματούν να κελαηδούν οι ποιητές
στις περιπτύξεις τους του νου
καίγονται μοναχοί τους στις ακτές
τις λέξεις τους ιχνηλατούν
στο πλανητάρι τ' αποστάγματος της κορυφής
με φως ξορκίζουνε το φόβο στις ψυχές των..
Παγιδευτήκαμε στο τάχαμου
πως γίναμε τάχαμου εξουσιαστές
κυρίαρχοι σταθήκαμε της ίδιας της ζωής μας..
Επαραμυθιαστήκαμε
βαδίσαμε γονυπετείς..σκύψαμε το κεφάλι
αντιληφθήκαμε φορές..
ήτανε γόρδιος δεσμός
των εξουσιαζόντων η θηλιά μας..
Στης συντεχνίας του αφανισμού
παραμερίζουν την ιλύ
στο δρόμο οι ποιητάδες..
κι αν θες το φως τους να λουστείς
τα παραθύρια άνοιξε του νου..
ραδιούργοι..δίσεχτοι καιροί
αδυναμία φέρνει στην ψυχή
μικρή η ζωή να τον χωρεί...
το φόβο ''απεταξάμην''.

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ''

Ανάλαφρες λευκές σκιές
στης χαραυγής το μέρωμα
λαχτάρας έσταζαν το φως
σ' αυλακωμένες παρειές
αύρα γλαυκή αναδεύει τες
άγκυρες ανασύροντας
στις βυθισμένες μου ελπίδες..
Το χέρι αθόρυβα ακουμπά
το παγωμένο μάνταλο
ανοίγω πόρτες και παράθυρα
τη λιάζω την ψυχή μου.. 
τα γκρίζα χρώματα απωθώ.. 
παλέτες ψάχνω στα συρτάρια μου
σταλάζω χρώματα..κολλώ
φτερά πα στην ψυχή μου..
''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..
το παίρνω παραμάσκαλα 
και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα 
μπροστά τους να ονειρεύομαι 
με ανοιχτά τα μάτια..
διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..
την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..
τρελλή για να ντυθώ μια πεταλούδα
να 'χω την τύχη της..και ας τσουρουφλιστώ 
το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..
την ευτυχία στο φως της να ζητώ..
κι όχι στο σκότος κουκουλιού..
να σέπομαι..μαραζωμένη κάμπια..

Τι κι αν με λέν' ουτοπική..
κάθε που ο άνεμος της Άνοιξης
τον μέσα μου άνεμο ξυπνά..
θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες 
ξανά - ξανά και πάλι..αυτές που επεράσανε 
κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
αύρα γλαυκή τη ζωή μου αέναα κυβερνά
τραγούδι φέρνει αλλαργινό
την κόπωση των χρόνων ξενιτεύει.. 
ζωή μου κραίνει..σ' ερωτεύομαι
σε θέλω απ' την αρχή
βρίσκω το χώμα στην καρδιά
φυτεύω ευωδίες..............

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ''

Έτσι θα τελειώσει ετούτη η Άνοιξη
θα κλαιν τα βράδια οι γκιώνηδες
το φόβο στις σιωπές μας θα κεντούνε...
Σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα
δεμένοι στο κατάρτι τους 
να το διαβούν της Κίρκης το νησί
στ' απρόσμενο ανετοίμαστοι
βούλιαξαν μέσα στη σιωπή
μια μαχαιριά στην Άνοιξη
αιμάτωσαν τα άνθια τους οι ανθρώποι..
Τρανό το διακύβευμα απώλειας
της μιας ζωής που άνωθεν χαρίσθη
κωφεύουν..αντιστέκονται οι σώφρονες
βορρά αρνούνται να γεννούν
σε αγκυλώσεις νοοτροπιών
απερίσκεπτων σειρήνων..
ακούν φωνές που τους τρομάζουνε
ο φόβος για τον φόβο τους δουλεύει..
ζωή καλυμμένη με σκουριά
φεγγάρια νοτισμένα..
η προσδοκία επιβίωσης
ζωής νόστιμον ήμαρ.
Ας είναι ευλογημένη η σιωπή
ζόφος και φως στον τόπο της
αρμονικά ας σμίγουν..
μην ξεχαστείς στις διαδρομές τις σκοτεινές
μη φοβηθείς το φόβο..

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,