''αγκάλες ψυχής''

Έπαιρνες την απόχη σου...
κι έψαχνες πεταλούδες..
μες στα λιβάδια και στις ρεματιές
γύρω απ' τις πικροδάφνες τις λευκές
μες στον αγέρα και στις σκιερές τις αγορές 
να τις εσυναντήσεις..
μα εκειές..εκείνες οι λευκές..
οι ψυχοπεταλούδες σου
οι σπάνιες του είδους..
ήταν κρυμμένες καταγής..στις φυλλωσιές
στο μακρινό κι απόμακρο λιβάδι της ψυχής σου..

Κι έμπαινες μέσα εκεί και τρύπωνες..
λευτέρωνες τη λευκοπεταλούδα σου
να βγει και να πετάξει .....
ετόλμαες το ριψοκίνδυνον
στο ξέφωτο την επερπάταες...
σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχών ποθούσε νέκταρ να γευτεί.
Συνάντησε..πλησίασε..ακούμπησε..
κι έτσι πετώντας μόνη κι απροστάτευτη
με τα φτερά τσαλακωμένα..
επέστρεφε..εκούρνιαζε..
στο γνώριμο το θάμνο.

Όχι μικρή μου μην λυπάσαι τώρα πια....
για τα πετάγματα αυτά ..ψυχής....
που σε γελάσανε πως μοιάζαν...
υπάρχουν πεταλούδες  σπάνιες
που ζούνε λίγες ώρες μοναχά 
πεθαίνουνε το δείλι..μα προλαβαίνουνε
αγκάλες να γεννούνε της ψυχής
αρώματα σταλάζουν.

Κι άλλες που σου τσακίσαν τα φτερά
στην ούγια των τσαλακωμένων σου φτερών..
το αποτύπωμα χρυσοκλωστή
θα σου  θυμίζει ευλαβικά
πως όσο κι αν επέταξες ....
κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις
οι ψυχές πολλά ζητούν
τρυπώνουνε μες σε θαλάμους σκοτεινούς
ρουφούν το νέκταρ της δικής σου.

Έτσι είναι οι άνθρωποι..μπορεί να φταις κι εσύ..
που επέταγες στα σύννεφα της νύχτας..
άδικος κόσμος..στα σημεία μελανός..
που αφήνει τες τις πεταλούδες τις λευκές..
μες στο χρυσόκουτο κρυμμένες..
Έτσι γεννήθηκες..τις πεταλούδες μες στο νου
ολόλευκες να κουβαλάς..και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή..κι εσύ το λες λαχτάρα..
λαχτάρα αναζήτησης..μιας άσκησης πλησίασμα
εξέλιξης τ' ανθρώπου.. 

''αγκάλες ψυχής''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................