''Μην το χαλάς το παραμύθι μου''

Μην το χαλάς το παραμύθι μου

το 'χω στολίσει με χρυσόσκονη
του φόρεσα δικούς μου ουρανούς 
το στόλισα μ' αστέρια

τα βράδια να τα παίρνω αγκαλιά

για να γλιτώνω απ' τη μίζερη τη λογική

του κόσμου τα σκοτάδια να ξορκίζω..

ευλόγησε ο Θεός το νου μου απ' τα μικράτα μου
σε κήπους να πλανιέμαι

σαν το μπουμπούκι μες στα πέταλα
αποβραδίς να κλείνομαι

στην πρωινή  μου τη δροσιά ..
ως έαρ να ανοίγω...

Κρυμμένο εκειό το παραμύθι το Θεόσταλτο

σε δρόμους..σε στιχάκια..σε ματιές
θρυμματισμένες έρχονταν δισταχτικές
οι λέξεις του..τις γέμιζα με φως.
Μην το χαλάς το παραμύθι μου

εγράφτηκε για λίγους που ζητούν

ν' αποκοιμίζουνε τα βράδια τα παιδιά

και να ξυπνούνε οι μεγάλοι.

Το παραμύθι μου να το αγαπάς

να σέβεσαι τα λόγια του..
μη μου τα μεταλλάζεις
να σε ξυπνάει γλυκά όταν πονάς

σου λέω πως είναι αληθινό
κρατάει του χρόνου τη ροή

στις γειτονιές ανθίζει..

Και μη ρωτάς για να σου πω

γιατί κανείς δε σκότωσε

το Δράκο..δεν κατάπιε το Θεριό

που εξεσπίτωσε τη νόνα μου ένα πρωινό

απ' της Ανατολής τα μέρη..
ούτε να με κοιτάς να σου εξηγώ
γιατί δεν εζωντάνεψε ποτές
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 
την Πόλη να μας δώσει.. 
ούτε και να σου αποκριθώ
γιατί το Βασιλόπουλο
στον πύργο του τον αψηλό
δε μύρωσε ποτές του την αγάπη..
κράτα μονάχα το χαλίκι του
του γκρεμισμένου πύργου σου αν μπορείς
θεμέλιο στο καινούριο παραμύθι σου να γένει..

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''

Είπα να πάψω πια να λογυρνώ
στης θύμησης στου νόστου τα σοκάκια..
στα μέρη που με κατοικήσανε
κι εφύλαξα..κι εκύκλωσα με γνώση..  
μα ο ευλογημένος τόπος μου
π' ελάξευσε την Επικράτεια την μικρή
της Ενδοχώρας μου..για να πισογυρνάω
μου ταχυδρόμησε στ' απρόσμενα
τις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς..
της άγριας λεβάντας..
τις μυρουδιές των αμπελιών και της συκιάς..
τη μυρουδιά απ' τα αγριοβατόμουρα..
κει να με συναντάω..

Η σκέψη ανυπάκουη..
ξεσκόνισε της εφηβείας τα φτερά
επέταξε πάνω απ' τους έρημους περιστερώνες
ακροπατεί με τα σανδάλια της στα δειλινά
λυγάει τις αντιστάσεις..
σε ποταμούς..σε κάμπους καρπερούς..
ακροβατεί..σκοινί ζωής..
πατώντας το το χώμα της πατρίδας 
που τη βύζαξε..
η σκέψη στασιάζει.
αναλογιζόμενη πισογυρνώ..
στους ίσκιους κάτω από τα δεντριά
των φίλων που με σκέπασαν
στης αθωότης μου τα χρόνια
αποζητώντας τη δροσιά.. 

Μεγάλωσαν οι φίλοι μου..
αραίωσαν.. εφύγανε..
μίκρυνε ο ορίζοντας
αλλάξανε κι οι δρόμοι..
καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..
μα οι μυρουδιές μεθυστικές
στις βόλτες  τις απογευματινές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά
νοσταλγικά με προσκαλεί..
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..
τα Καλοκαίρια της ψυχής
που ακόμα με ποτίζουν.

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''οι λυπημένες ιστορίες μου''

art  Daria Petrilli

Δε θέλω πια για πονεμένες ιστορίες να μιλάς
θέλω μονάχα τις χαρούμενες να γράφεις
κάθε που μ' έβλεπες την πένα να κρατώ
καινούριο παραμύθι μου εζήταες
μονάχα πρίγκηπες..νεράιδες ..ξωτικά
σε δάση μαγεμένα ευτυχισμένα να γυρνάνε.. 
Ξεκίναγα μιαν ιστορία μικρό μου να σου πω
να 'χει του κόσμου όλου τα καλά
πλουμίδια και στολίδια φορτωμένη
κι ερχότανε η πίκρα μου τα βράδια
μες στα σκοτεινά..η πίκρα εξορισμένη μου..
παράπονο αρχίναε ψιθυριστά..
πως να την παρατήσω.
είναι τα βάσανα μου εμήναε της Γης πολλά 
και περπατώ στη λασπουριά..
δεν μου φυτρώνει η ροδαριά
γράψε για μένα δυο αράδες μοναχά 
ρόδα για να ανθίσω.. 

Άσε με λοιπόν μονάχη μου
ν' αδειάσω τα σκοτάδια μου
και δεν θα στα διαβάσω.
Για..
αν δεν τις πω τις λυπημένες  ιστορίες μου
πως να τα λιάσω τα σκοτάδια μου
πως  θα γευτώ ταξίδια ..μέρη που δεν πάτησα
όλα τα λόγια που με φούρκισαν 
και δεν τα εξεστόμισα
όλα τα όνειρα που άκλαυτα τα έθαψα.
Όταν μια μέρα θα την βρεις..
την κόλλα τη γραμμένη μου
σκόρπια στα σκεβρωμένα τα συρτάρια μου
να θυμηθείς και να σκεφτείς
πως οι ιστορίες οι λυπημένες μου
κι εσένα σ' αφορούσαν..

''οι λυπημένες ιστορίες μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αγκάλες ψυχής''

Έπαιρνες την απόχη σου...
κι έψαχνες πεταλούδες..
μες στα λιβάδια και στις ρεματιές
γύρω απ' τις πικροδάφνες τις λευκές
μες στον αγέρα και στις σκιερές τις αγορές 
να τις εσυναντήσεις..
μα εκειές..εκείνες οι λευκές..
οι ψυχοπεταλούδες σου
οι σπάνιες του είδους..
ήταν κρυμμένες καταγής..στις φυλλωσιές
στο μακρινό κι απόμακρο λιβάδι της ψυχής σου..

Κι έμπαινες μέσα εκεί και τρύπωνες..
λευτέρωνες τη λευκοπεταλούδα σου
να βγει και να πετάξει .....
ετόλμαες το ριψοκίνδυνον
στο ξέφωτο την επερπάταες...
σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχών ποθούσε νέκταρ να γευτεί.
Συνάντησε..πλησίασε..ακούμπησε..
κι έτσι πετώντας μόνη κι απροστάτευτη
με τα φτερά τσαλακωμένα..
επέστρεφε..εκούρνιαζε..
στο γνώριμο το θάμνο.

Όχι μικρή μου μην λυπάσαι τώρα πια....
για τα πετάγματα αυτά ..ψυχής....
που σε γελάσανε πως μοιάζαν...
υπάρχουν πεταλούδες  σπάνιες
που ζούνε λίγες ώρες μοναχά 
πεθαίνουνε το δείλι..μα προλαβαίνουνε
αγκάλες να γεννούνε της ψυχής
αρώματα σταλάζουν.

Κι άλλες που σου τσακίσαν τα φτερά
στην ούγια των τσαλακωμένων σου φτερών..
το αποτύπωμα χρυσοκλωστή
θα σου  θυμίζει ευλαβικά
πως όσο κι αν επέταξες ....
κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις
οι ψυχές πολλά ζητούν
τρυπώνουνε μες σε θαλάμους σκοτεινούς
ρουφούν το νέκταρ της δικής σου.

Έτσι είναι οι άνθρωποι..μπορεί να φταις κι εσύ..
που επέταγες στα σύννεφα της νύχτας..
άδικος κόσμος..στα σημεία μελανός..
που αφήνει τες τις πεταλούδες τις λευκές..
μες στο χρυσόκουτο κρυμμένες..
Έτσι γεννήθηκες..τις πεταλούδες μες στο νου
ολόλευκες να κουβαλάς..και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή..κι εσύ το λες λαχτάρα..
λαχτάρα αναζήτησης..μιας άσκησης πλησίασμα
εξέλιξης τ' ανθρώπου.. 

''αγκάλες ψυχής''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................

''Μεθούν τα βλέμματα''

by Max Nannenbruch

Είναι κι αυτό τ' αερικό
στης νύχτας τα ξαφνιάσματα 
στον ψίθυρο τ' ανέμου
σ' εκείνα τα ανορμήνευτα με σεργιανά
τα ρόδα και τα κρίνα τα ανείδωτα
της νιότης τα περάσματα
μέσα μου τα φυτρώνει..
μία κλωστίτσα δώρο μου κρατεί
να την φυλάω  να μην κοπεί
την ομορφιά π' αντίκρυσα
ψηλά να καρφιτσώνω.

Με της αυγής το χάραμα
κρατώ τα βλέφαρα σφιχτά
σαν φυλαχτό τ' αερικό μου..
μεθούν τα βλέμματα
μες στων ονείρων μου τη θάλασσα
αγναντεύοντας..
την ομορφιά δολώνουν..
μ' ένα μελτέμι το τραγούδι απ' τα βάθη της
αερικό  πως ντύνει με
ξεχωριστά μαργαριτάρια λιγοστά
τις μέρες αλιεύω..
κλεισμένα στης ψυχής 
το φιλντισένιο μου όστρακο
όταν πονάει η ψυχή
στο μέρος της καρδιάς να το φοράει..
γιατί έχ' αψάδα η ζωή
μα έχει κρεμασμένη στο μπαλκόνι της
περίσσια εμορφάδα ..

''Μεθούν τα βλέμματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σαν Ωδικά πουλιά''

φωτο από το διαδίκτυο

Σαν σπάνια ωδικά πουλιά
που εκάθησαν σ' ενα χλωρό κλαρί
στο δέντρο της ζωής τους
γλυκόλαλο κελάηδημα στ' αντάμωμα
οι δυο μας ένα πρωινό
σ' ενα τραγούδι του έρωτα
που όμοιο του ξανά δε ματαγράφη.
Τώρα που τέλεψε η Άνοιξη για σε
φλογίτσα ήσουνα π' εσβήστηκε νωρίς
κι ετέλεψε η Άνοιξη της νιότης για τα μένα
τα' ανθια τα γλυκά σου συλλογάμαι τις βραδιές
μικρές φωλιές ενθυμημάτων χαραγμένες στην καρδιά
δεν μαραζώνουν την ψυχή μου...
όσοι εσυγκάθισαν αντικρυστά
στιχάκια από ωδικά πουλιά
μιας βιαστικής Ανοίξεως
στης νιότης τους το θάμα εψελλίσαν
έρωτα επουράνιον γευτήκαν.
Δε λημονιέται το κελαηδητό
που εψιθύρισε του έρωτα το ωδικό πουλί
εις το περβάζι της ψυχής των..


Ο έρωτας ο αληθινός 
αίνιγμα διαχρόνιο
είναι ταγκό μονάχα για τους δυο
χορός που συνεπαίρνει ..εξιτάρει
χορός που μοιάζει μαγικός
χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός
μετράει τις αντοχές μας
και αν το μέτρο δεν απαρνηθείς
στη φλούδα του κορμιού σου αν δεν καείς
εάν στο φάλτσο της ψυχής σου αντισταθείς
τα βήματα του έρωτα θα χάσεις..

Αναρωτήθηκες ποτές
πόσοι ευλογήθηκαν απ' το Θεό
σ' εκειά την Αναστάσιμη μεταλαβιά
αν κάθησαν στην ίδια κλάρα μια βραδιά
σαν Ωδικά πουλιά..
και με σεντέφια στα μαλλιά
σιγοτραγούδησαν τα μύρα τα αισθηματικά
σκορπίσαν ευωδίες?
Είπα να κόψω ένα γιασεμί
να σου καρφώσω στα μαλλιά
να σου κρατάει συντροφιά
τις νύχτες που είσαι μόνος
μα πάλι συλλογίστηκα
πως έχεις συντροφιά σου τα αστέρια..

Ήσουν ανείπωτα καλλίφωνο για με 
μοναδική που εκελάηδησε φορά
του θρύλου του έρωτα της μιας λαλιάς
μου εψιθύρισες απόψε στη σιωπή μου:
Ζήσε γι αυτά που αγάπησες
για χείλια κοραλλένια που εφίλησες
ζήσε γι αυτά..που αγαπάς ακόμα..

''Σαν Ωδικά πουλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΑΝ ΗΛΙΟς - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

η Ηλιανή μου

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,