''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ''

by Alla Tsank

Στης μάνας έτρεχα ξωπίσω την ποδιά
βοτάνια γιατρικά να μου μαζεύει
να με ποτίζει αποβραδίς
σαν μεγαλώσω κι αντρειωθώ
αθάνατα περάσματα..να σκίζω μοναχή μου
να 'χω κρυμμένο το αντίδοτο
να ξεχωρίζω τις φαρμακερές τις δρακοντιές
να θεραπεύω τις πομφόλυγες
να αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής.. 
άτρωτη να λογιέμαι...
Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες μου
οι Άνοιξες τους Χειμώνες 
όλα έρχονταν στην ώρα τους
αόρατο ένα χέρι τα κινούσε
δεν ξέρω αν υπάρχει αφετηρία για τα μας
στο άτρωτο δεν ξέρω αν θα καυχιέμαι..
το θρόνο απαρνιέμαι πια των νιάτων μου
στο  Κύκνειο το άσμα μου
ο χρόνος λιγοστεύει..
τα χελιδόνια δε γνωρίζω αν χτίσουνε φωλιές
σε παραθύρια μου που ενδίδουν..
Στα ροζιασμένα χέρια της
έπλεκε το υφάδι  της ψυχής
βελόνι το βελόνι...
της μάνας μου απόμακρη η φωνή
τ' αυτιά μου τα χαϊδεύει:
Μην αρνηθείς ψυχή μου της δια βίου Άνοιξες
ως χτες ακόμα ονειρεύοσουν
περπάτησες στα αισθήματα πολύ
ελουλούδιασες..εκάρπισες
μην αφεθείς..πρόβαλλε αντίσταση
να μη σε παρασύρει το ποτάμι..
Κλείσε τα μάτια..χόρεψε
στου φόβου το ανώφελο μη μου σταθείς..
πρόσφυγας είσαι της ζωής
περαστικός στ' απέραντο
και σαν το εννοήσεις..
μην ηττηθείς κι ας κλάψεις..
δεν το 'μαθες τόσον καιρό
της μοίρας το γρανάζι σου
ως την τελευταία μας πνοή
ασταμάτητα γυρίζει
κοίτα εμέ..καύσιμο έγινα
το εφόδιο είμαι..η διδαχή..
σου έπλεξα ζακέτα να φορείς
να την ζεσταίνεις την ψυχή
τ' αγιάζι του καιρού να το αντέχεις..
σκέψου εμέ..
έγινα ο σπόρος που στο χώμα του επιστρέφει..

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,