''ω φαύλοι!''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ω φαύλοι των καιρών των χαλεπών!

του πνεύματος περίοδοι ισχνών των αγελάδων!

μη με καλείτε απ' την αυγήν εις την χαμέρπειαν

ν' απαρνηθώ το υψιπετές..

εις την χοάνην σας να κατακρημνιστώ..

Αρνούμαι ν' ασπαστώ το ευτελές

εθήλασα τους στίχους του Καβάφη..

αδυνατώ ν' ακούω το θόρυβο των άδειων βαρελιών

αγυρτικώς τους αδαείς μονάχα εξαπατεί.

καθώς τον δρόμον της τυφλότητας βαδίζετε

είναι επικίνδυνη της ματαιότης η διαδρομή

γεννά απελπισίαν..

Θα σας ξεράσουν οι καιροί

θα ψηλαφίσει η Ιστορία το αυθεντικόν

ξεθωριασμένα ονόματα θα κατοικούν

στης λήθης την χοάνην οι αφελείς..

οι ''βάρβαροι'' είν' ήρωες σατανικοί

στήνουν καρτέρι στους καιρούς

της ελαφρότης και την έλλειψιν του πνεύματος

σαν οσμωθούν..

τα λάβαρά τους ξεδιπλώνουνε

λυμαίνονται το ευγενές..προβάλλουνε το σκότος.

Φωλιάζουν μέσα μου οι ελπίδες της ανατροπής

γι αυτό θαρρώ στων καταπολεμόντων 

τους βαρβάρους τους ''συστημικούς''

στην ομήγυριν ανήκω και μετέχω..

''ω φαύλοι!'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες''

Ζωγράφος : Κατερίνα Γεωργαντά

Κείνον το μήνα πάντα εγύρναγαν

στις ανθισμένες κουτσουπιές

μες στους ανθώνες του Έαρος 

ελάλησαν οι κότσυφες...

τα επερίμενα εκείνα τα κοτσύφια μου καιρό

του έρωτα να μελωδήσουν τα μεράκια..

στις κλειδωμένες γειτονιές

τραγούδια δεν ακούγονταν

δύσκολη τούτη η Άνοιξη

δειλή η περπατησιά της

θαρρείς κι είναι Φθινόπωρο ..

πέφτουν τα φύλλα της ψυχής της καταγής

γυμνές οι κλάρες ..τα κοτσύφια αδυνατούν

να κρύψουν τις φωλιές τους

Κι αν με ρωτάς τι σκέφτομαι..πως νιώθω και τι κάνω

εγώ τ' ακούω τα κοτσύφια απ' το πρωί

το λάδι στάζω απ' το ευχέλαιο στις κουτσουπιές

για να βλαστήσουνε στις κλάρες προσμονές

ν' αλλάξουν το κελάηδημα οι κότσυφες

παρηγορίας μιας Άνοιξης αληθινής

κελάηδισμα να μοιάζει.. 

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα ρόδα του Μάη''

by Guillaume Seignac

Ένα στεφάνι κρεμάω για τη μέρα μητέρα

με λουλούδια του Μάη έχω πλέξει

πως εταίριαξα κοίτα με τέχνη

τα ακριβά του μπαχτσέ σου τα ρόδα

με μικρά..ταπεινά χαμομήλια

που φυτρώνουν στις πλεύρες μονάχα

αψηλά στο Μετόχι του λόφου

να χορταίνουν της νιότης την πείνα..

περιπατητών μαραμένες ζωές να δροσίζουν.....

με τα ρόδα του Μάη στα μαλλιά 

κατηφορίζω στα σοκάκια της πόλης

ξεγελώ των ανθρώπων την πλάνην

περπατάω..ξορκίζω τα μάγια να λύσω

τίνος άλλου ανθοί έχουν μύρα τόσα..

για ν' ανθούν στην κεφαλήν ως το τέλος 

τίνος άλλου ανθοί σ' ένα στεφάνι

να χωρέσουν την πλάνη τολμούν..

παριόντων των ετών εις το γήρας.......

σαν θα μένουν καταγής ξερά..μαραμένα

να θυμίζουν της ψυχής μας το χαμένον το μύρον

σαν σκοτώνουν οι τρανοί αφεντάδες

σαν θα βάφουν τα χνάρια με αίμα

της μικρής μας χαμένης ''αθωότης'' το βήμα.

 

'' τα ρόδα του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' μύρα Μαγιάτικα ''

 

 

Μάης μήνας κι όλα ανάγλυφα

στη σκόνη των ματιών της..  του χρόνου

η θλίψη κλέβει από τον ήλιο φως

ρέουν της νιότης οι χυμοί

σιγοπατεί μη και σκιαχτούν

και τ' όνειρο στους φράχτες της το καρτερόν

σωριάσουν καταγής...

παίρνει τις αντιθέσεις αγκαλιά

μια σπίθα αξόδευτη του Μάη

φλογίζει στους αιθέρες τις πληγές της

στο καντηλέρι τ' όνειρο φωτός παγίδεψε ζεστά

του Μάη τα στεφάνια για να πλέξει.

επιθυμίες σκονισμένες των καιρών

αφήνονται στα μύρα μοσχολούλουδων

αγγίζουν το άρωμα του δέρματος

μύρα Μαγιάτικα..

μάγια τυλίγουν το γυμνό κορμί

λησμονημένης κόρης

σαρώνουνε..μεθούνε ανελέητα

τι έρωτες..τι κίβδηλες φωνές

φωλιάζουν στο κατώφλι της ψυχής της..

 

''μύρα Μαγιάτικα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα''

Ξέχνα το Γολγοθά και τους σταυρούς που σου κρεμάσανε

λησμόνα τα τα λόγια τους..της προδοσίας τις ιαχές

εκειές που σε κεράσανε οι δήμιοι της Γης..

κράτα μονάχα τους ψιθύρους απ' τα άνθια που εμυρίστηκες

αν θες το Αναστάσιμον το φως στα μέσα σου ν' ανθίσει.

σαν τότες που ήσουνα παιδί και τ' όνειρο εκράταε

σε μιας βραδιάς φλογίτσας που τρεμόσβηνε κερί

στης εκκλησιάς και στου παπά το λαμπρυνθώμεν..

Δος μου το γενναιόδωρον το Αναστάσιμον φιλί

κι εγώ μες στην καρδιά μου μυστικά

ξανά..εν ονόματι της αγάπης μοναχά

άνθισμα Αναστάσιμον παιδίσκης θα ανθίσω..

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μυρωμένοι κρίνοι..

Στο κλειδωμένο το συρτάρι μου

φύλαξα λίγα σκόρπια πέταλα

από τους μυρωμένους κρίνους που εμοίρασε ο παπάς

σαν τέλειωσε ο Επιτάφιος

να μου θυμίζουνε τα χέρια που τις μάζεψαν

 μια Άνοιξη ήταν μακρινή θαρρώ..θυμάσαι?

έξω απ' το μοναστήρι των Ταξιαρχών

πρόσφορο ελάχιστο μου εψιθύρισες

για τη Θυσία του Μεγάλου Οραματιστή

να μου θυμίζουν την βαθείαν σου ενσυναίσθηση

να μου θυμίζουνε εσένα..

ξεράθηκαν στα χρόνια..εμαράθηκαν

όχι η μοσχοβολιά τους....

κρατούν τη μυρωδιά σου της ψυχής

το άρωμα κρατούνε απ' τα μύρα του Χριστού

θυμίζουν πως μυρίζει η αγάπη..

 

''μυρωμένοι κρίνοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλαίω για τη θυσία Σου''

…κι ήρθες Εσύ..λύχνο  της Γης..

γίνομαι βλάσφημη φορές

θεριά οι ανθρώποι δε μπορέσανε

το φως σου να σηκώσουν..

στις κακοτράχαλες χαράδρες της ψυχής

επεραμέρισες δειλά την κρήνη της οδύνης

εσκάλισες μια κρήνη νια

για να μπορώ να ξεδιψάω τους καημούς

μια συντροφιά παντοτινή στις προσευχές

σαν πεφταστέρι αλλοτινό..που μια στιγμή φωτίζει

τ' απέλπιδα τα βράδια τα μοναχικά..

που οι ψυχές της Οικουμένης γονατίζουν.

Μ.Εβδομάδα στων Παθών

κλαίω για τη θυσία Σου

επιθυμώ το Γολγοθά μαζί σου ν' ανεβώ..

εις τις μετέωρες περπατησιές

αργεί του Αναστάσιμου φωτός σου η αναλαμπή

μα στο αντιφέγγισμα μες στον καθρέφτη της ψυχής

το κάλλος σου πως θάμπει!

Θέλω να 'ρθεις..να κατεβείς..

κι άμα τη νιώσω εκειά την απαλή μαρμαρυγή

στο μέτωπο στα μάγουλα στα χείλη

είναι που εκατέβηκες για μια στιγμή στη Γης

με την Αγάπη έλουσες την Ανθρωπότης όλη..

είσαι ο Χριστός μην το ξεχνάς..

βαρειά η αποστολή σου!!!

 

''κλαίω για τη θυσία Σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,