''οι λυπημένες ιστορίες μου''

art  Daria Petrilli

Δε θέλω πια για πονεμένες ιστορίες να μιλάς
θέλω μονάχα τις χαρούμενες να γράφεις
κάθε που μ' έβλεπες την πένα να κρατώ
καινούριο παραμύθι μου εζήταες
μονάχα πρίγκηπες..νεράιδες ..ξωτικά
σε δάση μαγεμένα ευτυχισμένα να γυρνάνε.. 
Ξεκίναγα μιαν ιστορία μικρό μου να σου πω
να 'χει του κόσμου όλου τα καλά
πλουμίδια και στολίδια φορτωμένη
κι ερχότανε η πίκρα μου τα βράδια
μες στα σκοτεινά..η πίκρα εξορισμένη μου..
παράπονο αρχίναε ψιθυριστά..
πως να την παρατήσω.
είναι τα βάσανα μου εμήναε της Γης πολλά 
και περπατώ στη λασπουριά..
δεν μου φυτρώνει η ροδαριά
γράψε για μένα δυο αράδες μοναχά 
ρόδα για να ανθίσω.. 

Άσε με λοιπόν μονάχη μου
ν' αδειάσω τα σκοτάδια μου
και δεν θα στα διαβάσω.
Για..
αν δεν τις πω τις λυπημένες  ιστορίες μου
πως να τα λιάσω τα σκοτάδια μου
πως  θα γευτώ ταξίδια ..μέρη που δεν πάτησα
όλα τα λόγια που με φούρκισαν 
και δεν τα εξεστόμισα
όλα τα όνειρα που άκλαυτα τα έθαψα.
Όταν μια μέρα θα την βρεις..
την κόλλα τη γραμμένη μου
σκόρπια στα σκεβρωμένα τα συρτάρια μου
να θυμηθείς και να σκεφτείς
πως οι ιστορίες οι λυπημένες μου
κι εσένα σ' αφορούσαν..

''οι λυπημένες ιστορίες μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αγκάλες ψυχής''

Έπαιρνες την απόχη σου...
κι έψαχνες πεταλούδες..
μες στα λιβάδια και στις ρεματιές
γύρω απ' τις πικροδάφνες τις λευκές
μες στον αγέρα και στις σκιερές τις αγορές 
να τις εσυναντήσεις..
μα εκειές..εκείνες οι λευκές..
οι ψυχοπεταλούδες σου
οι σπάνιες του είδους..
ήταν κρυμμένες καταγής..στις φυλλωσιές
στο μακρινό κι απόμακρο λιβάδι της ψυχής σου..

Κι έμπαινες μέσα εκεί και τρύπωνες..
λευτέρωνες τη λευκοπεταλούδα σου
να βγει και να πετάξει .....
ετόλμαες το ριψοκίνδυνον
στο ξέφωτο την επερπάταες...
σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχών ποθούσε νέκταρ να γευτεί.
Συνάντησε..πλησίασε..ακούμπησε..
κι έτσι πετώντας μόνη κι απροστάτευτη
με τα φτερά τσαλακωμένα..
επέστρεφε..εκούρνιαζε..
στο γνώριμο το θάμνο.

Όχι μικρή μου μην λυπάσαι τώρα πια....
για τα πετάγματα αυτά ..ψυχής....
που σε γελάσανε πως μοιάζαν...
υπάρχουν πεταλούδες  σπάνιες
που ζούνε λίγες ώρες μοναχά 
πεθαίνουνε το δείλι..μα προλαβαίνουνε
αγκάλες να γεννούνε της ψυχής
αρώματα σταλάζουν.

Κι άλλες που σου τσακίσαν τα φτερά
στην ούγια των τσαλακωμένων σου φτερών..
το αποτύπωμα χρυσοκλωστή
θα σου  θυμίζει ευλαβικά
πως όσο κι αν επέταξες ....
κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις
οι ψυχές πολλά ζητούν
τρυπώνουνε μες σε θαλάμους σκοτεινούς
ρουφούν το νέκταρ της δικής σου.

Έτσι είναι οι άνθρωποι..μπορεί να φταις κι εσύ..
που επέταγες στα σύννεφα της νύχτας..
άδικος κόσμος..στα σημεία μελανός..
που αφήνει τες τις πεταλούδες τις λευκές..
μες στο χρυσόκουτο κρυμμένες..
Έτσι γεννήθηκες..τις πεταλούδες μες στο νου
ολόλευκες να κουβαλάς..και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή..κι εσύ το λες λαχτάρα..
λαχτάρα αναζήτησης..μιας άσκησης πλησίασμα
εξέλιξης τ' ανθρώπου.. 

''αγκάλες ψυχής''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................

''Μεθούν τα βλέμματα''

by Max Nannenbruch

Είναι κι αυτό τ' αερικό
στης νύχτας τα ξαφνιάσματα 
στον ψίθυρο τ' ανέμου
σ' εκείνα τα ανορμήνευτα με σεργιανά
τα ρόδα και τα κρίνα τα ανείδωτα
της νιότης τα περάσματα
μέσα μου τα φυτρώνει..
μία κλωστίτσα δώρο μου κρατεί
να την φυλάω  να μην κοπεί
την ομορφιά π' αντίκρυσα
ψηλά να καρφιτσώνω.

Με της αυγής το χάραμα
κρατώ τα βλέφαρα σφιχτά
σαν φυλαχτό τ' αερικό μου..
μεθούν τα βλέμματα
μες στων ονείρων μου τη θάλασσα
αγναντεύοντας..
την ομορφιά δολώνουν..
μ' ένα μελτέμι το τραγούδι απ' τα βάθη της
αερικό  πως ντύνει με
ξεχωριστά μαργαριτάρια λιγοστά
τις μέρες αλιεύω..
κλεισμένα στης ψυχής 
το φιλντισένιο μου όστρακο
όταν πονάει η ψυχή
στο μέρος της καρδιάς να το φοράει..
γιατί έχ' αψάδα η ζωή
μα έχει κρεμασμένη στο μπαλκόνι της
περίσσια εμορφάδα ..

''Μεθούν τα βλέμματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σαν Ωδικά πουλιά''

φωτο από το διαδίκτυο

Σαν σπάνια ωδικά πουλιά
που εκάθησαν σ' ενα χλωρό κλαρί
στο δέντρο της ζωής τους
γλυκόλαλο κελάηδημα στ' αντάμωμα
οι δυο μας ένα πρωινό
σ' ενα τραγούδι του έρωτα
που όμοιο του ξανά δε ματαγράφη.
Τώρα που τέλεψε η Άνοιξη για σε
φλογίτσα ήσουνα π' εσβήστηκε νωρίς
κι ετέλεψε η Άνοιξη της νιότης για τα μένα
τα' ανθια τα γλυκά σου συλλογάμαι τις βραδιές
μικρές φωλιές ενθυμημάτων χαραγμένες στην καρδιά
δεν μαραζώνουν την ψυχή μου...
όσοι εσυγκάθισαν αντικρυστά
στιχάκια από ωδικά πουλιά
μιας βιαστικής Ανοίξεως
στης νιότης τους το θάμα εψελλίσαν
έρωτα επουράνιον γευτήκαν.
Δε λημονιέται το κελαηδητό
που εψιθύρισε του έρωτα το ωδικό πουλί
εις το περβάζι της ψυχής των..


Ο έρωτας ο αληθινός 
αίνιγμα διαχρόνιο
είναι ταγκό μονάχα για τους δυο
χορός που συνεπαίρνει ..εξιτάρει
χορός που μοιάζει μαγικός
χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός
μετράει τις αντοχές μας
και αν το μέτρο δεν απαρνηθείς
στη φλούδα του κορμιού σου αν δεν καείς
εάν στο φάλτσο της ψυχής σου αντισταθείς
τα βήματα του έρωτα θα χάσεις..

Αναρωτήθηκες ποτές
πόσοι ευλογήθηκαν απ' το Θεό
σ' εκειά την Αναστάσιμη μεταλαβιά
αν κάθησαν στην ίδια κλάρα μια βραδιά
σαν Ωδικά πουλιά..
και με σεντέφια στα μαλλιά
σιγοτραγούδησαν τα μύρα τα αισθηματικά
σκορπίσαν ευωδίες?
Είπα να κόψω ένα γιασεμί
να σου καρφώσω στα μαλλιά
να σου κρατάει συντροφιά
τις νύχτες που είσαι μόνος
μα πάλι συλλογίστηκα
πως έχεις συντροφιά σου τα αστέρια..

Ήσουν ανείπωτα καλλίφωνο για με 
μοναδική που εκελάηδησε φορά
του θρύλου του έρωτα της μιας λαλιάς
μου εψιθύρισες απόψε στη σιωπή μου:
Ζήσε γι αυτά που αγάπησες
για χείλια κοραλλένια που εφίλησες
ζήσε γι αυτά..που αγαπάς ακόμα..

''Σαν Ωδικά πουλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΑΝ ΗΛΙΟς - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

η Ηλιανή μου

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς''.

Στην έρημη τη χώρα της Ποιήσεως
οποία ευλογία!
οποία εμένετο και συμφορά!
Συμπόσιον εγένετο
το κάλεσμα έκαμε η Θαλλώ
μαζί κι οι αδελφές της
αναζητούσαν μίαν αίσθησιν Ανοίξεως
εις τα ριζά των λέξεων
μα η διαπίστωσις απείρως θαλερή
από νωρίς............
οι συνδαιτημόνες είχαν προ πολλού
στον τελευταίο της ματαιοδοξίας κατακλυσμό
τις λέξεις των βυθίσει...

Το κάλεσμα ήτο σοβαρό
και το πρωτόκολλον ιδιαιτέρως αυστηρό
κατέφθαναν στο θέατρο το κυκλικό
γραβατωμένοι με κονκάρδες και ουρά
πνιγμένοι στη μετριότητα..
όχλος τυφλός..παραπλανούμενος 
εβάδιζε κρατώντας για εισιτήριο
τα διαπιστευτήρια παραμάσκαλα 
ένα δυο φυλλάδια χρυσόδετα
εγράφανε κι ονόματα
σε εκδοτήρια πληρωτικά
τα πτυχία της ποιήσεως..
λες και ανάγκη είχε η ποίηση 
από το φως τους το χλωμό
εκείνο της στυφής τους της ζωής
που ετρεμόπαιζε τα βράδυα..

Στο τέλεμα της μέρας της
η Θαλλώ η ευελπιστούσα
εθέλησε να κλάψει γοερά
εις το αντίκρυσμα 
της κακοποίησης των λέξεων
βορά στων υπερφίαλων την πένα
μα πάλι εσυγκρατήθηκε..
εις τον ναόν εμετεφέρθη νοερώς
κάτω από την Ακρόπολιν
εκείνον της Αγραύλου
μήπως και συναντήσει νέους βλαστούς
τον όρκο τους ν' ακούσει
να γεννηθεί τ' αυθεντικόν
επροσευχήθη..εσκέφθηκε
τρόπο να έβρει..ίνα δυνηθεί
να κόψει και τον άλυσο 
εκείνον τον συστημικό
τον λυτρωμόν να συναντήσει.

Ζώντας σε αγέλες..κυνηγώντας χίμαιρες 
ξέρεις τι την έσκιαζε το πιότερο?
πως κυνηγώντας τη μοναδικότητα
ο δρόμος της εγίνονταν βαθύς..
βαρύς κι επίπονος..
ο δρόμος της ελευθερίας της επιλογής
καθώς με βήματα αργά τον περπατούσε..
ήτανε βλέπεις που της εκράταε τα δάκρυα
εκείνη η αρχαία σκουριά των ποιητών
που εφύλαγε μες στο κατώι
εις το πιθάρι της ψυχής  της...

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,







 

''Η μυρωδιά της θάλασσας''

Η μυρωδιά της θάλασσας 
το νου σου εδρασκέλιζε
πάντα εκατηφόριζες..εγκλώβιζες
επροσκύναες στιγμές
εικόνες συνωστίζονταν
έρημες και αλάλητες στα σκοτεινά
στα ερεβώδη τα κελάρια της ψυχής σου..

Στις παρυφές της θάλασσας 
εστάθηκες γυμνή
ανάστησες θρύλους παλιούς
το βλέμμα έστρεψες προς το Θεό
έλουζες το όνειρο απαρχής
εβύθιζες τις λύπες στα νερά της..
δεν σ' άφηκε το δείλι να χαρείς
η μοναξιά όλης της Γης
στους ώμους φορτωμένη
το δείλι το αμόλευτο..το άλικο
το θρόϊσμα τ' ανέμου να σε πάρει..

Επέστρεψες
άναψες το καντήλι σου ..
μέσα στην αχλύ του αμυδρούς
φορές- φορές...
γλυκές σκιές γεννιούνται...
κάτω από το φως του καντηλιού...
ντύνονται οι μορφές..
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?

Είναι οι αγαπημένες σου οι σκιές
αλαφροπάτητα τη μνήμη σου αναβλύζουν..
Ήχος λυτρωτικός ..το τζάμι σου χτυπά...
δεν τον ακούς?
είναι οι γοργόνες σου οι γνωστές
άνοιξε το παράθυρο...
να κολυμπήσουν στο νησί σου.

Μες την οχλαγωγία της ερημίας σου
στο απροστάτευτο νησί σου εναυάγησες..
καθάρια νερά..διάφανα
ελπίδες πράσινες εις το βυθό
τα όνειρα εθώπευσες
το τρυφερό που σ' εψαλε η θάλασσα
της νιότης σου των ηδονών
του έρωτα τραγούδι
εθώπευε το ρίγος του κορμιού σου...


''Η μυρωδιά της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,