''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ''

Όταν στο μύθο της γλυκά αφεθείς
η αγάπη αν πλημμυρίσει την καρδιά σου
τα μάτια σαν ψιχαλιστούν
το πάθος της ζωής σαν το φορέσεις..
στείλε λαμπρίτσα να την πάει την ευχή
να την κομίσει ελεύθερα
σε αγαπημένα πρόσωπα
στ' ανέλπιδο το τάσι της ψυχής
την τύχη να κεράσει.... 
Σημάδι μου 'φερε στη χαραυγή
ετύλιξε μ' αγάπη τον καρπό μου
στο μίσχο εσκαρφάλωσε 
στο άνθος της ψυχής..
είν' οιωνός λένε τρανός
να σε κοντεύουνε οι λαμπρίτσες 
να ζυγώνουν.......
Τις έννοιες ασπάζομαι 
και τους συμβολισμούς λατρεύω..
αρνούμαι να το διώξω εκείνο το παιδί
που με αφήνει να ονειρεύομαι
με ορθάνοιχτα τα μάτια...
Μύθοι πολλοί..ατέλειωτοι
ευφραίνουν την καρδία του ανθρώπου
μα όπου γύρω κι αν σταθείς
λόγο κακό δε θε να βρεις
για τούτο το μικρό..ασήμαντο
της ''Παναγίας το σκαθάρι''
έτσι το βάφτισαν οι εύελπεις
εκείνοι που αγάπησαν την Άνοιξη
εκείνοι που εκράτησαν στα μυστικά
το φωλιασμένο όνειρο..
εκειοί που την κακία πολεμάνε..
τι κι αν αδιαφορούνε τα αρπαχτικά
μπουκιά για να την κάμουν
είναι που εφρόντισε μονάχη της
αυτοσυντήρησης το δηλητήριο να σκορπά
είναι που εφρόντισε μονάχη της 
τα πράσινα τα ενοχλητικά
τα έντομα να βόσκει
να καθαρίζει το τοπίο μονομιάς
στα άνθια της ροδακινιάς
ελεύθερη να στέκει...

 ''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,