''Μην το χαλάς το παραμύθι μου''

Μην το χαλάς το παραμύθι μου

το 'χω στολίσει με χρυσόσκονη
του φόρεσα δικούς μου ουρανούς 
το στόλισα μ' αστέρια

τα βράδια να τα παίρνω αγκαλιά

για να γλιτώνω απ' τη μίζερη τη λογική

του κόσμου τα σκοτάδια να ξορκίζω..

ευλόγησε ο Θεός το νου μου απ' τα μικράτα μου
σε κήπους να πλανιέμαι

σαν το μπουμπούκι μες στα πέταλα
αποβραδίς να κλείνομαι

στην πρωινή  μου τη δροσιά ..
ως έαρ να ανοίγω...

Κρυμμένο εκειό το παραμύθι το Θεόσταλτο

σε δρόμους..σε στιχάκια..σε ματιές
θρυμματισμένες έρχονταν δισταχτικές
οι λέξεις του..τις γέμιζα με φως.
Μην το χαλάς το παραμύθι μου

εγράφτηκε για λίγους που ζητούν

ν' αποκοιμίζουνε τα βράδια τα παιδιά

και να ξυπνούνε οι μεγάλοι.

Το παραμύθι μου να το αγαπάς

να σέβεσαι τα λόγια του..
μη μου τα μεταλλάζεις
να σε ξυπνάει γλυκά όταν πονάς

σου λέω πως είναι αληθινό
κρατάει του χρόνου τη ροή

στις γειτονιές ανθίζει..

Και μη ρωτάς για να σου πω

γιατί κανείς δε σκότωσε

το Δράκο..δεν κατάπιε το Θεριό

που εξεσπίτωσε τη νόνα μου ένα πρωινό

απ' της Ανατολής τα μέρη..
ούτε να με κοιτάς να σου εξηγώ
γιατί δεν εζωντάνεψε ποτές
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 
την Πόλη να μας δώσει.. 
ούτε και να σου αποκριθώ
γιατί το Βασιλόπουλο
στον πύργο του τον αψηλό
δε μύρωσε ποτές του την αγάπη..
κράτα μονάχα το χαλίκι του
του γκρεμισμένου πύργου σου αν μπορείς
θεμέλιο στο καινούριο παραμύθι σου να γένει..

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,